The Lady in Red – Een slapeloze nacht in Tonopah
Nevada
Verenigde Staten
TresContent
The Lady in Red – Een slapeloze nacht in Tonopah
“Jullie ook hier vanwege de spookverhalen?”, vraagt de man in de lobby van het Mizpah Hotel. Samen met een andere man staat hij aan de balie vol enthousiasme te wachten tot de receptioniste terug komt met het antwoord op zijn, vlak voor onze binnenkomst gestelde, vraag.
Vriendje en ik kijken elkaar niet begrijpend aan…Voor de man in de lobby het teken om ons van een uitleg te voorzien…
De man is op zakenreis en heeft samen met zijn collega besloten het Mizpah Hotel in mijnstadje Tonopah te vereren met een bezoekje. Wij kunnen ons dit op zich best voorstellen, want vanuit de lobby ziet het hotel er al prachtig uit. Maar dit is voor de man, die zich inmiddels heeft voorgesteld als Steve, niet de reden om hier vandaag te zijn. Steve en zijn collega komen namelijk om de kamer van The Lady in Red te bekijken. Ik vraag me af of ik moet vragen wie de Lady in Red is en wat er zo interessant is aan haar kamer, of ik het wel wil weten…Maar ik hoef niets te vragen, Steve vertelt het blijkbaar graag.
Volgens de legende is The Lady in Red een prostituee die in een kamer op de vijfde verdieping van het hotel praktijk hield. Haar leven eindigde tragisch op deze zelfde vijfde verdieping toen zij vermoord werd door haar jaloerse ex-vriend. Al jaren zien gasten haar geest verschijnen op deze verdieping, streelt zij ’s nachts het haar van slapende mannen en vindt een enkeling ’s ochtends haar oorbel op het kussen. Steve vindt dit blijkbaar een prachtig verhaal en is hier om de kamer van The Lady in Red te bezoeken.
Bij terugkeer van de receptioniste richt Steve zich weer vol nieuwsgierigheid richting de balie. ‘Jullie mogen zo met me mee naar boven om de kamer te bekijken’, zegt de receptioniste lachend. Ik zie Steve’s ogen glinsteren van opwinding. Voordat hij en zijn collega weglopen vraag ik Steve op welke verdieping hij dan eigenlijk zelf slaapt. “Ow, wij verblijven hier niet hoor, gezien de geesten snap je, wij zitten in het motel hier tegenover”, zegt hij lachend en volgt de receptioniste naar boven…
Een tweede receptioniste lacht ons vriendelijk toe en checked ons in. Ze gaat verder niet in op het verhaal van Steve en regelt in rap tempo al het papierwerk en overhandigt ons de kamersleutels: “Jullie kamer bevindt zich op de vijfde verdieping. De verdieping van de fameuze Lady In Red”. Ze kijkt erbij alsof ze ons zojuist een upgrade heeft gegeven…Mijn maag voelt toch een beetje raar als ik naar de lift wandel…
Ook in de lift is men niet veilig voor de verhalen die het Mizpah Hotel in zijn greep houden. Na het knopje met daarop nummertje vijf te hebben ingedrukt schiet de lift op volle snelheid naar beneden. Heel fijn, rondje van de zaak.
Zodra de deuren een verdieping lager open schieten staat daar een breed lachende man. “Jullie hebben geluk, weten jullie wel hoeveel mensen hier vragen om een kijkje in de kelder?”. De man heeft blijkbaar een verhaal klaar staan en wij vragen hem dan ook maar beleefd naar het ‘mysterie’ van de kelder. De man vertelt ons vervolgens vol overgave een stuk historie van het hotel. Het hotel was in eerdere dagen een geliefde verblijfplaats voor de mijnwerkers die hun geluk kwamen beproeven in Tonopah. Drie mijnwerkers die op zoek waren naar net een beetje meer geluk, kwamen met het plan de kluis van het hotel leeg te halen. Met heel wat doorzettingsvermogen groeven de mannen een tunnel naar de kluis en daar eenmaal aangekomen nam hebzucht het over van een van de mannen. Hij vermoorde zijn twee handlangers om er zo in zijn eentje vandoor te kunnen gaan met de buit. “De twee vermoorde mijnwerkers lopen tot op de dag van vandaag door de kelder te dolen, op zoek naar hun deel van de buit”, sluit de man zijn verhaal af.
Het is ons duidelijk, wij slapen vannacht in ieder geval met minstens drie geesten in dit hotel. Dat belooft interessant te worden.
Als ik tijdens ons diner nog wat online speurwerk verricht lees ik dat eerdere gasten voornamelijk verrast worden door de mijnwerker die ’s nachts het raam van de kamer open en dicht doet. Ik begin inmiddels de rillingen te krijgen van alle verhalen en leg mijn telefoon dan toch maar weg. Een paar biertjes aan de bar en een gesprek met oud Vietnam veteraan Ricky later die avond zorgen uiteindelijk toch voor wat ontspanning. Al is ook de enigszins geschifte Ricky een aparte verschijning. Het zou me niets verbazen als ik de volgende dag een ‘in memoriam’ aan de muur tegen kom en wij deze avond de enigen zijn die Ricky hebben mogen waarnemen…
Als ik dan eindelijk mijn bed in kruip ben ik alweer een beetje over de spookverhalen heen. ‘Mooie toeristenattractie’ schiet er door mijn hoofd heen. Als ik me na een uur nog maar eens omdraai besef ik me dat dit een slapeloze nacht gaat worden…
http://www.mizpahhotel.net/
Foto's
