Caribische cruise vanaf Miami

Door: Pascalebruinen

Geplaatst op Mar 30, 2013

Cruisen

Vol verwachting klopt mijn hart. Zo kan ik mijn gevoel het beste omschrijven als de taxi de haven van Miami nadert. Ik kijk letterlijk reikhalzend uit naar het moment dat ik voor de allereerste keer in mijn leven het enorme schip met eigen ogen zal zien.

Tuurlijk, de folders, afbeeldingen en filmpjes op internet heb ik allemaal al gezien. Ettelijke keren. Maar desalniettemin ben ik totaal onvoorbereid op het ontzag dat zich van me meester maakt als de chauffeur plots stopt op de kade en ik een allereerste blik werp op Haar. Ik kan alleen maar met open mond kijken. Omhoog, omhoog, nog hoger. Ondanks Haar gigantische afmetingen word ik onmiddellijk getroffen door Haar stralend witte en elegante, bijna ranke schoonheid.

Het welhaast verblindende zonlicht weerkaatst in de golven die op hun beurt weerspiegelen op Haar sierlijke boeg. Aan dek wapperen de vlaggetjes van talloze landen vrolijk in de zwoele bries ten teken van een warm welkom aan al die verschillende nationaliteiten die weldra aan boord zullen gaan. Het is te veel om te bevatten. Een soort van nautische “Shock and Awe”.

Eenmaal aan boord is het al niet anders. Als in een zoete droom loop ik rond, bijna zwevend van het gelukzalige gevoel dat ik krijg bij het zien van zoveel moois. Een enorm theater waar de gemiddelde gemeente in Nederland zijn vingers bij zou aflikken. Een fitnessruimte met de allernieuwste apparaten. Een spa waar je je gelijk helemaal Zen voelt. Een complete winkelstraat, restaurants, een basketbalveld, zwembaden, een klimmuur. De adrenaline giert door mijn lichaam van opwinding bij het idee dat ik hier een volle week van mag gaan genieten. Een. Volle. Week.

Al snel voel ik me een soort van nieuwerwetse ontdekkingsreiziger die dan weer hier, dan weer daar stuit op onverwachte hoekjes, gezellige zitjes of een intiem barretje. Hoewel er in totaal duizenden passagiers en bemanningsleden aan boord zijn, is het schip zo groot dat je zonder al te veel inspanning een rustig plekje kunt vinden. Buiten of binnen.

Na de verplichte drill compleet met reddingsvesten ben ik maar net terug aan dek of er klinkt opeens een oorverdovend geluid uit de reusachtige schoorstenen. Het getril gaat je door merg en been. Tegelijkertijd voel je een wave van gespannen verwachting gaan door de menigte die zich als één man haast naar de reling aan de kant van de kade. Ik dring me er tussen en kijk als betoverd toe hoe het enorme schip zich schijnbaar moeiteloos zijwaarts van de kant af beweegt, als ware het een reuzenkrab.

Ik zie meer dat ze vaart dan dat ik het voel. De streep water tussen de kade en de zijkant van het schip wordt allengs groter. Vanaf mijn 15e verdieping zwaai ik, net als mijn medepassagiers, naar de arme achterblijvers met het formaat van Legopoppetjes op de kade. De schoorstenen loeien nogmaals hun vaarwel. Ondanks de hitte voel ik dat ik kippenvel krijg.

Het lijkt wel alsof al mijn zintuigen op scherp staan. Alsof mijn radar helemaal open staat. Klaar om iedere indruk als een spons te absorberen. Iedereen lacht, ontdekt, slaakt verrukte kreetjes bij elke nieuwe verrassing. De glimlach om mijn mond is een blijvertje. Ik kan niet anders.

Ik richt mijn blik op de kleine, wendbare boot van de pilot, die Haar begeleidt bij een veilige uittocht uit de haven. Daarginds lonkt de havenmond. Zodadelijk zijn we buitengaats. De veelbelovende vrijheid van volle zee.

En terwijl de skyline van Miami in de warmroze gloed van de snel ondergaande zon steeds verder uit het zicht verdwijnt, ervaar ik een duizeligmakend gevoel van eindeloze mogelijkheden. De belofte van onbekende verten, tropische oorden en uitbundige Caribische vegetatie die pijn doet aan je ogen. Van nieuwe vrienden maken, zwemmen met dolfijnen en het witter dan witte zand tussen je tenen. Van kristalhelder warm water, snorkelen tussen veelkleurige vissen en zorgeloos relaxen in een hangmat.

Ik zucht. Een zucht die uit mijn allerdiepste binnenste lijkt te komen. Het is een zucht van puur geluk. Ik lééf. Ik geniet. Ik cruise.

© Pascale Bruinen