CAN-MT-WY (deel 4) Ranches & Rodeo’s
Montana
Verenigde Staten
Regien
CAN-MT-WY (deel 4) Ranches & Rodeo’s
Begin augustus 2011 reis ik af naar Vancouver voor een rondreis van 31 dagen door West-Canada, Montana en Wyoming. In deel 4 verblijf ik op een ranch in Montana.
Culture shock
Bij Roosville passeer ik de grens met de USA. De douane sommeert me mijn auto bij de paaltjes te parkeren. Blijkbaar kies ik de verkeerde paaltjes want een opgefokt machtsgeil douanemannetje komt op me af stormen en laat me mijn auto verzetten. En dat is nog niet alles. In mijn paspoort blijkt de uitreiskaart van mijn USA-trip van vorig jaar nog vastgeniet te zitten. Ik word aangekeken alsof ik een of andere crimineel ben. Niet mijn fout toch dat ze die er op het vliegveld niet hebben uitgehaald? Pffff, weg hier! Mag ik hier maar 45? Da's langzaam. Oh nee, het zijn miles! Stomme Amerikaanse douane, stomme miles! Ik moet echt even wennen dat ik uit laid back Canada weg ben. M’n knieën stoppen pas met knikken als ik bij de Safeway stop om een broodje te eten. Ook zie ik dat ze daar weer corona verkopen en het kost maar de helft van in Canada. I love America!!
Rocking Z Ranch
Het landschap van Montana is overweldigend! Glooiend geel gekleurd grasland dat goud oplicht door de zon zover je kunt kijken. Honderden kilometers ver. Er loopt een weg doorheen zoals je in Amerikaanse roadmovies wel 'ns ziet. Hier en daar lopen er paarden vrij rond langs de weg en verder is er vrijwel niets.
Mijn bestemming is Rocking Z Ranch, zo’n 15 kilometer buiten het gehucht Wolf Creek. Deze dude-ranch wordt gerund door Zack, Patty en hun 2 dochters. Hier vind je paardenliefhebbers die willen rijden zoals rijden oorspronkelijk bedoeld is en cityslickers die de western roots van hun land willen leren kennen.
Als ik ‘s ochtends met mijn stoere SUV het terrein op kom rijden zie ik een aantal mensen op ‘n truck stappen. ‘Spring jij er ook maar bij, ze gaan de paarden halen!’, roept een vrouw tegen mij als ik uitstap. Dit blijkt Patty te zijn. Ik ben vandaag de enige nieuweling en word gelijk opgenomen in de groep. In de truck zit ik naast Paula, die me zippend van haar beker koffie 'n beschrijving geeft van de andere gasten en de interns. Paula is op de ranch samen met haar zus Diana en Diana’s volwassen dochter Tara. Ze wonen alle drie in een andere staat en dit vonden ze een leuke manier om een week met elkaar door te kunnen brengen. Het stelt me gerust te merken dat we een gezamenlijke ‘handicap’ delen: we zijn alle vier niet meer zo slank en soepel en springen niet meer zo gracieus het zadel in als tijdens onze jonge jaren.
Terwijl een paar groepsleden voor een tocht van vier uur kiezen, besluit ik samen met de drie vrouwen voor een kortere rit te gaan. Voor mij om mijn beenspieren weer te laten wennen en voor hen om hun spieren juist wat rust te geven. Desondanks trekken we af en toe een pittig sprintje, naast elkaar galopperend over de goudgele grasheuvels en genietend van waanzinnige vergezichten. Terwijl onze haren vrolijk onder de randen van onze cowboyhoeden uit wapperen, waan ik mezelf een echte cowgirl!
De volgende dag worden onze cowgirl-skills echter pas echt op de proef gesteld. Er zijn koeien uitgebroken en het is aan ons om ze weer in een omheinde paddock te drijven. De cattle drive mondt uit in een machtspelletje tussen het dwarsliggende vee en onze skills om zo goed mogelijk gebruik te maken van de wendbaarheid van onze paarden. Als we de kudde eindelijk met de neus dezelfde kant op hebben roept Tara lyrisch ‘Ohhhh we have a Herman!’, als ze een klein zwart achtergebleven stierkalf signaleert. Voor wie de film ‘Cityslickers’ kent, een oude bekende. Als we ook ‘Herman’ bij de groep hebben is de klus verder zo geklaard.
Rodeo
We blijven in wildwest-sferen als we worden meegenomen naar de rodeo in Boulder, een stadje zo’n 1,5 uur zuidelijk van de ranch. Een niet te missen evenement! Het is nagelbijtend spannend om te zien hoe de stoere cowboys op hun bokkende paarden en stieren proberen te blijven zitten. De countryfair op de rodeo doet denken aan wat je vaak in Amerikaanse films ziet. Er wordt zelfgemaakte lemonade verkocht, er is een huisvrouwenvereniging met zelfgebakken taarten en er staat een waterbak waar je door middel van het werpen van een bal het slachtoffer een nat pak kan bezorgen.
Shoot!
Heb je de smaak van het cowboy-leven echt goed te pakken wil dochter Maria je wel leren schieten en neemt je mee naar een afgelegen weiland waar je niets anders kunt raken dan de met water gevulde flesjes die als targets dienen. Maria schiet zelf eerst zodat we kunnen zien en horen wat we kunnen verwachten. Dan is het onze beurt. Het pistool voelt behoorlijk zwaar. Je kunt niet langs een zoeker kijken, maar moet gewoon richten en schieten. Het lukt me een tonicfles om te leggen en mijn missers zitten er niet heel ver naast. Emma heeft er meer moeite mee, zij is niet gewend een zwaar wapen voor zich omhoog te houden zonder dat haar armen gaan trillen. Ik ben duidelijk in het voordeel door mijn ervaring met zware camera plus telelens!
Saloon
Op de ranch staat een heuse privé saloon waar je als gast je eigen biertjes mag tappen en een potje pool kunt spelen. Tara blijkt een carrière als countryzangeres achter de rug te hebben voor ze rechten ging studeren en na een paar biertjes zet ze de saloon op z'n kop met haar zangkunsten en deelt ze haar cd uit aan iedereen die meer wil horen. We eten elke dag gezamenlijk met de hele familie en de interns, waardoor je echt het one big happy family gevoel krijgt. Dagelijks komen en gaan er gasten, de samenstelling blijft nooit lang gelijk. Na 4 intensieve maar geweldige dagen is het ook mijn beurt om afscheid te nemen. Op naar het volgende avontuur!
Wordt vervolgd!
Foto's
