Een schuur in Wyoming

Door: Neretslok

Geplaatst op Aug 25, 2014

Ik minder vaart en sla af naar rechts. In spanning wacht ik af totdat ik dicht genoeg bij het straatnaambordje ben om het te kunnen lezen. Antelope Flats Road, yes!! Ik zit goed. Nu nog anderhalve mijl en dan ben ik op Mormon Row, mijn einddoel. Een zekere opwinding maakt zich toch wel van mij meester. Maandenlang heb ik me hierop verheugd en nu ben ik er zo dichtbij. Ik was hier al een keer voorbij gereden, waarschijnlijk afgeleid door het ongewoon mooie landschap links van mij. En ja, dan vergeet je rechts, en mis je de Antelope Flats Road.

Na een mijl sla ik linksaf en zie dan na een paar honderd meter duidelijk enkele onbewoonde huizen en schuren opdoemen. Mijn ogen dwalen af naar rechts, want ik weet precies waar ik moet zijn, en daar staat hij dan: de TA Moulton Barn. Ik parkeer mijn auto langs de kant van de weg en blijf even zitten: precies voor me staat de schuur waar ik naar heb gezocht. Een half jaar geleden wist ik niet van het bestaan er van. Na 6 maanden, 8500 kilometer en twee weken reizen door dit onmetelijke land sta ik er nu dan tien meter van af. Moment supreme.

Lezers die denken dat ik eindelijk mijn verstand heb verloren moet ik teleurstellen. Het is nog niet zo ver. Ik beschik nog over al mijn vermogens. Hier heb ik naar uitgekeken. Tijdens de voorbereidingen van onze reis stuitte ik tussen de eindeloze stroom informatie ineens op een foto van deze ‘barn’. Een apart model schuur: het dak van de schuur wordt gevormd door twee halve bogen die naar elkaar toe lopen en dat geeft de schuur zijn aparte opvallende vorm. Ik raak gebiologeerd door het plaatje en ga verder op zoek naar informatie en foto’s. Het is niet zo maar een schuur, zo blijkt al snel. De TA Moulton Barn is een van de meest geliefde objecten voor Amerikaanse fotografen. Dat wil wel wat zeggen in een land dat New York heeft, de Niagara Falls, de Grand Canyon en Bryce Canyon en zo veel meer. De foto die ik zie is dan ook prachtig: de barn met op de achtergrond de grillige pieken van de Grand Teton Mountains, die zijn bedekt met een laagje sneeuw. De vroege ochtend geeft het geheel een sfeervolle omlijsting van zachte kleuren. Het is letterlijk en figuurlijk een plaatje. Hier moet ik naar toe, schoot het meteen door me heen.

Ik zocht op Google waar het moest zijn maar vond het niet echt. Het lag in ieder geval in een bergachtig gebied, dat wel lastig te berijden en bereiken zou zijn. Ik ging er meer over lezen. Het begon mij nu echt te intrigeren. TA Moulton heet voluit Thomas Alma Moulton. Hij en zijn zonen bouwden de schuur tussen 1912 en 1945. De Moultons waren Mormonen die vijftig jaar eerder vanuit Salt Lake City naar het ruige noorden werden gestuurd, omdat ook de weinig bewoonde gebieden mormoons moesten worden. Het geloof moest verspreid worden. De familie Moulton wist in dit gebied, in Wyoming nabij de stad Jackson Hole, een bloeiend bestaan op te bouwen. De bijna tien huizen en schuren getuigen daar nog van. Het moet een hard bestaan geweest zijn, daar in het woeste noorden. Eerder op die dag had een inwoner van Jackson Hole mij nog gezegd: “ het lijkt allemaal heel mooi en aardig hier, en dat is het nu ook wel (het is juni), maar je moet sterk in je schoenen staan om hier te kunnen wonen in de winter. De winter hier is hard, koud en hij duurt enorm lang”. Die middag had mijn vrouw lachend gezegd: “ Ga jij nou maar naar die boerderij van je”, want ze had me al vaker enthousiast horen vertellen over die ene mooie foto van zes maanden geleden.

En nu sta ik hier. Er zit een echtpaar te schilderen. Geen fotografen. Dat is logisch, want voor foto’s moet je hier toch echt ‘s morgens zijn. Dit keer kom ik echter niet voor de foto’s. Ik wil hier zijn en niets meer dan dat. Ik zie een hond lopen en stel me voor hoe de hond van Thomas Alma hier achter zijn baas aanliep. Hoe Thomas zwoegde en er het beste van probeerde te maken. Ik zie ergens een foto van Thomas, een keurig verzorgde heer, zeker geen onbehouwen ruigmans. De Moultons hebben het geprobeerd, de harde winters trachten te overleven, het eerste huis dat hier stond was niet meer dan een cabin met als vloer wat aangestampte grond. De wind zal hier gegierd hebben, gebruld, geblazen, de sneeuw hoog opgewaaid, de familie zal gebibberd hebben. Hier hebben enkele generaties geleefd en nu is het voor altijd stil.

De Moultons zijn door een simpele schuur ineens beroemd geworden. Dat geldt zeker voor TA. Een afstammeling van TA staat op een foto uit 2012 bij de schuur: 100 jarig bestaan van de schuur, staat er onder. De schuur zelf blijkt inmiddels bijna een icoon van Amerika geworden. De visualisering, het tastbare bewijs dat een bestaan opbouwen onder moeilijke omstandigheden in Amerika altijd mogelijk is. Ik loop Mormon Row nog een stukje af. De andere huizen en schuren staan er net zo verlaten bij. De film van het leven van de Moultons is bevroren. Het is over en uit hier.

‘ A landmark to a nation and a mecca to photographers’, las ik ergens. Thomas Alma moest eens weten. Hij zal nooit hebben kunnen vermoeden dat er 102 jaar later in het verre Nederland een artikeltje over zijn schuur zou verschijnen. Ik weet zelf met een zekerheidspercentage van 100 dat er over mij geen artikel zal verschijnen in het jaar 2116. Nergens. In 2116 zal niets meer aan mij herinneren. Maar ja, ik heb dan ook geen schuur gebouwd aan de voet van een ruig gebergte in een waanzinnig woest mooi landschap. TA wel en zal voorlopig nog niet vergeten zijn.