The Wave Utah, Arizona
Californie
Verenigde Staten
Stolk
The Wave Utah, Arizona
De wekker ging om half zes in de ochtend. Na het ontbijt zijn we naar de Wave gereden. Het eerste half uur over een geasfalteerde weg daarna veranderde hij langzaam in iets van een ruiterpad. Schuddend en stuiterend kwamen we na een klein uurtje aan op de parking. Na het controleren van ons materiaal, een sanitaire stop en het invullen van het logboek (zodat ze weten wie er loopt en wie er niet terugkeert) zijn we vol goede moed vertrokken. Het is rond een uur of acht. Het eerste stuk gaat door een droge waterval en daarna worden het een soort van duinen. Je moet je voorstellen dat er totaal geen pijlen andere soort van aanwijzingen zijn. Daarbij is het geheel voor eigen risico en als je verdwaalt en dan zoeken ze je in principe niet. Althans, niet direct. En verdwalen doe je snel. Na een half uur waren we spoor echt even kwijt. Gelukkig hebben we kaarten en beschrijvingen ten over en waren we al weer snel op koers. De eerste rode bergen verschijnen en het wordt al mooier en mooier. Het begint al echt op een rode planeet te lijken. Ik kan het wel weer allemaal beschrijven maar foto's zeggen meer dan mijn woorden. Na bijna twee uur komen we dan uiteindelijk aan in de wave, het is er werkelijk adembenemend mooi. Bodhy zijn we alweer kwijt want foto's maken is natuurlijk saai. Hij kiest zijn eigen pad. Af en toe zie ik 'm op een top verschijnen of langs randen klimmen. Als een echte pro loopt hij op zeven rotsen tegelijk! Masja schiet een miljoen megabyte aan beelden en ik ben zoals gewoonlijk de pakezel. We hebben namelijk 12 liter water meegenomen, zes bananen, gedroogde bessen, candybars, appels, etc. Doe daar de camera en toebehoren bij en dan komen we al gauw op zo'n 8 kilo de man verdeeld over drie rugzakken. Maar het is al snel duidelijk dat ik die regelmatig allemaal mag sjouwen. Na ruim een uur besluiten we aan de terug reis te beginnen. Het is nog voor twaalven en de temperatuur is nog enigszins dragelijk. Al voelt het wel als honderd graden. Na een aantal kilometers komen we een ranger tegen. Ik in mijn vloeiend Amerikaans vraag als eerste of hij ook ijs heeft en vervolgens of hij weet hoe warm het is. De beste man had geen ijs maar wel een thermometer bij zich. Het is er dan al ruim vijftig graden. Godzijdank zijn we vroeg begonnen want op de terug reis komende we nog wel een enkele reiziger tegen maar die kunnen ze waarschijnlijk morgen van de rotsen af schrapen. De rest van de terugreis is echt heel zwaar. Op één-of-andere manier valt het laatste stuk echt tegen en er is nergens schaduw. Masja loopt te vloeken, ik ben bijna misselijk van de hitte en alleen de pro rent nog vrolijk over de rotsen als een soort van bok. Misschien moet het wel Bodhy Bodoni Bok worden! Na een kleine twee uur in de brandende hitte zien we de auto weer. Airco op duizend en weg uit die woestijn. We moeten naar Cannonville maar tante poes (Tom Tom voor de beginners) stuurt ons over een onverharde weg. Daar passen we voor en gaan onze eigen weg, Na dat hij regelmatig zei om te keren en een reistijd van vier uur aangaf is 'ze' het handschoenenkasje ingegaan. Voor straf! De weg is wederom een plaatje, geen hond te bekennen en alleen maar prachtige vergezichten. Als we de camping naderen blijkt de berg bij ons in de buurt in de fik te staan. Hopen dat dat maar goed gaat. De tent staat in no time, we eten wat, het kampvuur gaat aan en de drank komt op tafel. Het was een mooie dag. Op naar de volgende.
Foto's
