Het rode hart 2
Northern Territory
Australië
Neretslok
Het rode hart 2
Veel dieren zien we niet onderweg. Als je ze al ziet, liggen ze meestal dood langs de kant van de weg: dingo’s, kamelen, kangaroes. Ik blijf me verbazen over wat de mensen die hier nog wonen, en hier een cattle station of roadhouse runnen, hier naar toetrekt. Het moet een hard leven zijn, maar ook een van ongebondenheid, vrijheid en ruimte.
De dagen erna zijn we in Kakadu bij Darwin. Een ultieme natuurervaring, een heel bijzonder landschap, dat volgens mij uniek in de wereld moet zijn. Wat ik nooit meer zal vergeten is de ongelooflijke hitte. We zijn van onze reizen wel iets gewend, maar de hitte in Noord-Australie is met geen pen te beschrijven. Kakadu is eigenlijk onvergelijkbaar met wat dan ook. De ene helft van het jaar is droog en in december begint the wet season. En dat is niet zo maar nat! Wij komen overal in Darwin de waarschuwingen voor het natte seizoen tegen. Borden met waarschuwingen wat te doen om goed voorbereid te zijn op de aanstaande zondvloed. “Get set for the wet!”. Zoiets als: iemand van deze tijd, is op overstromingen, krokodillen en cyclonen voorbereid. Van december tot maart woeden bijna onophoudelijk zware onweersstormen, wervelwinden en komt de regen overvloedig naar beneden. Dat heeft tot gevolg dat het land, tot ver landinwaarts, uiteindelijk overstroomt. Ineens komt het dierenleven weer tot volle ontwikkeling. Krokodillen zwemmen honderden kilometers het land in, overal zie je weer vissen en reptielen verschijnen, wegen overstromen, de dierlijke rijkdom is dan overweldigend.
Kakadu bestaat voor een deel uit wetlands, natte waterrijke laaggelegen gebieden, met veel vogels en ander dierenleven (krokodillen!) en voor een ander deel bestaat het uit rots- en steenvlakten, met soms diep uitgesleten kloven. Er zijn veel Aboriginal rotstekeningen te zien, sommige heel oud. Een waardevol gebied in veel opzichten. Overal in het park zie je waarschuwingsborden: voor wegen die plotseling kunnen overstromen en vooral voor de zeer gevaarlijke zoutwaterkrokodillen, die vijf meter of meer lang zijn. Deze waarschuwingen staan er niet voor niets. Desondanks zijn er, zo horen we meer dan eens, toeristen die lollig menen te moeten zijn en steentjes in het water denken te moeten gooien, terwijl ze twee meter van de kant staan. De krokodil is van nature niet agressief, maar wil slechts een ding: met rust gelaten worden. Hij zal dan ook bij de minste verstoring in het water niet aarzelen om je onmiddellijk aan te vallen en te doden. Ons wordt verzocht niet in de boot te gaan staan omdat de boot dan kan schommelen en dit voor een krokodil al aanleiding kan zijn om aan te vallen. Tijdens onze tochtje over deze krokodillenrivier zien we echter vooral veel vogels en slechts een enkele krokodil.
De lokale bevolking noemt deze tijd (begin november) het silly season. Eigenlijk wordt iedereen een beetje gek van de hitte en wordt er voortdurend in ieder wolkje aan de hemel de verlossende bui gezien. Men smacht naar regen en een beetje afkoeling. Dit jaar is die echter laat. Het is nog altijd droog en heet. Voordeel is dat alle wegen en paden nog goed begaanbaar zijn. Nadeel: je bent nauwelijks nog te bewegen om ook maar een stap te zetten! Het is stomend, dampend, het voelt als een hete natte deken die voortdurend om je heen ligt. Extremer dan dit kan het nauwelijks, vinden we. Als ik dit opschrijf is het half zeven ’s avonds. We zitten voor ons huisje. Het zweet stroomt in dikke stralen van ons lijf; om ons heen krijsen de papegaaien, de vliegen proberen je neus en oren binnen te dringen. Het is 43 graden en de vochtigheidsgraad bijna 100 procent.
Het moet ongelooflijk moeilijk zijn geweest voor de Aboriginals om hier te leven, zonder enige bescherming, in dit extreme weer. Het is of verstikkend heet of het land overstroomt vanwege de heftige zondvloed. Nu is het, althans binnen, nog wel uit te houden, dankzij de airco. Zodra we ons huisje uitstappen weten we niet wat ons overkomt. Ondanks de hitte werken we een vol en druk programma af. We komen tenslotte om het nodige te zien. We zien veel wildlife, vooral vogels, heel veel soorten, buffels en wallabies. Op de Mary River, zoals gezegd, krokodillen. “Op dit stuk moeten er al zo’n honderd vijftig zitten “, zegt onze gids. We geloven het graag. “Ze zullen je meteen aanvallen, als je het water in zou gaan “ voegt hij er aan toe. Ook dat geloven we meteen.
We zien in Ubirr Aboriginal-tekeningen in de rotswanden, soms moet je er voor klimmen wat niet altijd meevalt in deze hitte. Maar tegelijkertijd wordt je ook beloond met een fraai uitzicht over dit prachtige oeroude landschap, onmiskenbaar het land van de Aboriginals. In het Aboriginal Cultural Centre zien we een interessante tentoonstelling over leven en cultuur van de Aboriginals. We zwemmen bij twee watervallen, prachtig gelegen. De eerste is wat moeilijk toegankelijk (en wordt eigenlijk nooit door toeristen bezocht, het is een goed bewaard geheim!), de tweede (de Edith Falls) is wat toegankelijker. Na het zwemmen wordt ons verteld dat hier wel degelijk krokodillen zitten, de zoetwatervariant, die niet gevaarlijk zou zijn (!).
Katherine is een slaperig stadje in dit onmetelijke niets, bijna de warmste plaats van Australië, waar alleen op vrijdagavond wat levendigheid schijnt te zijn, als de plaatselijke bevolking zich na een week hard werken uitleeft in de kroegen. Neem het ze maar eens kwalijk in zo’n barre omgeving! Onze lodges zijn beide prima, we kunnen tenminste ’s avonds buiten zitten, als dat al plezierig genoemd kan worden!! Even buiten Katherine ligt de Katherinekloof. Alweer zo’n hoogtepunt, dat je echt niet mag missen. Er zijn dertien kloven. De Katherinerivier stroomt hier rustig langs de tot zestig meter hoog oprijzende rotswanden. Alle dertien kloven doen lukt niet in een dag, we bevaren er twee. De stilte is adembenemend, de nauwe kloof is indrukwekkend. Maar dat geldt voor bijna alles hier in de Northern Territories, een van de gedenkwaardigste plekken op aarde.
Foto's
