Santiago de Cuba, begeleid door lokale Carlos,die ons het echte arme leven in de sloppenwijk laat zien en helpt met het illegaal verkrijgen van sigaren
Santiago de Cuba
Cuba
DeHaspelBurght
Santiago de Cuba, begeleid door lokale Carlos,die ons het echte arme leven in de sloppenwijk laat zien en helpt met het illegaal verkrijgen van sigaren
Omdat Carlos Frank de weg deed wijzen werd ik op de achterbank gezet. Voorin voelde Carlos onze jongen van straat die ons rondleiden,zich heel wat en bij elk vrouwelijk schoon werd geïmponeerd getoeterd of zelf gestopt zodat Carlos een praatje kon maken met de dames in kwestie. Aanzien in een auto met westerse vrienden, daar kon hij wel aan wennen. Met een geleende CD van een vriend hard over de stereo zwaait hij naar iedereen die hij van straat kent. Eenmaal aangekomen bij het kasteel wil hij heel graag voor ons filmen. Vanwege zijn korte beentjes en het feit dat hij zonder ons toch niet weg kan op deze verlaten plek, geef ik mijn camera uit handen. Leg hem de grondbeginselen van de bediening uit en voordat ik weet heb ik een uitvoerige documentaire van elke schroef en steen van dit kasteel. Bij de souvenirkraam kopen we een gebalde vuist van hout als aandenken aan de revolutie en natuurlijk aan Cuba. Later geeft Carlos ons tot onze verrassing 2 CUC terug, Hij verteld dat hij commissie heeft gekregen van de verkoper, maar ons inmiddels als vrienden ziet en dit geld niet wil aannemen.
De warmte is om 10:00u al enorm opgelopen en we snakken naar wat te drinken. Volgens Carlos kunnen we bij het hele toeristische terras gaan zitten of door rijden naar zijn tante die iets verderop woont om bij haar wat te drinken. Hij was daar al jaren niet meer geweest, omdat geld voor de bus er simpelweg niet was. We rijden 10 minuten door op een onverharde weg en komen uit bij een houten hutje. We worden binnengeleid door de woonkamer, keuken en slaapkamer, want alles is in 1 ruimte alvorens we bij een “tuintje” aankomen. Na de tocht door de keuken hoef ik geen smaakpolitie te zijn om te weten dat deze rommelige oude vieze keuken vol vliegen voor onze tere maagjes zeker een week ziekmelding zou inhouden. Uit een blikje drinken leek mij een prima alternatief en voor de lunch vriendelijk en resoluut bedanken de beste strategie. 2 honden houden ons gezelschap en we verbazen ons erover dat deze pitbull mix een uiterst vriendelijk karakter heeft en erg graag over de buik geaaid wil worden. Deze blik in het echte leven van een Cubaan geeft een nieuwe kijk op de revolutie en het communisme en de idealen die enkel door de bevriende ambtenaren van Castro worden gekoesterd. Want het gewone volk heeft niks en zal door de politieke corruptie ook nooit verder komen in rang of stand ook al zouden ze dat willen.
Vanmiddag gaan we nog “boodschappen” doen op de illegale markt met bescherming en begeleiding van Carlos en zijn straatkennis. De gevraagde sigaren heeft ons mannetje niet kunnen pikken vandaag, maar geeft weer een tip van een ander die ze wel zou hebben. We beginnen weer een dolle rit door de stad langs foute figuren. We pikken mannetjes op die dan weer naast mij op de zeer krappe achterbank gaan zitten, die wel weten waar de sigarenboer is en de koopwaar bewaard. We parkeren de auto en lopen een portiek in, een zeer smalle trap op en komen in een huis waar je ineens het gevoel bekruipt dat dit wellicht niet zo’n goed plan was. Een grote neger met gouden kettingen en een Amerikaans baseball shirt staat ons te woord. Ik kreeg spontaan een scene van Miami Vice in mijn hoofd. Fouter dan deze jongen kon het in Cuba niet worden. Hij laat Frank zijn koopwaar zien en verdomd het ziet er origineel en goed uit. Terwijl Frank zijn neus over de sigaren laat geleiden en voelt aan de structuur of deze geen zand of andere namaak opvulling heeft. Bekijk ik zo nonchalant de kamer rond en de neger staat zelf met een dik rokende sigaar te wachten op Frank zijn oordeel en het begin van de prijsonderhandelingen. Zoals altijd en op voorhand afgesproken houden we ons aan de strategie. Frank wil het hebben en ik vind het te duur en te veel geld. Ik speel het zeikwijf en klaag breeduit over de 10 kinderen die we thuis hebben achtergelaten en die we weer moeten voeden als we van deze dure trip terug komen. We hebben inmiddels wel bedacht dat de smoes van “we zijn arme studenten” nu toch niet meer opgaat gezien onze leeftijd. Om van het gezeur af te zijn wordt er dus praktisch onderhandelt, ongeacht de cultuur verschillen. Geen verkoper wil lang bezig blijven als je een mekkerende muts in de woonkamer hebt zitten. Om de deal te bezegelen biedt de neger Frank een sigaar aan. Frank accepteert dit aanbod, maar staat vervolgens wel erg raar te kijken als de grote neger de sigaar, waar hij al zeker een paar uur op zit te sabbelen, uit zijn mond trekt en het kleffe mondstuk afveegt aan zijn shirt en deze dan hoogstpersoonlijk direct bij Frank in zijn mond duwt. Ik schiet in de lach en gruwel tegelijkertijd. Frank kan gezien de situatie enkel vriendelijk lachen en we nemen snel afscheid van deze dubieuze praktijken en de neger waarmee Frank ineens voor zijn gevoel heel intiem mee is geweest.
We laten Santiago de Cuba achter ons, en nemen afscheid van Carlos. Met 15CUC en een groot strandlaken rijker, neemt hij bijna emotioneel afscheid van ons. Hij drukt ons op het hart geen spullen naar hem op te sturen, want door de controle komt niks aan, in ieder geval niet bij hem…
Foto's
