Een drijfnatte wandeling langs de Grand Canyon
Grand Canyon
Verenigde Staten
Neretslok
Een drijfnatte wandeling langs de Grand Canyon
Normaal gesproken maak ik me niet zo snel druk en ik word ook niet zo snel heel boos. En ik zal al helemaal niet zo snel op schrift zetten, wat me zo boos maakt. Maar de laatste tijd is dat een beetje aan het veranderen. Eerst de grote dingen die intense boosheid in me oproepen. Ik hoef ze niet te noemen, het is dagelijks nieuws. Niet alleen ik zal boosheid voelen bij het lezen van het nieuws, maar velen met mij.
Zo dat is er uit. Al veel kwaadheid kwijt. Dan zijn er nog de kleine pietluttige berichtjes die mij kwaad kunnen maken. Een filmpje op internet. Vermoedelijke Fransman, zo te zien fout figuur, korte broek, ontbloot bovenlijf, hoedje op, inderdaad heel fout dus. Lokt aan de rand van de Grand Canyon met wat broodkruimels een klein eekhoorntje; op het moment dat het toehapt, trapt hij met zijn schoen het arme beestje 1300 meter naar beneden. Het is flauw om nu te zeggen welke passende straf ik in mijn gedachten heb voor deze psychopaat. Maar iemand heeft er in ieder geval 17.000 dollar voor over om deze figuur op te sporen. Als ik het geld had, zou ik er persoonlijk nog een nulletje achter zetten!
De Grand Canyon. Vorig jaar heb ik hem uitgebreid mogen bezoeken.
We rijden door het Kaibab National Forest in Arizona. Een bos met een oppervlakte van vijf maal de provincie Utrecht. Dat is nog eens een bos waar je mee thuis kunt komen, hoewel ik de bossen in Utrecht, waar ik ben opgegroeid, ook altijd al van een behoorlijk formaat vond. Dit bos bestaat uit ‘ponderosa pine trees’ , een dennenbos dus. Een uitgestrekt bos, er lijkt geen einde aan te komen. Op weg naar de Grand Canyon. Het moest er toch maar eens van komen, vonden wij. En nu, binnen een half uur gaan we hem ook echt zien, deze grandmaster of nature.
Amerikanen zijn terecht trots op ‘hun’ Grand Canyon. Ze beschouwen het als iets waar je een keer in je leven geweest moet zijn. Een Mekka voor iedere Amerikaan. De meesten van hen maken deze droom, het bezoeken van deze canyon die voor hen de grootsheid van Amerika bewijst, wel waar. Ik geef ze geen ongelijk. Want de benaming Grand heeft deze scheur in de aardkorst zeker verdiend.
Bij Desert View stoppen we. Een keurig aangelegde parkeerplaats met wat voorzieningen en het onvermijdelijke bezoekerscentrum. We komen bij de kloof. Hier loopt een keurig pad, dat zich kilometers vlak langs de rand van de kloof voort slingert. Er is helaas niet veel te zien. Het is slecht weer, ongewoon slecht eigenlijk voor deze streek in dit jaargetijde (augustus). Wolkenflarden, nevels, grote dikke wolken, het trekt allemaal voorbij en bedekt de canyon voor de volle 1600 meter die hij diep is. Het miezert er ook nog eens bij. Hier blijven deuren gesloten, die voor veel anderen wel zijn open gegaan. Het is de pech die iedere reiziger kent: net als hij of zij er is, is het bewolkt, nat, mistig of winderig. Weken ervoor stralend weer, soms zelfs een heuse hittegolf, de weken erna zonnig en warm. Maar vandaag niet. O no, not today, sir. Stomme pech. Af en toe gaan de gordijnen even open en zien wij een glimp van de rode rotsen aan de overkant. De bodem is en blijft onzichtbaar.
We gaan wandelen, een kilometer of vijf langs de rand van de kloof. Af en toe kun je een vooruitstekende rots op klauteren, vanwaar je nog beter zicht zou moeten hebben op de immense canyon. Maar het helpt helemaal niets. En dan, alsof een onzichtbare grote hand met een droge doek over ons natte scherm poetst, komt de canyon alsnog tevoorschijn. Heel even maar wel helemaal. Zonnestralen, oplichtende kleuren, de canyon ontvouwt zich in al zijn grootsheid. We voelen ons heel klein. Het beneemt ons bijna de adem, wat een immens landschap. We genieten in het kwadraat, want voor je het weet zou het ook weer zo weg kunnen zijn. En dat gebeurt na een kwartier dan ook. Korte show vandaag. Nu wordt het menens met het weer. De miezerregen wordt gewone regen, de gewone regen wordt slagregen. De hemel scheurt open, donkere wolken vullen de canyon al weer op.
We wandelen verder. Het is nog zeker vier kilometer naar het eerstvolgende uitzichtpunt met alle faciliteiten. Het begint te onweren. Het bliksemt en het dondert. Lightning strikes in the valley. En niet zo’n klein beetje ook. We ontmoeten een dikhoornschaap. Het noodweer deert hem niet zo. Snel een paar foto’s van deze mooie jongen, en dan weer verder. Steeds natter worden we. Hoeveel kilometer nog te gaan?
We lopen vlak langs de rand van de canyon. We weten dat enkele meters naast ons een gat van 1600 meter ligt, maar we zien het niet. Overal bordjes: “ bij onweer niet verder lopen. Onmiddellijk een schuilplaats zoeken”. Schuilplaats? Waar hadden jullie die hier gedacht? We moeten wel verder. Heen of terug, in beide gevallen is het zeker drie kwartier lopen door de zeiknatte regen. Bliksemschichten links van ons, bliksemschichten rechts van ons. Ineens zie ik de zwart geblakerde bomen, overal om ons heen. Ze hebben het bijna allemaal, zo lijkt het. Het gebeurt dus vaker, dit noodweer en het slaat zeker heel vaak in. Nu wordt het menens. Scary. We beginnen meters om de bomen heen te lopen. Voor de zekerheid. We slalommen en hierdoor wordt onze weg meteen een stuk langer. Uiteindelijk komen we veilig bij de parkeerplaats.
We gaan het restaurant binnen. Druipnat zoeken we een plekje bij de warme open haard. Tja, op reis loop je wel eens risico’s, hoe goed je ook uitkijkt, hoe goed je je ook voorbereidt: onverwacht raak je in precaire situaties. Geen local die met dit verwachte weer aan een wandeling zou beginnen. Het engeltje was weer eens met ons mee....
Foto's
