Liften door Maine

Door: Robvandemerwe

Geplaatst op Jun 30, 2011

Na twee mooie dagen gehad te hebben in Conway, New Hampshire, kreeg ik zin om onderweg naar Canada langere tijd door te brengen in de aangrenzende staat Maine. Dit bleek alleen een staat te zijn met erg dure accommodaties als je niet campeerde. Ik zou Maine dus moeten overslaan als ik financieel wilde bijkomen van New York. Het openbaar vervoer is tussen New Hampshire bleek echter heel beroerd te zijn. Het zou me minimaal twee dagen duren en $150,-- kosten. Alles leuk en aardig maar dat is wat te veel van het goede voor een kleine 600km. Het is normaal gesproken niet echt mijn voorkeur om solo te liften, maar aangezien de mensen hier ontzettend vriendelijk zijn en het openbaar vervoer slecht geregeld was ging ik er vanuit dat liften niet erg lastig, ongeaccepteerd of gevaarlijk zou zijn hier. Enige wat ik niet moest doen was liften langs de snelweg. Dat doe ik sowieso al nooit, maar in de tolerante Verenigde Staten staat er een heuze celstraf op!

Mijn eerste lift was snel geregeld. Een andere gast uit het hostel kon mij de volgende ochtend afzetten bij een splitising die me een betere ingang zou geven tot het doolhof van provinciale wegen die mij naar de interstate (snelweg) moest leiden. Zij was 6 maanden zwanger en dit was zoals zij zei, haar laatste vakantie zonder man of kind, alhoewel ze wel erg uitkeek naar het kind natuurlijk. Om 8 uur 's ochtends de weg op en daar stond ik met mijn eerste kartonne bordje omhoog. Nadat we net door Freiburg gereden waren stond er nu Norway op mijn bordje. Een vertegenwoordiger van alcoholische dranken pikte mij op en nam me mee over de toeristische route tot aan de snelweg waar ik werd afgezet bij een tankstation om mensen aan te kunnen spreken. Voor we bij dat tankstation aankwamen moesten we eerst wat spullen afleveren in dorpjes als: Oxford, Mexico en Poland.
Bij het tankstation duurde het minstens een uur voordat ik eindelijk een lift had. Scott was vrachtwagenchauffeur geweest en vond het maar al te gezellig iemand naast zich te hebben. Scott was een man met een verhaal. Jaren lang had hij zijn leven vergooid door drugs en alcohol, maar sinds 1996 was hij helemaal clean. Jaloers was hij op mijn trip. Hij zal nooit de grens over mogen aangezien hij in 1984 als 18-jarige een inbraak had gepleegd opzoek naar geld voor drugs en daarmee een strafblad kreeg. Inmiddels runde hij zijn eigen tankstation, maar belandde zijn zoon van 21 in het zelfde patroon als hij toendertijd. Afgelopen jaar scheidde hij van zijn vrouw omdat die achter zijn rug om ook dat pad op ging. Scott was een beste man, maar ondanks dat was ik niet graag met hem de grens over gegaan. Waarschijnlijk zal hij zijn hele leven te maken hebben met mensen die hem vertrouwen, maar door zijn verleden toch altijd enigzins achterdochtig en bevoordeeld blijven. Dat was bij mij dus niet anders.
Na een korte onbeduidende lift kom ik vervolgens aan bij een tankstation in Hampton bij Bangor. Hier kom ik Paul tegen. Paul reist na een korte vakantie met zijn zoon Lukas (9) terug naar Canada. Ik ben net mijn vorige auto uitgestapt als hij me, na het zien van het bordje Canada, aanspreekt en mijn lift aanbiedt. Ik was eigenlijk opweg naar St. John, maar aangezien ik het hen 3,5 uur kan meerijden naar Fredericton in New Brunswick, ga ik hier graag op in. Paul blijkt een ex-marinier te zijn die inmiddels is veranderd in een pacifist. Hij was begin jaren '80 gelegerd in Libanon voor een peace-keeping-mission, toen zijn bataljon te maken kreeg met de eerste autobom in het midden oosten. Een truck mocht doorrijden door de minimaal bewaakte controlepost, gaf gas en reedt in op het wapendepot onder de kantine waar opdat moment werd ontbeten. Paul had moeten nachtwaken en was dus in de barakken. Met de explosie die er onstond kwamen iets van 240 van de 420 soldaten om. Na enige tijd verliet mij het leger en werd actief als politieagent in het noorden van Californie. Afgelopen jaar emigreerde hij en zijn vrouw en zoon naar uit de Verenigde Staten naar het vredige New Brunswick. Ik had in Lukas en Paul alle vertrouwen om de grens over te steken.
Bij de douane vielen de mond van de Canadese douane-beambte bijna open toen ze hoorde hoe we elkaar kende, maar met ontzettend veel vriendelijkheid werd ik vervolgens geholpen. Ik heb overigens nog geen onplezierig persoon ontmoet hier. Iedereen is super vriendelijk. Paul stelt uiteindelijk voor dat ik die avond bij hen blijf slapen. Daar moest ik even over nadenken, maar uiteindelijk stem ik in.

Voor twee nachten blijf ik er slapen. Nadat ze me de omgeving hebben laten zien en hebben geholpen met wat papierwerk, reis ik weer door. Nu zit ik in St. John, een ruig en grauw vissersstadje met opnieuw erg vriendelijke mensen. Ik zie Canada wel zitten.