Zonder cape?

Door: MarloesZw

Geplaatst op Apr 9, 2013

Het is ijzig koud in New York. Ik knijp mijn sjaal, die ik al twee keer om mijn hals heb gewikkeld, nog eens dichter tegen me aan. Ik ben een kleine week in de enorme metropool die al zo vaak het decor heeft gevormd voor helden- en rampenfilms. Die ochtend loop ik al vroeg langs de veelgebruikte ‘decorstukken’ in het Financial district. Als bescheiden onderdeel van de eindeloze stroom gestaag doorploegende mensen die de sidewalk van de stad permanent bevolken, stap ik stevig door naar Wall Street. Het is de eerste toeristische trekpleister die vandaag in de Big Apple op mijn programma staat. De straat komt snel in zicht, want zowel de vorst als de alles verzwelgende forenzenmassa voorkomen dat je in een slenterend looptempo vervalt.

De kou maakt alles in New York zo mogelijk nog grijzer dan het al is. Het is een kraakheldere dag, maar de zonnestralen worden op dit moment van de dag nog bruusk geblokkeerd door de torenhoge kantoorpanden. Daarom zie ik haar pas op het moment dat een dertiger in keurig pak, lang wollen jas en deftige leren handschoenen schuin tegen de mensenmenigte in haar met een oude jas toedekt. Het idee dat de hoop vodden die daar zo vormeloos tegen de grijze betonnen stoep hangt een mens is, bezorgen me de meest koude rillingen die ik ooit heb gevoeld. Een plukje donker kroeshaar piept onder wat donkergroen en viezig bruine kleden vandaan. Haar gekerm, iets wat eerder door de snijdende oostenwind werd verdoezeld, dringt zwakjes door in mijn oren. Op het moment dat ik haar gezicht van de vodden kan onderscheiden, zie ik het. De blik in haar ogen. De breekbaarheid van haar uitstraling. Ze sterft. Gewoon, in een straat in New York.

Ik houd mijn pas in. Een paniekgolf schiet omhoog. Ze heeft hulp nodig! Maar de forenzenmassa straft mijn strubbelingen direct af en dwingt me voorwaarts. Behendig stappen de mensen voor mij langs de vrouw in de vodden heen. De man in het keurige pak is bij haar gebleven en stopt de vrouw voorzichtig, haast liefdevol in onder de donzige jas. Hij doet het met zoveel zorg dat zij de pijn lijkt te vergeten en haar gekerm voor even stopt. Met een glazige blik kijk ze haar onbekende helper aan. Ze is uitgeput. Dan breekt nog een deftig pak zich los uit de anonieme stroom om haar zijn dampende beker met groene logo aan te reiken. Ze knikt, en begint plots onbedaarlijk te rillen. Van ontroering, verdriet of wellicht dringt de kou opnieuw tot haar door. Ik zal het nooit weten, want de driftige aktetassen in mijn rug duwen me verder. Ik word meegevoerd door de sterke stroming op de stoep. Langs haar. Voorbij haar. Ik kijk om en voor een laatste keer vang ik een glimp op van de arme dame en de anonieme zakenmannen. Superhelden dragen geen cape. Niet in deze stad althans.