St Maarten deel 5 - Wat ik zeggen wilde
Sint Maarten
Nederlandse Antillen
Lola
St Maarten deel 5 - Wat ik zeggen wilde
Ik ben een desastreuze kajakster. Ik geef het onmiddellijk toe. Als pasbenoemde 'catastrofe' kan ik dan ook niet wachten op onze middagexcursie: een paardentocht door Seaside Nature Park. Eindelijk iets waar ik goed in ben. In weken oude droomgedachten vlieg ik op een vurige hengst over het strand. Zijn manen zwierig dansend, mijn wangen totaal betraand door de wind. Onder mij ontwaar ik de onmetelijke spierkracht van het soepele dier, dat ondanks de controle van zijn berijdster net zo van dit machtige gevoel van vrijheid lijkt te genieten als ondergetekende. De werkelijkheid blijkt echter ietsje anders uit te pakken... Vervolg van het verslag over de (aantrekkings-)kracht van het water.
"I'm scared!", bekent een van de Antilliaanse dames uit ons gemêleerde ruitergezelschap met onvaste stem. "Don't be, our horses are very calm", zegt Roderick van Lucky Stables, die met de opening van zijn kleine natuurpark aan zee in 2009 een langgekoesterde droom in vervulling zag gaan. "And we'll ride slowly", gaat hij verder in zijn poging haar gerust te stellen. Zijn woorden stellen mij daarentegen minder gerust. "Mogen we niet galopperen?", vraag ik. Roderick schudt zijn hoofd. "Dan zul je op een andere dag een privéles moeten boeken", legt hij uit. Als bij toverslag verdwijnt mijn eigen droom van het zojuist nog zo zorgvuldig geprikkelde netvlies. Maar gelukkig blijkt hier alsnog een lekker opkikkertje tegenover te staan.
Hapklare paardenbrokken
"Wat is dat paard hoog! Heb ik dat?", vraagt Sigrid zich hardop af. Vele pogingen haar schimmel naar rechts te manoeuvreren volgen. Haar paard wil echter koste wat kost naar links. Maar tenzij je net als het obstinate dier de links gelegen gascentrale met een bezoekje wilt vereren, zou ik persoonlijk toch opteren voor het natuurpark aan de rechterzijde. Als alle neuzen eindelijk de goede kant op staan, rijden we stapvoets over de flanken van de met cactussen begroeide heuvels langs de rotsachtige kustlijn. "Help!", gilt de angstige Antilliaanse wanneer haar paard weer eens onverwachts naar links uitwijkt. Volgens mij produceren ze stiekem hapklare paardenbrokken in die gasfabriek.
Mijn gehoorzame merrie heeft kennelijk geen trek. Ze mag misschien in geen velden of wegen op de stoere hengst uit mijn dromen lijken, van vraatzucht kun je mijn brave paardje in geen geval betichten. Dan doemt er voor ons een strand op. Niet veel later waden we dieper en dieper de zee in en zit ik plotseling zowaar op een zeepaardje. Ik zie het bijna voor me. Corno berijdt zelfs een borrelpaardje. Stukken vermakelijker dan het geijkte hobbelpaardje, kan ik verklappen. Want sommige paarden pompen in water klaarblijkelijk lucht uit hun longen, wat een ietwat bevreemdend borrelend geluid oplevert. Het zeewater staat intussen tot mijn middel. Aan haar bewegingen te voelen ben ik daadwerkelijk met mijn merrie aan het zwemmen! Niet alleen een bijzonder moment, maar tevens toch nog een waardige afsluiting van deze oeverloze stunteldag.
Onhandige pinguïn
Nadat ik op woensdag halverwege een hindernisbaan vol kabellijnen en instabiele loopbruggetjes met mijn waterarme dieet gestopt ben, gaat 's middags de snorkel op. En was de oceaan de eerste dagen nog spiegelglad en helder, vandaag breekt bij het zien van de donkere golven alleen al het angstzweet me uit. In vol ornaat waggel ik als een onhandige pinguïn richting de ruige zee. Tot groot genoegen van Sigrid, die het tafereeltje vanuit haar luie ligbed bekijkt. Wankelend trek ik mijn knieën zo hoog mogelijk op. Misschien had ik die zwemvliezen pas verderop in het water aan moeten doen... "Maak je maar geen zorgen Sigrid, ik stuntel vrolijk door hoor", denk ik vlak voordat ik door diezelfde ruige zee genadeloos achterover word gesmeten. Ik tracht mijn evenwicht te hervinden voordat de volgende golf me grijpt, maar blijk volledig kansloos.
Inmiddels schatert Sigrid het uit, waardoor ook ik in de lach schiet. Knap lastig, met zo'n luchtpijp in je mond. Maaiend met armen en vliezen ga ik met verve kopje onder. Zand. Niets dan schurend zand en prikkende schelpjes vermengd met kolkend water. Dat is nou mijn versie van 'de onderwaterwereld leren kennen'. Mijn lach verstomt, maakt plaats voor totale paniek. Want wat ik ook doe, ik word telkens met kracht weer teruggeworpen. Uiteindelijk lukt het me de zwemvliezen uit te trekken. Tijd voor snorkelpoging nummer twee. Maar door de golfslag stroomt het zoute water onophoudelijk via het luchtpijpje in mijn keel, waarna ook mijn snorkel het presteert om vol te lopen. Het water klotst voor mijn brandende ogen. Ik geef het op. En maak zonder ook maar een tropische vis te hebben aanschouwd een einde aan mijn uitzichtloze snorkelavontuur.
Koelbox-beheerster
Donderdag's volgt de zeilrace: America's Cup 12 Metre Challenge. Op miljoenenjacht Stars & Stripes kijk ik toe hoe onze groep zich in het zweet werkt als we in schuine positie met gemiddeld zestien knopen door het turquoise water glijden. Als barvrouw hang ikzelf slechts in elegante positie boven de koelbox. En hoewel we regelmatig aan kop gaan, gaat Canada II er uiteindelijk met de titel vandoor. "Who wants to steer?", vraagt de kapitein nadien. "Me!", roep ik uit. Na alle mislukkingen moet ik immers met iets meer thuiskomen dan deze status van koelbox-beheerster. Ik leid de boeg van de stoere dame over de schuimende koppen van de golven. Het opspattende water gutst over het voordek. "Excellent", zegt de kapitein.
Dan gaan we overstag en raak ik de controle kwijt. De boot zwiept vervaarlijk heen en weer, gaat alle kanten op behalve de juiste. "Ik vind het niet leuk meer...", zeg ik angstig waarna ik het roer maar weer overgeef. Over de kracht van het water gesproken. Op de dag van vertrek bekijk ik de straatstenen van Philipsburg nog eventjes van dichtbij. Ik mis een stoepje en beland plat op mijn kin. "Kom, we zoeken een terrasje op", zegt Pascale zorgzaam, "dan kun je even een glaasje water drinken.............".
Maar al het gestuntel ten spijt, wat ik nou eigenlijk zeggen wilde: ik had deze persreis naar St Maarten voor geen goud willen missen!
Eva Buijs alias reisreporter Lola
Lees wat vooraf ging aan dit waterrijke avontuur in deel 1, deel 2, deel 3 en deel 4.
Foto's
