Op ziekenbezoek bij de koala's

Door: Ruudenanouk

Geplaatst op May 14, 2012

Door Anouk

De regen kwam met bakken uit de lucht, maar dat mocht het enthousiasme van onze gids niet drukken. Hier sprak een vrouw met liefde en passie voor haar werk. Vrijwilligerswerk wel te verstaan, dat zich volledig concentreert rondom 1 iconisch australisch dier: de koala. We stonden namelijk bij het koala hospital in Port Macquarie, klaar om – onder beschikbaar gestelde paraplu’s – langs de patiëntjes in het buitenverblijf geleid te worden.

Zo kwamen we langs Barry, die net gevoerd werd door een vrijwilliger. Barry is een oude koala met een vergroeide rug. Een gebochelde dus. Hij zit apart van de vrouwtjes, omdat er een risico is dat de vergroeiing genetisch overdraagbaar is. Met zijn libido is ondanks zijn fysiek gestalte niks mis, waardoor de vrijwilligers continu in de gaten moeten houden of hij niet ontsnapt richting de dames. Zijn ontsnappingen zijn inmiddels zo’n fenomeen dat er een speciale ‘Where is Barry’-fotowedstrijd in het leven is geroepen.

Stress
Barry zal vanwege zijn leeftijd, bochelrug en andere gezondheidsproblemen de rest van zijn leven slijten in het ziekenhuis. Dat geldt echter voor lang niet alle dieren. Het beleid van het ziekenhuis is erop geënt om koala’s na behandeling te repatriëren. Daarbij is het erg belangrijk dat het diertje in zijn eigen omgeving wordt teruggezet: koala’s zijn gewend om in kleine groepjes in een specifiek gebied te wonen. Komen ze terecht in een bos waar ze de weg niet kennen, dan veroorzaakt dat veel stress. En dat vergroot natuurlijk weer de kans dat ze opnieuw het koala hospital worden binnengebracht. Op een whiteboard houden de vrijwilligers daarom exact bijgehouden welke koala’s op dat moment in het ziekenhuis verblijven en waar ze gevonden zijn. Ook valt daarop te lezen hoe oud ze ongeveer zijn, wat hun ziekte of verwonding is en wat de status van behandeling is.

Het grootste deel van de patiëntjes is in Port Macquarie om behandeld te worden tegen de bacteriële ziekte chlamydiosis. Daarna zijn de meest voorkomende oorzaken van ziekte en verwonding van menselijke aard. Is het niet omdat mensen het leefgebied van de koala hebben bebouwd of er met 100 kilometer per uur doorheen scheuren, dan wel omdat ze hun jachtbeluste viervoeter in koalagebied loslaten.

Mensenontwenning
Jaarlijks komen om dit soort redenen zo’n 200 tot 250 koala’s in het ziekenhuis in Port Macquarie terecht. Zo nodig worden ze op de intensive care in de gaten gehouden, of zelfs voor 24-uursverzorging naar een gastgezin gebracht. En dat is volgens onze tourgids net als het verzorgen van een baby: “Het is enorm veel werk, maar je krijgt er ook heel veel voor terug.” Het risico van zulke intensieve verzoring is natuurlijk wel dat de dieren zich aan mensen gaan hechten. Onze tourguide wijst halverwege de tour op een jongen koala – een zogenoemde ‘Joey’ – bovenin een boom. Dit weesje zit op het moment in een proces van ‘mensenontwenning’, in de hoop dat hij daarna zijn eigen weg weet te vinden in de vrije natuur.

We eindigen de rondleiding onder een afdakje, waar de regen nog steeds volop vanaf druipt. Vanuit onze positie kunnnen we Kaylee net zien zitten op een boomtak. Kaylee heeft een geamputeerd pootje. Haar geluk is dat het om een achterpoot gaat: had ze een voorpoot moeten missen, dan had ze geen enkele kans gehad in de natuur. Ze had dan nooit zo hoog in de boom kunnen klimmen als nu het geval was.

En die regen? Daar merkt Kaylee helemaal niks van. Door het eten van al die eucalyptusbladeren is haar vacht heerlijk waterdicht.

Meer weten over de harige patiëntjes? Een vrijwilliger houdt een blog bij: http://www.koalawrangler.com/