Bankje

Door: Yves

Geplaatst op Jan 21, 2013

Soms zien we een verdwaalde toerist voorbijsjokken. Nou ja, sjokken. Met de reisgids in de hand en de camera om de nek stappen ze stevig door. Sightseeing. Zelf doe ik daar ook vaak aan mee, maar vandaag zitten vriendlief en ik op een bankje. En we hebben zelden zo mooi en ontspannen op een bankje gezeten. We zijn in Mérida, de hoofdstad van schiereiland Yucatán. Vanwege de aanwezigheid van hennequen – een agaveachtige plant – werd Mérida welvarend. Want van hennequen werd touw gemaakt, en zo ontstonden ook de beroemde hangmatten hier. Nog steeds schijnt Mérida een rijke en intellectuele stad te zijn en dat is in het straatbeeld te zien. Net als iedere Mexicaanse stad heeft Mérida een Zocalo, ofwel een centraal plein met een kerk erbij. Zocalo’s zijn vrijwel zonder uitzondering leuke plaatsen, maar deze in Mérida spant de kroon. Supercentraal gelegen tussen de palacio’s van weleer is deze Zocalo meer park dan plein, met veel keurig onderhouden groen, een fontein in het midden en minstens zoveel bankjes als er bomen zijn. Hier niet de hectiek van veel andere Zocalo’s (geen snoep-en ballonverkopers, straattheater of andersoortige stalletjes), ook zijn er geen of nauwelijks bedelaars aanwezig. Wel veel relatief goedgeklede mensen, dikwijls in de weer met paperassen en/of laptop. Want als stopcontacten en gratis wi-fi aanwezig zijn, waarom dan binnen werken als het ook buiten kan?! Daarnaast de ‘gebruikelijke’ elementen zoals verliefde puberstelletjes, schoenpoetsers (ongelooflijk veel) en een hoop duiven. Al met al gezellig druk, in een aangenaam zomerse ambiance, de statige gebouwen die het plein omringen door de talrijke begroeiing heen zichtbaar.

Hier gaan vriendlief en ik op in het gemoedelijke ritme van de locals. We hadden wel plannen om bepaalde dingen in de stad te gaan bekijken, maar daar komt niets van terecht omdat we telkens iemand ontmoeten. Ik ben eerder deze dag al aan de praat geraakt met een antropoloog die over Maya-gaven bleek te beschikken waarmee hij met nauwkeurige precisie – zonder dat ik hem iets verteld of gevraagd had – mijn medische voorgeschiedenis wist te vertellen. Ook zijn we via gesprekken aan een bijzonder boeiend winkeladres gekomen waar we indrukwekkende souvenirs hebben kunnen kopen.

En nu is daar Gianluca. Hij kwam in beeld toen hij hielp met vertalen op het moment dat er een klein meisje de moed had opgevat om na een hele poos staren en glimlachen naast mij te komen zitten en verlegen om mijn naam vroeg. De communicatie met het kleine meisje is vanwege de taalbarrière helaas niet echt op gang gekomen, maar met Gianluca loopt het gesprek al snel als een trein. Deze boeiende, hyperactieve man (half Italiaan, half Maya) houdt onze aandacht vast met zijn grappige manier van vertellen en zijn zeer uitgebreide arsenaal aan wetenswaardigheden over stad, land en volk. We leren onder andere dat de mensen hier zich in de eerste plaats geen Mexicaan voelen, maar wel erg trots zijn op Yucatán en op hun verwantschap met de Maya’s (zelfs als ze officieel ‘mestizo’ zijn, iemand van gemengd (indiaans en koloniaal) bloed). Ook slapen alle mensen hier op hangmatten en daar zweren ze bij... Gianluca schroomt ondertussen niet om ook anekdotes uit zijn eigen leven de revue te laten passeren. Als klap op de vuurpijl blijkt hij een restaurant in de stad te bezitten, waar hij ons na het lange gesprek mee naartoe neemt en ons aldaar zeeverse garnalen voorzet naar een recept van zijn grootmoeder. Zoveel hij kan schuift hij (tussen de bedrijven door) bij ons aan en blijft almaar verhalen spuien. En en passant laat hij ons ook nog even de grote kerk van Mérida van binnen zien – waar hij ook weer het nodige over te vertellen heeft.

Zo komen we deze dag door, totaal anders dan ik van tevoren had kunnen denken. Als vanzelf diende de ene ontmoeting na de andere zich aan, met stuk voor stuk mensen die goed Engels spraken en interessante dingen te melden hadden. Hoewel we nog geen honderd meter van ons hotel vandaan zijn geweest voelt het alsof we de stad heel goed hebben leren kennen, puur van binnenuit. En dat allemaal vanaf een bankje!