Deel 1 - Australie: van Melbourne naar Wilsons Promontory

Door: Ellen69

Geplaatst op Jan 11, 2020

Deze blog is deel 1 van de beschrijving van mijn rondreis door Australië, die ik met mijn lief maakte van maart tot juli 2019. Onze reis begint medio maart 2019 in Melbourne, en eindigt half juli in Perth. In elk deel van mijn blog neem ik je een stukje mee op onze reis.

19 maart: Van Melbourne naar Wilsons Promontory

De rit van Melbourne naar Wilsons Promontory National Park leidt deels over de snelweg, deels door dorpjes. Halverwege de rit neem ik plaats achter het stuur; de grootste uitdaging blijkt de wegligging te zijn. Met het stuur aan de rechterkant heb ik de neiging te ‘vergeten’ dat er nog een stuk auto aan mijn linkerkant zit, wat natuurlijk niet prettig is voor mijn bijrijder (die steeds vreest dat ik met de linkerkant van de auto tegen geparkeerde auto’s schaar), noch voor de nietsvermoedende backpackers die aan de linkerkant van de weg lopen. Een keer gaat het (bijna) mis; terwijl ik zeer afgepast langs geparkeerde auto’s rijd, opent een van de passagiers daarvan haar portier en KNALT onze spiegel tegen haar deur. Geen gewonden noch schade gelukkig, ik kom met de schrik vrij en besef opnieuw dat autorijden hier nog meer van mijn aandacht vraagt dan normaliter het geval is. Een brokkenpiloot ben ik doorgaans zeker niet, maar een aantal kilometers verderop trekt een zwermpje vogels niet snel genoeg op, waardoor Australië nu 1 vogel minder rijk is; zo vermoed ik althans. De eerste kilometers door Wilsons Prom zien we op verschillende plaatsen langs de weg een dode wombat en niet nader geïdentificeerde kadavers; ik ben zeker niet de enige die ervaring heeft met ongelukkige ontmoetingen met allerhande soorten uit het dierenrijk. 

Eenmaal bij de camping van Tidal River gearriveerd, houden we halt bij het bezoekerscentrum, waar we ons registreren, en van een vriendelijke dame uitleg krijgen over het park. We mogen zelf onze campingspot kiezen en als ons oog is gevallen op een plekje dichtbij de rivier en dichtbij een toiletblok (wel zo makkelijk voor nachtelijke toiletbezoekjes) beginnen we met het opzetten van ons in Melbourne nieuw aangeschafte lichtgewicht tentje. We blazen onze nieuw gekochte opblaasmatrasjes op met ons – alweer nieuwe – voetblaasbalgje, en voilà: ons huisje voor de komende maanden toont zich voor het eerst in al haar glorie. We zijn op slag verliefd. Die middag verkennen we op rustig tempo onze omgeving, en onze nieuwe omgeving verkent ons, blijkens de wombats die zich snuivend in ons voortuintje laten zien als we ons avondeten bereiden. Een extra waarschuwing aan ons adres; laat geen etenswaren of sterk ruikende producten in je tent liggen, als je niet houdt van onverwachte bezoekers. En schrik niet van wild gekrabbel als je je afval in een (gesloten) vuilnisbak gooit – er kan zo maar een op een zwarte kat gelijkende possum onder het deksel uit kruipen!

20 maart: Wilsons Prom

De eerste nacht in ons tentje zit erop. Zo nu en dan schrik ik wakker van geluiden die mij onbekend zijn – een paar wombats die naast de tent schuifelen? De nacht trekt voorbij met lichte regenbuitjes die als poeder op het tentzeil neerdwarrelen. Mijn lief naast mij heeft een onrustige nacht. Zodra de bomen de eerste lichtstralen vangen, laten de vogels van zich horen in een kakofonie van gezang – ik overdrijf niet als ik zeg dat ik me in een volière van de tropische vogel afdeling van een dierentuin waan. Kookaburra’s, Pennantrosella’s en regenboogvogels struikelen over elkaar heen in een kleurrijke symfonie. Ik besef, ik ben in Australië. In Wilsons Prom. 

We staan op, maken toilet in het dichtbij gelegen washok, eten wat yoghurt met crunchy muesli en laten de ochtend en de omgeving op ons inwerken met een korte wandeling langs de oever van Tidal River naar het strand, waar de Indische oceaan onophoudelijk haar golven in ritmische bewegingen over het strand beweegt, en de zon zo nu en dan door de wolken breekt om een zachte warmte over ons te laten neerdalen. En ik voel me gelukkig, met mijn lief naast me.

Na een ontspannen middag voor de tent wandelen we naar Squeaky Beach, een wandeling van in totaal zo’n 4,5 kilometer vanaf onze campsite. Mooie korte wandeling met prachtige vergezichten over de oceaan, waar de silhouetten van de Glennie Islands zich aftekenen tegen de ondergaande zon, die de rotsen van Squeaky Beach goudgeel kleurt. Het hagelwitte fijne schelpenzand maakt een zacht piepend geluid bij elke stap die we zetten, en maakt duidelijk waar dit strand zijn naam aan dankt. Terwijl mijn lief zich op de rotsen nestelt met zijn e-reader, stel ik mijn statief op en maak een plaat van deze mooie omgeving (die plaats ik bij de foto's in plaats van bij de blog). Tegen het schemerdonker vinden we onze weg terug naar de campsite, waar we de restanten van de geroosterde kip van gisteren verorberen met een heerlijke couscoussalade.