Maandthemablog December: Pech-merika

Door: Mnonnnnnn

Geplaatst op Dec 29, 2012

"Sorry, u heeft geen toestemming", zegt de baliemedewerker. "Uw ESTA- papieren zijn niet in order en u komt Amerika niet in". Onze reisgenoot had in de aanloop naar de reis een nieuw paspoort gekregen, terwijl op de oude ook al een ESTA- toestemming was aangevraagd. Nu "zweefde" er dus tweemaal een toestemming in het systeem. De volgende uren proberen we er alles aan te doen om hem als nog mee te krijgen, maar zonder succes. Zijn reis eindigde in Amsterdam.
Terneergeslagen vervolgt de rest van de groep de reis. Net over de grootste shock heen arriveren we in New York City. We halen vier koffers van de band en wachten tevergeefs op de laatste. We melden ons bij de balie voor vermiste bagage. "We hebben geen idee waar hij nu is, en ook niet wanneer hij hier zal zijn ", luidt de conclusie. Fijn. Het reisgezelschap bestaat uit vier mannen en één vrouw, en uiteraard de vrouwelijke koffer mist! Grr! Na het nodige papierwerk vertrekken we eindelijk naar ons hostel.
We hebben een camper gehuurd en zijn daarom maar een paar dagen in New York. Iedere dag bel ik met het vliegveld: "Sorry maam, we haven't found it yet, maybe tomorrow". Maar morgen gaan we al rondreizen! De laatste avond in NYC toosten we nog op onze reis voordat we onze spullen gaan inpakken. Dan komt het volgende slechte nieuws; één van ons is zijn portemonnee kwijt geraakt! Gestolen/verloren, geen idee. Wat een begin van de reis...
We verlaten, nog steeds met vier koffers, zonder zesde persoon en portemonnee NYC voor Washington DC. Daar nogmaals bellen met JFK. "Uw koffer komt morgen mee op een vlucht naar New York". Goed nieuws! Maar we moeten hem wel zelf gaan halen. Vliegveld regelt transport, maar dan moet je wel een vaste verblijfplaats hebben, die we dus niet hebben!
Met een camper rijden is al heel anders dan met een gewone auto. Rijden in New York met een gewone auto is heel anders dan we gewend zijn. Rijden met een camper in New York is hel! We rijden in "savemode", in het midden van een vijfbaansweg. Als we het vliegveld naderen slaat de stress weer toe. Bruggen. Heel veel bruggen, waar wij onder door moeten. Maar hoe hoog is de camper?! De passagiers struinen als een gek de handleiding door opzoek naar de hoogte. "10 feet volgens mij", roept iemand. We naderen de eerstvolgende brug. "10-14" staat er op het gele bordje. "Zal wel goed zijn toch!?". Enigszins gerustgesteld blijven we doorrijden. Tot de volgende bordjes komen "9-10". We houden ons hart vast. Het zijn boogbruggen. Dus we denken dat ze zijkanten 9 feet zijn en het hoogste punt 10 feet". We zouden toch niet op de tweede dag van onze camperhuur de airco van het dak af gaan knallen!? Met al het verkeer om ons heen hebben we geen andere keus dan doorrijden. Met plotseling een doodse stilte naderen we de brug. We wachten op een oorverdovend, schrapende, vernielend geluid. ... Dat uit blijft. Voorzichtig open we onze ogen. "We hebben het gehaald!". Pff we durven weer te ademen.
De komende dagen zijn we blij dat we de dag overleven zonder grote problemen. Bekeuring voor het missen van een tolpoortje en met de spiegel een andere auto (zachtjes) aantikken tellen we voor het gemak niet mee.
We brengen twee weken de later de camper terug. We zijn van plan een nachtje in New York te blijven en de volgende dag met de trein naar Montréal te reizen. We besluiten een dag ervoor vast de kaartjes voor de trein te halen."Sorry, sold out", meldt de baliemedewerkster. We staren haar aan. "Maybe today or the day after tomorrow?". "Sold out too". Blijkbaar is er een festival in Montréal waar iedereen graag heen wilde. Verloren stappen central station weer uit. Wat nu? We moeten onze vlucht Montreal-Amsterdam halen! Laatste mogelijkheid: bus.E en reis van meer dan acht uur en vertrekken om 06.00. Geen pretje, geen keus.
We haasten ons naar het busstation, biddend dat niet alle bussen vol zitten. "Five persons? No problem", krijgen we te horen. Gelukkig, wat een opluchting. "Can I see your visas?". Visums?Voor Canada?! "No we don't need a visum. We're from Holland", antwoorden we terug. "You'll need one, or you won't get in", verzekerde ze ons. Met veel charmes krijgen we de medewerkster zo ver ons tickets te geven; met een dikke stempel en tekst erbij dat zij niet verantwoordelijk zijn als we de grens niet over komen. Naarmate de grens nadert krijgen we toch een beetje zweethandjes. Zenuwachtig verschijnen we bij de douanebalie "On Holiday?", vraagt de ambtenaar. "Yes, sir"."Okay, enjoy", en voilà onze stempel staat erin!
Opnieuw een heerlijk gevoel van opluchting. "We gaan het halen!", juichen we elkaar toe. De laatste paar uurtjes kunnen we daarom slapen in de bus. Als ik wakker wordt zie ik dat we stil staan. Ik lig met mijn hoofd tegen het raam en kijk omlaag. "Hey, mijn koffer!!!", roep ik ontzet. Ik zie de buschauffeur met mijn koffer langs de zijkant van de bus lopen! De anderen schrikken wakker. We kijken op en blijken op de rechterbaan, op de snelweg stil te staan! De bus is kapot.Ongelovig staren we elkaar aan. "Deze vakantie is vervloekt", luidt het algemene oordeel. We moeten op de snelweg uitstappen, over de vangrail heen klauteren en naar een reservebus lopen.
We sluiten de vakantie af in stijl; op Schiphol zegt een groepsgenoot: "Mijn koffer mist".