Bonaire is een schitterend eiland vanwege de stranden, de duikmogelijkheden en ook de bijzondere natuurverschijnselen, zoals de blowholes bij Washington Slagbaai. De geschiedenis van het eiland is iets minder mooi, het is goed om ook hiermee kennis te maken.
In het zuiden van Bonaire vind je namelijk indrukwekkende herinneringen aan de slaventijd uit de 19de eeuw.
De slaven uit Afrika werden tewerkgesteld in de zoutpannen en sliepen in koraalstenen slavenhuisjes, niet hoger dan anderhalve meter, een ruim hondenhok. Hier heb ik al eerder foto’s van geplaatst.
Er is meer dan 50.000 ton zout uit de zoutpannen van Bonaire geschraapt. Deze enorme massa werd in die tijd door honderden zoutschepen naar Holland verscheept.
Deze zoutschepen moesten natuurlijk precies weten waar ze voor anker moesten gaan voor de zuidkust van Bonaire. Daarvoor zijn er in 1837 door de Hollanders vier bakens (maritieme obelisken) opgericht; een rode, blauwe, witte en een oranje obelisk, de kleuren van de Nederlandse vlag en het koningshuis. De stenen obelisken zijn naaldvormig en meer dan 10 meter hoog!
Voor de logistiek werden de zoutpannen in het zuiden van Bonaire door de West-Indische Compagnie ook in vier zones verdeeld: de rode pan, de blauwe pan (Saliña Abou), de witte pan (Kabayé) en de oranje pan.
Bij de witte zoutpan staan witte slavenhuisjes en okergele slavenhuisjes vind je bij de rode zoutpan. Bij de slavenhuisjes staat ook nog een groter huis (hier op de achtergrond). Dit huis was voor de bomba (de opzichter). De oranje obelisk is in het verleden tijdens een heftige storm door de Caribische Zee voor een groot deel opgeslokt. Het monument is in 2007 volledig gerestaureerd.
De slavernij werd in 1863 afgeschaft en de zoutpannen waren nauwelijks rendabel. Vanaf 1960 wordt zout gewonnen door Cargill, een Amerikaans- Canadees bedrijf. Zij laden 500.000 ton in één keer, dus de obelisken zijn niet meer nodig.