St Maarten deel 1 - Wat vooraf ging...
Sint Maarten
Nederlandse Antillen
Lola
St Maarten deel 1 - Wat vooraf ging...
"Je weet vast wel waarvoor ik bel." De woorden van Columbus' webmaster Vellah weergalmen in mijn gespitste oren. Mijn hart slaat tien keer over. "Ik heb een vermoeden...", begin ik voorzichtig. "Gefeliciteerd", zegt ze enthousiast. Haar stem lijkt plotseling mijlenver weg. "Je mag voor Columbus op pad naar St Maarten." Alsof ze zelf vanuit St Maarten belt. Het duizelt me, dus ga ik vlug zitten. Vellah vraagt of ik wel echt op korte termijn weg kan. Absoluut! Zodra ik mezelf hervonden heb. En zo staat St Maarten zomaar een half jaar eerder op de stoep dan gewoonlijk.
Of ben ik zelf zes maanden te vroeg langs de deuren gegaan? Mijn lied heb ik immers al op 11 mei in de vorm van een reisverhaal gezongen. Met dit bijzondere snoepreisje als beloning. Hoe dan ook, kleffe taaitaai, uitgedroogde mandarijntjes en plakkerige dropjes in uitpuilende plastic AH-tassen zijn vanaf nu achterhaald. Ze dienen ogenblikkelijk het veld te ruimen voor de wereld der clichés, waarin kokosnoten, versgebakken vis en rumpunch met rietjes én kleurige parapluutjes de norm zijn. Op een Caribisch palmenstrand met uitzicht op de turquoise zee en uiteraard vol verve geserveerd door breedgeschouderde rasta's, terwijl ze stralend hun spierwitte tanden bloot lachen.
Als ik opgehangen heb, staar ik lange tijd wezenloos voor me uit. Ik kan het niet geloven. Het wil er simpelweg niet in. Mijn overwinningsroes beleef ik dan ook in verwarde toestand. Keukengerei vind ik geregeld terug in de koelkast, terwijl vleeswaren stelselmatig in keukenkastjes verdwijnen, waar ze op kamertemperatuur liggen te rotten om vervolgens linea recta in de vuilnisbak te belanden. Ik bereid mijn vriend maar voor op deze huiselijke speurtocht en zeg: "Als je iets kwijt bent, zoek het dan op plaatsen waar je het totaal niet verwacht". Hij neemt het grinnikend voor kennisgeving aan.
Metamorfose
Na verloop van tijd daalt het besef eindelijk in, waarna ik met goed fatsoen aan de voorbereiding kan beginnen. Een paar dagen later prijkt mijn koffer al fier in de hoek van de slaapkamer, ben ik in het bezit van kersverse visitekaartjes, ken ik allerhande historische feitjes en zou ik pagina's kunnen vullen over het eilandleven, zonder ook maar voet op St Maarten te hebben gezet. Tussendoor doe ik verwoede pogingen één te worden met mijn nieuwe spiegelreflexcamera. Een vriendin vult de pap met krenten door me een setje compacte blocnotes cadeau te doen. En daarmee is mijn metamorfose tot ware reisreporter twee weken voor vertrek al bijna een feit. Ik moet alleen nog even een nieuw paspoort aanvragen. Geen vuiltje aan de lucht dus.
Hoewel...zodra ik het stadsdeelkantoor binnenstap, voel ik bij het zien van de gefrustreerd ogende mensenmassa de dreiging van een gigantische aswolk. Ik scan de zaal. Er zijn naar schatting vijftien loketten, waarvan er slechts drie geopend zijn. Een blik op mijn volgnummer leert dat er zestig wachtenden voor me zijn. Ik weet ternauwernood een plekje te bemachtigen op een overbevolkte houten bank en besluit mijn lot gedwee te ondergaan. Er zit weinig anders op. Ik kijk naar de langgerekte balie, waarop in vetgedrukte letters poëtische spreuken van een anonieme auteur te lezen zijn.
Wachten
"Wachten. Verwachten, vervelen, spelen", lees ik. "Tijd verliezen. Tijd doden. Tijd winnen, tijd ten einde. Tijd sterft. Wachten, gedachten. Vrijheid." Intussen gonst het onder de brave burgers van de geruchten over wachttijden van tweeënhalf uur. Ach, als ik daarna maar in vrijheid naar St Maarten af kan reizen. Ik vervolg mijn balie-studie. "Wat is er toch veel te zien. Aan mensen." Dat kun je wel stellen. "Tijd verspil je alleen als je er niets mee doet. Ook wachten doe je." Alweer een goed punt, ik doe hier niet anders.
Tijdens het wachten doe ik bovendien uitermate veel met mijn gedachten. Aan hersenspinsels geen gebrek, waarbij gedachten aan gemiste kansen de boventoon voeren. Werkloosheidsbestrijding ten tijde van economische crisis bijvoorbeeld, door ook de overige twaalf balies te bezetten. Een broodjescorner erbij en hup, weer een paar banen gecreëerd. Wil de echte horecatijger nu opstaan? Oh, volgnummer A369? Graag achteraan de rij aansluiten. Wilt u misschien een kopje koffie tijdens het wachten?
Wanneer ik ruim twee uur later eindelijk aan de beurt ben, kijk ik in het lachende gezicht van een medewerker. "Bedankt voor je geduld. Dat was nodig ook", zegt hij vrolijk. Je zou bijna willen dat het een chagrijnig stuk vreten was. "En dan te bedenken dat je bij elk willekeurig stadsdeelkantoor terecht had gekund", vervolgt hij op dezelfde toon. Pardon? En daar komt hij nu mee? Ik hou wijselijk mijn mond en overhandig smalend mijn paspoort. "Mag ik ook je identiteitskaart even zien?", vraagt hij. Ik schrik. "Die is gestolen. Is een paspoort niet voldoende?", probeer ik. "Tja dame, dat betekent 41,95 euro extra aan administratiekosten". Ik vloek van binnen. Geld verkwist je alleen als je er niets mee doet.
Russisch roulette
"Ik heb destijds geloof ik wel aangifte gedaan bij de politie", zeg ik. "Kennelijk niet bij Burgerzaken. Dat is niet aan elkaar gekoppeld", is zijn weerwoord. "Is dat zo? Ik weet het ook niet meer zeker...", mompel ik. De man kijkt verbaasd. "Zoiets vergeet je toch niet?" Blijkbaar wel. Ik heb wel aangifte gedaan van een gestolen tas, maar of ik mijn ID-kaart heb genoemd? "Heb je nou wel of geen aangifte gedaan?", vraagt de medewerker. Hij geniet zichtbaar van het spel, dat voor mij voelt als Russisch roulette. Het zweet staat in mijn handen. "Ja, wel", gok ik. "Oooooooh, zeg nou nee-hee". Hij draait met zijn ogen. "Nu moet ik je vragen om een bewijs van aangifte". En die heb ik natuurlijk niet.
Visioenen van koeienstaarten en meisjes die rokjes aanhebben, spatten als zeepbellen voor mijn geestesoog uiteen. De man leest mijn paniek en toont eindelijk mededogen. "We kunnen het wel opvragen bij de politie." Ik voel me onmiddellijk tien kilo lichter. Eenmaal klaar met alle formaliteiten, race ik naar de drogist voor zonnebrandcrème. Tijd verspil je tenslotte alleen als je er niets mee doet. Al zullen ze daar op het ultra-relaxte St Maarten wellicht anders over denken...
Lees verder in deel 2: Van Columbus naar feitjes, oneliners en versprekingen...
Foto's
