De Plank en het Water

Door: Nienkekrook

Geplaatst op Jun 2, 2011

7:00am. Dit tijdstip geldt voor elke backpacker zonder baan als 'ridiculous-o-clock' en het opendoen van een deur stond dus niet bepaald hoog op mijn prioriteitenlijstje. Ik draaide me snel om.

Het kloppen ging onvermoeibaar door.

Het avondje stappen van gisteren dreunde nog in mijn hoofd, veel meer dan vier uurtjes kon ik niet geslapen hebben. De klopper zou eens flink de waarheid moeten horen. Ik strompelde naar de deur.
'Miss Naienkie Kroek?' De naam kwam me bekend voor. 'Were you going surfing today?'. De jongen van de receptie keek wat angstig naar me. Ik had me inderdaad opgegeven voor een surfles en zou om 10 uur worden opgehaald, maar ik hoopte dat hij me kwam vertellen dat het weer te slecht was, iemand de planken zoek had gemaakt of dat de zee eenvoudigweg was leeggelopen. Het bleek nog veel erger.

'Eh, yeah mate, slight mistake. We gave you the wrong time. They come and pick you up at... eh, well, right now.'

Terwijl ik met half dichtgeknepen ogen om mij heen keek om de camera's van Australia's Funniest te vinden, besefte ik dat hij geen grapje maakte. Er werd nog aan toegevoegd dat de cursus van morgen al vol zat, maar ik legde uit dat mijn bus naar de volgende stad dan toch zou vertrekken en ik de les niet kon uitstellen.
Nu moest ik dus beslissen of ik mijzelf in de frisse ochtend dauw in een oncomfortabel rubberen pak ging hijsen en me vrijwillig van een houten plank in het koude water zou laten smijten, of dat ik me in mijn warme bedje nog een paar uurtjes oprolde en pas naar buiten zou komen als de zon was gaan schijnen.

Het leek een eenvoudige keuze.

'Sure, no worries, I'll be downstairs in a second.'
Even dacht ik dat ik mezelf niet goed verstaan had. Zei ik dat nou echt? Kennelijk wel, want de jongen vertrok met de boodschap dat hij het busje nog even op me zou laten wachten. Vertwijfeld stond ik aan de grond genageld voor een dichte deur. Ik voelde me als iemand waar net tegen gezegd is dat de cursus 'omgaan met teleurstellingen' niet zal doorgaan.
Pas na vijf seconden kwam ik langzaam in beweging. Kreunend dook ik halfwakker mijn tas in op zoek naar mijn zwemkleding.

De vreselijk onflatterende pakken waar we in werden gehesen bleken niets van de ijzige wind tegen te houden. Rillend mompelde ik dat ik hier geestelijk en zeker lichamelijk nog niet aan toe was.
De surfleraar, die ook nog eens 'Bruce' bleek te heten (hoe blij kun je het krijgen?), was helaas wél al behoorlijk wakker en liep, met dikke kringen witte zonnebrand als een clown rond zijn mond en ogen, fluitend langs me. Dat mensen in het algemeen zo vrolijk kunnen zijn is al erg, maar dat het op dit tijdstip niet gewoon wettelijk verboden is, begrijp ik niet.
Bruce zag de donkere wolk die zich boven mijn hoofd had gevormd al hangen en sprak me opgewekt aan.
'They're only two things important for surfing darling... looking cool, and having fun!'. Zijn witte mondhoeken raakten bijna zijn oorlellen aan van het brede lachen en zelfs zijn blonde piekhaar leek nu al een goede ochtend te hebben. Hij stak beide duimen naar me op.

Ik kon alleen maar grommen.

Het lopen met een surfplank bleek een kunst op zich. De coolste manier is om het gevaarte in het midden onder de oksel vast te houden - en dan met een nonchalante blik richting waterlijn te lopen.
Ons groepje was duidelijk nog niet zo ver.
Met zijn tweeën (één voor en één achter) ploegden we door het losse zand heen, af en toe stoppend om op adem te komen of een verloren slipper op te rapen. Het moet voor de vroege strandgangers hebben aangedaan als een ouderwetse slapstick, maar de echte vernedering kwam nog.

We moesten, voor we de zee in mochten, eerst de basistechnieken van het surfen leren. Logisch, maar wij deden dat op het droge, zodat iedereen het goed kon zien.
Toen onze borden naast elkaar op het zand lagen, namen we plat op onze buiken plaats. Als een stel aangespoelde zeerobben (Greenpeace cirkelde al aan de kust) wachtten we geduldig op verdere instructies en een visje als beloning.

Natuurlijk was het in de zee allemaal nóg een stuk lastiger.
Als je teveel naar achteren ligt, gaat de neus van de plank omhoog en glijd je achteruit terug het water, of vooruit het water in bij het teveel op de punt liggen. Meer naar de zijkant resulteerde in rondjes draaien. Hoe dan ook, in alle gevallen kunnen de haaien denken dat je een gedesoriënteerde zeehond bent, dus is het zaak dit gedeelte van het surfen snel onder de knie te krijgen.
Als je dan eindelijk een rechte plank, strakke benen en opgetild hoofd en schouders weet vast te houden, is het peddelen geblazen. Dit kost de meeste energie en het duurde weer even voor we de plank vooruit wisten te krijgen.
Pas toen was het tijd voor de pop-up. Je 'popt' jezelf hierbij letterlijk 'up', als je met je armen je romp de lucht in duwt en zonder met de knieën op de plank te komen in één beweging rechtop gaat staan. Ik kwam de eerste paar keer vooral erg soepel het water weer in.

Terwijl de les vorderde, kwamen steeds meer mensen in de buurt van het daadwerkelijk blijven staan en ook ik had op een gegeven moment zowaar de smaak te pakken. Via 1 seconde rechtop ging ik al naar 10 en tegen het einde van de les bleef ik zelfs lang genoeg staan dat de fotograaf mij kon vastleggen.
Er brak een glimlach op mijn gezicht door en heel even ontschoot mij zelfs een omhoog gestoken duim richting de lens.

Ik liet me een beetje meeslepen geloof ik, maar wat wil je? Het zonnetje scheen, de warme chocolademelk en koekjes werden klaargezet en er kwam zelfs een school dolfijnen langs gezwommen. Surfen is geweldig!

Maar volgende keer wel zonder kater.