Kill and attack
Northern Territory
Australië
Kellybaetsen
Kill and attack
Waar kan ik jou ’s nachts voor wakker maken? Nou, als ik eenmaal slaap, laat me dan ook alsjeblieft slapen.
Al vanaf kind zijde kamp ik met slaapproblemen waar mijn ouders heel wat mee te stellen hebben gehad, als ik voor de verandering weer een hele nacht naar het plafond lag te staren. Ik weet niet beter en heb dit gewoon geaccepteerd. Desondanks is een dergelijk ongemak niet handig tijdens een rondreis aangezien je van het ene bed naar het andere hobbelt, en geregeld accommodaties aantreft die het er niet eenvoudiger op maken.
In Australië werd mijn ‘slaapprobleem’ dan ook behoorlijk op de proef gesteld tijdens een vijfdaagse tour door de Outback.
Zes nuchtere Hollanders, een vriendelijke Belgische, een enthousiaste Amerikaan, een hitsige (volgens de Amerikaan) Italiaanse, drie dronken Engelsen, twee onverstaanbare Schotten, een aardige Zwitser en twee zeer vreemde Oostenrijkers is de samenstelde mix voor deze tour.
Onze slaapplaats heet heel toepasselijk ‘The Villa’ en bestaat uit niet meer dan een stuk kale grond, een kampvuurcirkel en een eenvoudig sanitairblok. Gezellig kamperen met z’n allen!
Al weken vraag ik mezelf af hoe een swag er uit ziet. Ik kan me er geen voorstelling van maken. Ik ben dan ook verbaasd bij het zien van een te groot uitgevallen canvas tentzak. De tactiek is als volgt: pak je slaapzakje, rol hem uit in je swag, rol je swag weer op, bind hem strak vast en zodra je gaat slapen, rol je de hele handel en wandel weer uit om er meteen in te kruipen. Waarom deze vreemde tactiek? Enig idee hoeveel giftige slangen, spinnen en dergelijke er in de outback ’s avonds aan de ‘wandel’ gaan? Je wilt er geen in je slaapzak vinden dus daarom! De Australiërs hebben zelfs een leuk liedje over al dat gevaarlijk gespuis gemaakt.
Er volgen de nodige discussies wie er aan de buitenkant van de groep slapen want sommige vrouwen zijn er van overtuigd dat daar geen ongedierte komt. Het zal mij een worst wezen dus ik bied me vrijwillig aan als eventueel slangenvoer.
Aangezien ik de nodige kampeerervaring in grote groepen heb, weet ik dat het de beste manier is om zo vroeg mogelijk naar bed te gaan, hopende dat ik al slaap voordat de rest volgt. Deze tactiek blijkt redelijk te helpen tot de Engelse en Schotse delegatie dronken het terrein op komt stormen. “Do you come from a land down under” klinkt het door de outback. “No, I’m from Holland and I want to sleep!” Ze bieden hun excuses aan en kruipen in hun swag.
Het leed is inmiddels geschied want ik ben wakker. Na verloop van tijd blijkt dat er nog wel een schepje bovenop kan wanneer de Oostenrijkers straal bezopen het terrein betreden. Eentje is zo ver van de wereld dat hij tegen swags begint te schoppen, schreeuwt dat we mietjes zijn en wakker moeten worden! Hij zet alles op zijn kop en heeft volgens mij geen flauw besef waar hij is. Ik heb het helemaal gehad en roep dat hij zijn kop dicht moet houden. “Shut the f#ck up you b#tch” schreeuwt hij terug! Pardon…?!
De stoom komt ongeveer uit mijn oren en inmiddels is de halve groep wakker. Dat hij toch helemaal het heen en weer krijgt en ik trek me kwaad terug in mijn swag. Hij sjokt verdwaasd verder en na verloop van tijd heeft hij eindelijk zijn swag gevonden…AAN MIJN VOETENEIND!!!!!
Kan het nog erger? Ja hoor…geen probleem. Meneer legt zijn hoofd neer en begint zo hard te snurken dat het complete Daintree National Park omver valt! Ik ben normaliter de rust zelve maar daar is momenteel niets meer van over. De Oostenrijker in kwestie heeft geen besef dat hij zich in een zeer gecompliceerde situatie bevindt. Een snurkende kerel, omringd door een delegatie wakkere vrouwen is namelijk levensgevaarlijk en dat blijkt ook deze keer het geval te zijn.
De nodige slippers en schoenen worden naar zijn hoofd gegooid maar dat maakt geen indruk. “Kel, jij ligt het dichtst bij – ja, dat hoor ik ook wel – doe ons een groot plezier en geef hem een mep”. Met mijn voeteneind geef ik hem een trap tegen zijn swag…tevergeefs want hij gaat gewoon vrolijk door. Bij een dergelijke situatie zijn blijkbaar hardere maatregelen nodig. Schoenen en slippers hebben geen zin en de mijne wil ik graag bij me houden voor wanneer ik naar het toilet moet.
Ineens zie ik het licht…of beter gezegd de fles. Ik heb een volle literfles water naast me staan en na de zoveelste harde snurk, ben ik het beu. Ik pak de fles en geef hem een harde dreun in de hoop dat hij eindelijk wakker wordt. Ik hoor hard gelach naast me maar de Oostenrijker geeft helaas geen kik. Hij ligt zo diep in coma dat hij zelfs daar niet wakker van wordt.
Net als de Nederlandse delegatie overeind wil komen om hem met swag en al naar het sanitairblok te verhuizen, begint een Engelse hem zo hard door elkaar te schudden dat hij op zijn zij rolt. Deze ‘Shaken…not stirred-methode’ blijkt te werken want het is eindelijk stil! Het is 3.30 uur en eindelijk…rust.
“Waky Waky sunshine” klinkt het om 6.00 uur. “Did you sleep well?” vraagt de tourguide terwijl hij me vrolijk aankijkt. Mijn gezicht spreekt boekdelen wanneer ik naar mijn Oostenrijkse buurman kijk die nog geen spreekuur heeft. Een voor mij zeldzaam ochtendhumeur overschaduwt deze te vroege morgen. Over een uur staat ons een prachtige wandeling te wachten door Kings Canyon. Dat we eerst ‘heartattackhill’ moeten beklimmen, wil ik nog even niet aan denken na een dergelijke nacht.
Heeft de Oostenrijker nog iets gezegd? Nee, hij heeft niets van het hele voorval meegekregen maar desondanks ligt hij de avond erop wel aan de andere kant van het veld…alleen!
En ik…I did sleep well that night!
Foto's
