Ketchikan, Indianen en Totempalen

Door: Jdevaan

Geplaatst op Jul 2, 2010

Even een “vrij” uurtje in de bibliotheek van het schip. Lekkere plek ook om even te onthaasten. Klinkt gek als je op vakantie bent, maar hier aan boord is zoveel te beleven en te doen dat je soms even moet bijkomen.
Net naar een geweldige show geweest in het Stardust Theatre, een show die in Las Vegas niet zou hebben misstaan. Hij werd afgesloten met een soort ticker-tape-parade met paraderend personeel en bemanning op muziek van “we are the world”. Erg “over the top”, heel Amerikaans dus. Maar wél waar, het personeel komt inderdaad vanuit de hele wereld, zo’n 65 nationaliteiten. Ze zijn daarbij 10 maanden, 7 dagen per week, 10 uur per dag in touw, en hebben dan twee maanden vrij. Schijnt goed te betalen overigens.

Het blijft nog steeds een cruise van superlatieven. Vanmiddag zijn we een kijkje gaan nemen bij een kunstveiling die hier aan boord was. En ongelooflijk maar waar, maar werken van Picasso, Dali, Miro en Rembrandt kwamen onder de hamer met prijzen van soms meer dan $200.000. Niet dat er veel kunstkenners aan boord zijn, maar het wordt vooral gekocht als goede investering, en zoals de folder oproept, om aan je vrienden te kunnen laten zien dat je het gemaakt hebt
We zaten in de zaal mét veilingbordje omdat we dan ook meededen aan de kunstverloting, maar ik durfde geen vin te verroeren. Bang dat ik met een onverhoedse beweging als een soort Mister Bean ineens opgezadeld zou zijn met een peperduur schilderij. Dadelijk toch maar even mijn banksaldo checken of ik niet de trotse, maar tegelijkertijd armlastige, eigenaar ben geworden van een Picasso.
Over een halfuurtje staat het volgende evenement alweer op stapel, de “Chocolate Extravaganza”. Op dit moment wordt het buffet-restaurant omgetoverd tot een paradijs voor chocolade liefhebbers. Ik heb er al wel een voorstelling van, maar die zal wel weer overtroffen worden.

Waar men hier overigens erg panisch is, is voor het uitbreken van ziektes. Vooral voor gastro-enteritis, zeg maar maag/darm klachten, is men erg bang. Je mag dan ook niet een restaurant in- of uitlopen zonder dat je handen eerst door het personeel zijn ontsmet. Omdat er intussen toch een aantal mensen met maagklachten op bed ligt, is nu alarmfase rood ingegaan. Je mag niets meer zelf opscheppen, alleen nog maar aanwijzen waarna het op je bord geschept wordt. Controle daarop is erg scherp, je durft bijna niets meer aan te raken. Het gaat gelukkig nog niet zo ver dat je op de wc je eigen gulp niet meer open mag maken, maar dat gaat wellicht nog komen.

Met zoveel aan boord te doen, vergeet je af en toe dat je naar Alaska gegaan bent voor de natuur. Vandaag hebben we echter aangelegd in Ketchikan, een klein plaatsje dat, zoals zoveel andere Amerikaanse plaatsen, een Calimero syndroom heeft en zich profileert als de “Salmon Capital of the World”. Die zalm hebben we helaas niet gezien, het is ook nog niet de tijd dat de zalm massaal terugkomt uit zee en de rivieren opzwemt om naar zijn geboorteplaats terug te keren voor de paartijd.

Wel zijn we naar het Saxman Village geweest, een oorspronkelijk Indiaans dorpje, waar een grote verzameling originele Totempalen staat. Gelukkig waren de Indianen vriendelijk gestemd, en ben ik niet als een “blanke die vanwege te veel vuurwater met gespleten tong spreekt” er aan vastgebonden.
Maar dat zal wel door een overdaad aan Lucky Luke’s in mijn jeugd komen, want daar blijken Totempalen helemaal niet voor te worden gebruikt. Omdat veel Indianenstammen pas heel laat van een schrijftaal gebruik gingen maken werden veel verhalen via vertellingen van generatie op generatie overgebracht en werden deze verhalen uitgebeeld met behulp van een Totempaal. Ze hadden ook geen enkele religieuze of militaire betekenis zoals veel boeken je willen doen geloven.
Jammer, want soms is Dichtung toch leuker dan Wahrheit.