Mon Blanc, Mon BLanc.
Centraal Haiti
Haïti
HRoddenhof
Mon Blanc, Mon BLanc.
Mon Blanc, Mon Blanc.
3 uur deden we er over om thuis te komen, over de pakweg 20 km die we normaal in 30 min doen. Een nationale feestdag voor de Haitianen, en dat werd massaal gevierd op het strand, een paar kilometer verderop (van ons hotel.) Duizenden mensen kwamen daar bij elkaar om te feesten, vergelijkbaar met Dance Valley.
We gaan iets eerder weg om de terugkerende meute te mijden, ivb met de veiligheid en zo. Na 10 minuten stonden we al vast. Een grote stroom voertuigen, twee soms drie rijen dik , in allerlei soorten en maten, tot de nok toe gevuld met uitbundige mensen, probeerden zich door de nauwe straten en kapotte wegen te wurmen. Ik heb geluk, zit in de Tango 4, de meest luxe auto, met Jaap en Bernd, (de grijze golf ….).Ik kijk verbaasd naar de uitbundige mensen massa waar we ongewild in beland zijn. Ik draai mijn raam open en lach naar de mensen, zwaai naar ze, maak foto, s en geniet van de happening. Daar hoor ik het voor het eerst. “Mon Blanc”. Ze roepen het als ze ons zien zitten in de MSF Landcruisers, vaak gevolgd door iets onverstaanbaars. Rijen mensen lopen tussen de beide “rijstroken”zwaaien met vlaggen en zingen een soort rap. Roepen: “Mon Blanc” en geven een klap op de auto. De brommer taxi’s, de Boda-boda, doen goede zaken. Kris kras, in de bermen, dwars tussen alles door brengen ze relatief snel mensen naar de stad. Hoog op de trucs en minivans zitten de jongelui, hangen aan de zijkant, stoer met zonnebrillen, rasta haren, en ook volgens de laatste mode, de broek op os pubis, showen hun (namaak) Calvin Klein en Tommy Hilfiger onderbroek daar boven uit. Nog een hele kunst om het zaakje op te houden als je aan zo, n truc hangt. Langzaam, heel langzaam schuiven we op. Af en toe lopen er UniFillers langs die een poging doen het verkeer te regelen.
In een pick up, met zo, n open laadbak geeft een jonge vrouw haar vriendje de volle laag als hij wel erg opdringerig wordt, ik heb tijd genoeg om het te volgen, we staan al 15 min naast elkaar. Dan wordt het donker, en we zijn nog niet op de helft. Dan begint het te regenen, een tropische bui met hevig onweer stort zich uit over de mensen massa. Het mag de pret niet drukken, de shirts gaan uit en naakte bovenlijven glimmen in het licht van de bliksem. Ik heb nog nooit zoiets fascinerends gezien. Geen wanklank, een paar echt dronken mensen, geen ruzies, maar een groot feest. 3 uur dus voor we bij ons hotel aankwamen en ik wel heeeeel erg nodig naar mijn eigen toilet moest.
Ik dacht dat Mon Blanc de variant op Mzungu zou zijn, witte mens. Voor de zekerheid vroeg ik vanochtend aan de lokale collega, s wat het betekent. Het is bedoeld als een compliment zei Emanuel, mijn vertaler. Mon Blanc, mijn witte vriend, respect ook voor dat je hier bent, en wat je hier doet. Nivoce een scrub nurse pakt mijn arm en zegt met een big smile: “you are Mon Blanc”.
Twee grote ingrepen doen we vandaag, lelijke Femur fracturen. De eerste scrub ik, laat nog een keer zien hoe het opdekken , afdekken en instrumenteren gaat. Netjes, overzichtelijk, met respect voor je materiaal. Bernd, de chirurg en ik wisselen bijna geen woord en werken alsof we al jaren samen werken. Dat maakt indruk, ik zie het. De volgende operatie doet Nivoce de instrumenten, ze heeft goed opgelet, het gaat stukken beter nu. De workshops werpen vruchten af.
Om vier uur loop ik de hospitainer uit, en terwijl ik mijn hoed op zet tegen de felle zon hoor ik ze roepen ”adieu Mon Blanc”.
Foto's
