St Maarten deel 4 - Over de kracht van het water
Sint Maarten
Nederlandse Antillen
Lola
St Maarten deel 4 - Over de kracht van het water
"Had ik nu maar een flesje water meegenomen." Ik kijk in het verhitte gezicht van reisgenote Sigrid. "Als ik dit van tevoren geweten had...", vervolgt ze terwijl ze haar karabiner aan de kabellijn vasthaakt. Dan zet ze zich af en zoeft ze achterover hangend tussen twee bomen naar de overzijde. Mijn blik dwaalt over het parcours van kabels en wankele touwenconstructies in het tropische woud. Het zweet gutst langs mijn lijf. "Desnoods een emmer om de straaltjes op te vangen", mompel ik. Daar mijn opstandige lichaam ongewild een water- en zoutarm dieet schijnt te volgen, zou ik hem zo leegdrinken. "Hier is drinkwater!", roept Sigrid vanaf plateau nummer zoveel. En met die verlossende woorden weet ik plotseling wat St Maarten uniek maakt.
Linksom of rechtsom; alle activiteiten dragen hetzelfde thema met zich mee: water. Boffen die activiteiten even. Zij wel. Op zich geen verwonderlijke thematiek. Ik zit immers op een eiland. Maar daarmee is lang niet alles gezegd. Zo is St Maarten al dertig jaar thuishaven van de Heineken Regatta en kun je je als toerist bovendien een wedstrijdzeiler wanen in 's werelds oudste zeilrace America's Cup. St Maarten's eigen versie, America's cup 12 Metre Challenge, is dan ook een van de populairste excursies in de Carieb. In hun race naar de felbegeerde titel bestrijden fanatieke toeristen elkaar op gepensioneerde zeiljachten. Jachten met een tamelijk dure smaak, want onder de oude dametjes bevindt zich de winnares van de officiële America's Cup 1987/'88: miljoenenjacht 'Stars & Stripes'. En ook de overige eilandexcursies blijk ik met wat fantasie tot dit waterthema te kunnen herleiden. Tijd voor een relaas over de (aantrekkings-)kracht van het water.
Rumpunch
Enkele uren na de bijna-waterlanding klim ik aan boord van een luxe Golden Eagle catamaran, die ons richting zonsondergang zal zeilen. Terwijl de catamaran soepeltjes over het spiegelgladde wateroppervlak glijdt, geven de bemanningsleden een smakelijk en al evenzo soepel kijkje in de keuken van de Antilliaanse hoffelijkheid. Heupwiegend op zwoele Caribische klanken laten ze de rumpunch rijkelijk vloeien. Intussen geniet ik van de azuurblauwe oceaan, waarin schepen liggen te luieren in een stralende zon, die onverzadigbaar zijn hitte op me afvuurt. Loungend op het dek volg ik hun voorbeeld. Wat wil een mens nog meer na een lange vlucht? Juist, zwemmen. Het kraakheldere water is heerlijk verfrissend. Wanneer bij het vallen van de avond de goudgele schakeringen van het sfeervolle strijklicht zachtjes doven en de hemel langzaam rood kleurt, moet ik concluderen dat dit lome begin van mijn reis op z'n minst veelbelovend mag worden genoemd.
De ochtend na een eilandtour -waarin ik al na vijf minuten wandelen op wonderbaarlijke wijze mijn flesje water kwijtraak; ook dat is kennelijk de kracht van het water- stap ik samen met onze reisbegeleider in een kajak van Tri-Sport. En vanaf dat moment verloopt alles stukken minder soepel op het water... "Rechts! Rechts! Rechts!", dreunt hij als een volleerde hopman van de zeeverkenners wanneer we het tijdens een subliem staaltje onkunde presteren om bijna tegen de rotsen te slaan. "Ik doe niet anders!", mep ik terug. Hoe zijn we in vredesnaam met onze neus in tegengestelde richting beland??? "Help!", roep ik bij gebrek aan een creatievere ingeving, waarna instructeur Anthony ons ternauwernood de juiste kant op weet te dirigeren. Maar onze hervonden positie blijkt van korte duur. Heb ik toch nog iets geleerd vandaag: stroming, tegenwind en verkeerde peddeltechniek zijn absoluut geen ingrediënten voor succes.
Walking trees
Vele lachsalvo's later arriveren we tot ongenoegen van mijn kersverse hopman als allerlaatste bij een windstille en verzengend hete lagune. We stoppen bij een bosje rode mangroven, waarvan de wortels vanuit hun takken naar het zoute zeewater toegroeien, waardoor de bomen als het ware lijken te wandelen. En daarmee verdienen ze met recht hun bijnaam 'walking trees', die hier in Simpsonbay Lagoon op de voet worden gevolgd door de zwarte, witte en zilveren 'buttonwood' mangroves. De instructeurs vertellen over het belang van mangrove, dat met de ontwikkeling van St Maarten in rap tempo dreigt te verdwijnen. Mangrovebossen ondersteunen niet alleen een levendig ecosysteem vanwege de verschillende soorten zeediertjes die er huizen en de vele vogelsoorten die er nestelen, ze verminderen bovendien het ontstaan van erosie langs de kustlijn tijdens orkanen. Maar eco-toerisme daargelaten, gaan natuurbehoud en toerisme lang niet altijd samen.
Gelukkig zijn er op het eiland ook eco-touroperators als deze te vinden, denk ik terwijl ik mijn vingers door het verkoelende water laat glijden. Dan trek ik verschrikt mijn hand terug. "Het stikt hier van de kwallen!", roep ik uit. En ze zwemmen allemaal ondersteboven. Tot mijn ontzetting grist instructeur Jerome met zijn blote handen zo'n drillende snothoop uit het water. "These are 'upside down jellyfish'. They sting, but only just a little bit.", verduidelijkt hij terwijl onze kajak ondertussen weer eens afdrijft. "Who wants to touch it?" Massale stilte. De daaropvolgende zeekomkommer durf ik als onvervalste rauwkost-knaagster wel aan. Moeten we alleen nog even de groep zien te bereiken. "Li-hinks, li-hinks", verzucht mijn hopman. De wanhoop druipt van zijn woorden. "Word je nou boos op mij?", vraag ik quasi-beledigd. "Geen ruzie maken hoor!", lacht Sigrid die ons van een afstand gadeslaat.
Catastrofe
Even later peddelen we in de richting van een nagenoeg verlaten palmenstrand. Althans, dat is de bedoeling. Wanneer we voor de zoveelste keer uit koers raken, geeft Anthony ons hoofdschuddend een sleepje. Maar niet voordat hij heeft moeten beloven ons tijdig los te maken, waarmee we voorkomen dat de rest getuige is van deze lafhartige nederlaag. Ik kan me tenslotte niet nóg een ingezonden brief aan Columbus veroorloven. Tijdens een welkome duik in zee zegt Corno: "Weet je hoe Jerome jullie net noemde? Een catastrofe." Deze ietwat bedenkelijke benaming vraagt om antwoord, dus ga ik gelijk verhaal halen. "No, no, that wasn't me, Anthony said that", beweert de instructeur. Oh, gelukkig maar, dat scheelt. Een tikje onhandig stappen we aan de strandzijde in onze kajak, om er ogenblikkelijk aan de waterzijde weer uitgekieperd te worden. Leuk joh, kajakken...
Dit waterverslag wordt vervolgd in deel 5.
Lees wat aan het avontuur vooraf ging in deel 3...
Foto's
