Een wedstrijd Aussie Rules in Melbourne

Door: Dennisgeurts

Geplaatst op May 8, 2020

Een avondje Aussie Rules (uit mijn boek 'Go See The Kangaroos' zie ook: https://www.boekenbestellen.nl/boek/go-see-the-kangaroos/7865)

De reis door Australië nadert zijn einde. De laatste dagen staan in het teken van het verkennen van de levendige metropool Melbourne. In deze smeltkroes van culturen is het onmogelijk om je te vervelen. De uitgaansagenda van Melbourne staat elke dag opnieuw bomvol met verschillende activiteiten. Het is voor ons moeilijk om hieruit een goede keus te maken. We willen iets bijzonders meemaken, iets dat je alleen kunt doen in het land waar je op dat moment bent. Gelukkig hebben we een goede reisgids bij ons. Volgens de Lonely Planet behoort het bezoeken van een wedstrijd Aussie Rules tot een van de ‘essential experiences’ tijdens een verblijf in Melbourne. We hebben geen idee wat we ons hierbij precies moeten voorstellen, maar het klinkt in ieder geval typisch Australisch. Tijd om eens op onderzoek uit te gaan…

Met de City Circular Tram reizen we naar het toeristenbureau aan Federation Square. Eenmaal binnen hoeven we niet lang te wachten alvorens we geholpen worden. Een vriendelijke meneer legt ons de spelregels uit. In het kort komt het erop neer dat Aussie Rules een soort kruising is tussen rugby en American Football, dat wordt gespeeld op een ovaal veld met aan beide einden vier op een rij geplaatste palen, zeg maar het doel waar je op moet mikken. Het is de bedoeling om een soort van rugbybal tussen de twee middelste palen te schieten. Dit levert zes punten op. Schiet je de bal tussen één van de buitenste palen en de middelste palen in, dan levert dit slechts één punt op. Een wedstrijd duurt vier ‘quarters’ van elk dik dertig minuten. Dat is nog eens waar voor je geld. Behalve dat een wedstrijd veel langer dan een voetbalwedstrijd duurt, krijg je ook nog eens meer doelpunten te zien. Uitslagen waarbij beide teams meer dan honderd punten scoren zijn niet uitzonderlijk. 

De hoogste competitie binnen Aussie Rules is de Australian Football League (AFL). In deze liga strijden elk jaar achttien teams om het kampioenschap van Australië. De wedstrijden zijn bijzonder populair onder het publiek en worden dan ook uitsluitend in grote stadions gespeeld. Aussie Rules is in Melbourne zelfs tot religie verheven. Er zijn hier maar liefst negen teams actief op het hoogste niveau. Hun wedstrijden spelen ze onder andere in de Melbourne Cricket Ground (capaciteit 100.000 toeschouwers) en het Etihad Stadium (iets minder groot, maar toch nog altijd een capaciteit van dik 55.000 toeschouwers). Ondanks de grootte van deze stadions, zijn de wedstrijden regelmatig uitverkocht. Zomaar op de bonnefooi een wedstrijd bezoeken, is er hier niet bij. Tijdig kaartjes kopen is een vereiste en dien je te doen bij een wedstrijdkantoor.

We maken dat we wegkomen uit het toeristencentrum en spoeden ons naar een gebouw aan de overkant van het plein. Hier worden kaarten verkocht voor alle belangrijke sportwedstrijden. We informeren naar de eerstvolgende wedstrijd in de AFL. Het blijkt dat de teams Essendon en Hawthorn over enkele dagen (onze laatste dag in Australië) een onderlinge wedstrijd in het Etihad Stadium spelen. Beide teams zijn afkomstig uit Melbourne, dus het is nog maar de vraag of er kaarten over zijn. De man achter de balie kijkt snel in zijn reserveringssysteem. Hij heeft slecht én goed nieuws. Het slechte nieuws is dat de beste kaarten weg zijn. Het goede nieuws is dat er nog kaarten beschikbaar zijn voor de tweede ring. Je zit dan weliswaar wat verder weg van het veld, maar de sfeerbeleving is er volgens de kaartjesverkoper niet minder om. We twijfelen of we moeten gaan, omdat zelfs deze kaartjes nog behoorlijk prijzig zijn. Uiteindelijk wint de emotie het van ons verstand en kopen we twee kaartjes. Nu is het nog een kwestie van aftellen tot de wedstrijd begint. 

Drie dagen later is het dan zover. Vandaag om acht uur ‘s avonds trappen beide ploegen af. In een restaurant vlakbij het stadion nuttigen we ons laatste Australische avondmaal. Tijdens het eten stroomt het etablissement vol met supporters van de twee teams die het vanavond tegen elkaar op gaan nemen. Ze zijn niet moeilijk van elkaar te onderscheiden. De fans van Essendon dragen een roodzwart shirt en die van Hawthorn zijn in het geelzwart uitgedost. Er hangt een verrassend ontspannen sfeer in het restaurant. De gesprekken om ons heen gaan uiteraard over de aanstaande wedstrijd, maar worden op redelijk normaal volume gevoerd. Er is niet echt sprake van merkbare rivaliteit tussen de twee supportersgroepen. Eigenlijk zijn ze een en al vriendelijkheid tegen elkaar. De vraag is uiteraard of dit tijdens en na afloop van de wedstrijd nog steeds zo zal zijn. We worden almaar benieuwder naar de sfeer in het stadion en besluiten snel de rekening te vragen. Nog geen tien minuten later staan we reeds bij de ingang van het Etihad Stadium.

We zijn ruimschoots op tijd voor de wedstrijd in de achttiende speelronde van de Australian Football League tussen Hawthorn en Essendon. Of was het nu Essendon tegen Hawthorn? Wie er nu thuis speelt wordt niet echt duidelijk. De supporters van beide teams zitten namelijk kriskras door elkaar heen in het stadion. Wat verder direct opvalt is dat er bijna net zoveel vrouwen als mannen zijn. En misschien nog wel merkwaardiger: er zijn ontzettend veel stelletjes,  waarbij de man voor het ene team is en de vrouw voor het andere team. Het is duidelijk dat deze sport een stuk geëmancipeerder is dan voetbal. 

Op weg naar onze plaatsen lopen we langs een stand waar een geluidsbox is neergezet. Feitelijk niets bijzonders, ware het niet dat daarnaast een bord staat met daarop de tekst ‘hear what the ref says.’ Ik weet niet wat ik lees. Op zich een eerlijk systeem om de fans te laten horen wat de scheidsrechter zoal te melden heeft tijdens de wedstrijd, maar aan de andere kant zou ik dan ook willen horen wat de spelers tegen de man in het zwart zeggen. Ik probeer mij een voorstelling te maken van dit systeem, wanneer het zou worden ingevoerd in het Nederlands betaald voetbal. Mijn voorlopige conclusie is dat ‘we’ nog niet klaar zijn voor dit systeem, alleen al vanwege het feit dat je in Nederland beter niet als uitsupporter tussen de thuissupporters kunt gaan zitten. Ook op dit gebied zijn de Australiërs een stuk verder ontwikkeld dan ons. 

Even na achten begint de wedstrijd die nooit een wedstrijd wordt. Daarvoor is het niveauverschil tussen de twee ploegen veel te groot. Essendon is geen enkele partij voor Hawthorn. Na het eerste kwart is het verschil tussen beide ploegen reeds opgelopen tot zesenveertig punten. Echt spannend wordt het dus niet meer. Het enige vermakelijke is het gevloek van een mannelijke, ongeveer veertig jaar oude Essendon-supporter die een rij achter ons zit. Bij elke fout van Essendon laat hij zich helemaal gaan. Alles en iedereen van Essendon krijgt ervan langs. En heel af en toe ook de scheids. Hadden we zijn scheldkanonnades opgenomen en uit ons hoofd geleerd, weet ik zeker dat we geslaagd waren voor de cursus ‘vloeken op zijn Australisch.’ 

Na bijna drieëneenhalf uur – vier keer ruim 35 minuten speeltijd en meerdere korte onderbrekingen – is de wedstrijd voorbij en de score verder uitgelopen naar een verdienstelijke 180 – 86 overwinning voor Hawthorn. Omdat we nog steeds vrij weinig verstand hebben van Australian Football, besluiten we om in onze nabeschouwing van de wedstrijd ons enkel te richten op de sfeer in het stadion. We komen tot de conclusie dat de supporters van Essendon en Hawthorn zich voorbeeldig gedragen hebben. Zelfs de scheldende meneer legt zich uiteindelijk bij de uitslag neer. Het enige puntje van kritiek dat we hebben is de toch enigszins gezapige sfeer tijdens de wedstrijd. Het heeft allemaal een soort van jarenvijftig blijheid over zich. Er zijn slechts twee ‘sfeervakken’ aan beide kanten van het stadion, waar de supporters nog juichen met pom poms. Nu kun je daar natuurlijk weinig aan doen als je supporter bent van een club waarvan het clublied begint met ‘We are a happy team at Hawthorn.’ Wat dat betreft scoren de supporters van Essendon hier wel punten: die kunnen zich tenminste de Essendon Bombers noemen.

We lopen via de binnenpromenade van het stadion richting de uitgang. Door de ramen kijken we naar buiten. De regen komt met bakken uit de lucht. We besluiten om nog even in het stadion te wachten tot de ergste bui weg is. Na een paar minuten zien we opeens de lucht opklaren. De grijze lucht licht zowaar op. En dat is niet zonder reden. Het blijkt namelijk dat er zojuist een vuurwerkshow is begonnen op het terrein van de Dockland Yards, het havengebied vlakbij het stadion. Het is een waar spektakel. Het ene vuurwerk nog mooier dan het andere. Alle kleuren van het regenboogspectrum komen voorbij.  Een mooiere afsluiting van ons laatste avondje uit kunnen we ons niet wensen.