Roadtrip Perth-Darwin deel 13
Northern Territory
Australië
Annettoz
Roadtrip Perth-Darwin deel 13
Nou, dit was de meest verschrikkelijke avond van mijn hele verblijf in Australie. Het begon allemaal met een telefoontje van Kisse's familie...
Karl en Holle hebben met veel moeite het kampvuur aangekregen en om eens een keer iets anders te eten hebben ze folie gehaald bij de campingeigenaar. Daarin kunnen we aardappels poffen aan een stokje. Hartstikke leuk idee. Sandra en Dagmar gaan al op tijd naar bed en de onbekende buurjongens vragen of ze bij ons mogen komen zitten. Dat mag altijd. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd! Kisse komt terug van een telefoongesprek met het thuisfront en aan zijn gezicht te zien, ging dat weer eens niet goed. Zwaar emotioneel duikt hij zonder iets te zeggen het busje in en doet alsof hij slaapt. Omdat ik inmiddels veel details weet uit zijn verleden, weet ik hoe gevoelig het contact met zijn vader ligt.
Ik laat de jongens achter bij het kampvuur en besluit bij Kisse te blijven. Misschien wil hij vanzelf wel gaan praten of gewoon alleen maar getroost worden. Wat hij maar nodig heeft op het moment! Met mijn bikini nog aan kruip ik naast hem onder de deken. Ik hoor aan zijn ademhaling dat hij nog wakker is, maar geen zin heeft om te praten. Prima. Ik ga achter hem liggen en sla mijn arm om hem heen en trek hem dicht tegen me aan. Terwijl we samen in slaap vallen, gaat het gefeest bij het kampvuur nog gezellig door. Laat in de nacht wordt ik wakker van het gelach. Ik irriteer me aan de muggen die rond mijn hoofd zwermen en aan al het zand in het bed. Het liefste wil ik mijn shirt met lange mouwen aantrekken zodat in ieder geval mijn armen een beetje beschermd worden. In het donker kan ik mijn spullen niet vinden en loop naar het kampvuur om Holle's zaklamp te lenen. In het licht zie ik nog meer onbekende gezichten en de jongens stellen zich een voor een aan me voor. Net op dat moment wordt Kisse wakker en ziet me in mijn bikini bij het vuur staan praten met de groep jongens. Woest stormt hij de bus uit, ons voorbij en verdwijnt in het donker. Ik heb geen flauw idee wat er aan de hand is en verwacht dat hij naar de wc gaat ofzo. Hij blijft ruim een half uur weg en wanneer ik hem ga zoeken, loopt hij huilend voor me weg. Terug naar het busje waar hij weer het bed induikt, zijn discman opdoet en met dikke krassen in zijn dagboek gaat schrijven. Ik ga naast hem zitten en dwing hem om tegen me te praten. In eerste instantie is hij gigantisch jaloers. Hij is ervan overtuigd dat Karl me leuk vindt en dat ik dat probeerde aan te wakkeren door uitdagend in mijn bikini met hun te gaan praten. Dan verandert zijn woede in verdriet en biedt hij zijn excuses aan voor de belediging. Hij weet dat ik niet zo ben. Hij geeft toe dat hij prikkelbaar is omdat ik bijna naar huis moet en hij bang is dat ik hem vergeet, zodra ik weer in Nederland ben. Dankzij zijn verleden heeft hij een erg laag zelfbeeld en gelooft hij dat ik wel iemand vind die beter is dan hem. Of zoals hij vindt, met Pearl Jam's lyrics sprekende: “I know someday you'll have a beautiful life. I know you'll be a star in somebody else's sky, but why can't it be mine?” We hebben er lang over gesproken en ik was zwaar ontroerd toen zijn tranen op mijn gezicht vielen. Iemand die beter is tegenkomen? Hoe is dat nou mogelijk als hij al alles is wat ik zoek!
De volgende ochtend was zijn depri-bui alweer wat bijgetrokken en hadden we erg veel lol onderweg naar een nieuwe bezienswaardigheid: Wangi Falls. Het water bij de watervallen was afgezet met rood lint, omdat door extreme regenval de zoutwaterkrokodillen konden oversteken en daar nu lekker rondzwemmen. Rondom de watervallen ligt een grote wandelroute, dwars door een stukje regenwoud en tegen de rotsen op vanwaar je een mooi uitzicht hebt over het hele gebied. Wederom waren we slecht voorbereid, omdat we spontaan besloten de wandeltocht te lopen. Karl, Kisse en ik waren op blote voeten en niemand had drinken bij zich. Wisten wij veel dat de route een paar uur duurt!
Het begin van het wandelpad was mooi betimmerd met hout, dus prima te doen op blote voeten, maar verderop was het klauteren over boomwortels en lopen door de blubber. Het was prima te doen, op de vele irritante muggen na die ik toch al aantrek! Omdat wij drieen een stuk slomer lopen dan de rest, raakte ik in gesprek met Karl. Kisse vatte dit op als een versierpoging van zijn kant en begon steeds sneller te lopen, bij ons vandaan. Ik liet hem maar gaan, omdat ik het niet begreep. Karl is gewoon een aardige vent, die we Axel Rose noemen. Met zijn rode zakdoek om zijn hoofd en zijn ronde brilletje op, lijkt hij precies op de zanger! Halverwege begonnen we toch aardig dorst te krijgen. Ik bedacht me geen moment en dronk uit een voorbijstromend beekje. Zuiverder water kun je niet krijgen! Wanneer we eindelijk weer bij het busje aankomen blijkt Kisse nog steeds afstandelijk te zijn. Duidelijk een jongen met een gebruiksaanwijzing! Om hem uit zijn bui te slepen, pak ik een groot laken en wat eten en drinken en neem hem mee naar een mooie plek om te picknicken. Lekker met z'n tweetjes en een varaan die een vorkje komt meepikken. Als we het park uitlopen valt ons oog op de vele waarschuwingsborden voor de wandeltocht. “Mocht je je koortsig voelen na afloop, raadpleeg dan gelijk een dokter. Sommige muggen zijn besmet met een virus.” Ik voel me wel koortsig maar waar dat door komt...
Foto's
