Cuba

Door: MarloesZw

Geplaatst op Nov 18, 2012

Ietwat weifelend stappen we het veranda-achtige voorportaal van het houten huis in Las Terrazas op. Zou dit het dan zijn? In de deuropening blijven we staan, we zien een schim scharrelen achterin het huis. Hij heeft ons ook opgemerkt en komt met vlugge, stramme pasjes onze kant uit. De schim krijgt steeds verder gestalte tot uiteindelijk een op leeftijd zijnde Cubaan met hagelwit haar, een verweerd gezicht en cowboyhoed zijn hand naar ons uitsteekt. Hij mompelt een welkomstgroet. Tenminste, dat gok ik, want ik speek amper Spaans. Ook mijn vriend, die veel vaardiger is met deze taal, kan de kleine woordjes van de oude man moeilijk tot een geheel vormen. Maar, we zijn op de juiste plek, zoveel is duidelijk. Er valt een stilte.

Dan, alsof de man zich plotseling iets herinnert, recht hij zijn rug en steekt zijn rechterwijsvinger in de lucht. ‘Un poquito cafe?’Eigenlijk willen we zo snel mogelijk de reistas in de kamer van deze casa particular achterlaten en de omgeving gaan verkennen – de pijnboombossen die ons omringen lokken – maar dit vriendelijke gebaar durven we niet af te slaan. We nemen plaats op de bank, hier in de voorkamer. Terwijl hij in de keuken is, kijken we de kamer rond. De serieuze ogen van Che, Fidel, Raul maar ook het grijnzende gezicht van Chavez, de huidige president van Venezuela, houden ons nauwlettend in de gaten. Al snel vult de kamer zich met het gedempte rinkelen van tot de rand gevulde kopjes die nog het meeste weg hebben van een poppenservies. Ik pak het kleine schoteltje met beide handen aan.

Gek is dat, noem Cuba en velen zullen zwijmelen bij de heupwiegende salsa, dromen over de romantiek van de revolutie en het land prijzen om zijn wereldberoemde sigaren en rum. Maar dat kleine beetje heftige koffie waar je lepel letterlijk rechtop in kan staan vanwege een sugar overkill is voor ons inmiddels net zo authentiek als de sigaar. Iedere keer dat we in een casa particular verblijven, raken we meer vertrouwd met dit Cubaanse gebruik.

De volgende dag vertrekken we al vroeg in onze huurauto. Las Terrazas was een weliswaar mooie, maar eenmalige overnachtingsplek om de lange reis vanuit de kleurrijke stad Trinidad naar het werelderfgoed de Vinales-vallei te overbruggen. We slaan de achterklep dicht en kijken om naar het houten huisje dat uitkijkt op al die pijnbomen. De oude man staat treuzelend op de veranda. Hij lijkt iets te zeggen, of nee, te vragen. We kijken elkaar aan. Ach, waarom ook niet. Doe nog maar zo'n klein beetje Cuba.