Canopy in Costa Rica
Monteverde
Costa Rica
Fransvdg
Canopy in Costa Rica
Canopy-tour in Monteverde.
In 2003 maakte ik een groepsrondreis door Costa Rica, Nicaragua en Panama.
Thuis had ik me daar natuurlijk al op voorbereid. Ik had dus ook gelezen over de tree top walk way en de canopy. Die wandeling boven de boomkruinen leek me wel wat. Maar canopy…..? Dan ga ja met een katrol langs een strak gespannen kabel over dalen en ravijnen heen. Ik ben van nature geen circusartiest. Ik ken mijn beperkingen op dat gebied dondersgoed. Dus nee, geen canopy voor mij. Het kan te gek ook…
Vanuit Granada in Nicaragua werd de canopy als excursie aangeboden. Mijn besluit was snel genomen. Niet mee! Het verbaasde me dat mensen, waarvan ik dat niet verwachtte, wel inschreven. Waar begonnen ze aan?! Ik ging liever de stad in, daar was genoeg te beleven.
Een aantal uren later kwam ik de canopy-gangers tegen. Ze hadden enthousiaste verhalen over hun zweeftocht langs koffieplantages en ander natuurschoon. Ook de dikke dame, waar ik zulke waaghalzerij niet van verwachtte, lachte blij. Het was leuk! Had ik dan toch mijn kans gemist? Nee…het was goed zo! Zo’n zweefpartij kon toch ook fout gaan…..?!
Enkele dagen later kwamen we in Costa Rica, in Monteverde aan. Daar in het nevelwoud konden we bij “Selvatura” de tree top walk way doen. Natuurlijk schreef ik in. Dat had ik thuis al besloten. Ik genoot, want hoogtevrees heb ik niet! Er waren acht hangbruggen gespannen en de langste hing maar liefst 170 meter, licht te deinen, over een vallei. Onderweg hoorde ik ineens gejoel in de verte. Daar zeilde een menselijk bakje langs een kabelbaan: de canopy…..Zucht, wat gingen ze een eind langs die kabel door de lucht. Maar toch jeukte er ook iets bij mij…..want het zag er eigenlijk wel spannend uit en ik hoorde de enthousiaste reacties goed.
Zou ik …….
Na de mooie boomtopwandeling ging ik eens bij de kassa kijken. Omdat ik de wandeling al gedaan had, kon ik korting krijgen voor de canopy. Een beetje Nederlander vindt dat wel mooi meegenomen…..Ik draalde nog wat, hoorde her en der enthousiaste geluiden, zag dat ook hier wat oudere mensen mee gingen en….
haalde mijn creditcard uit mijn portemonnee.
Ik kreeg tuig en een helm mee en reed in een busje hogerop, naar de start. Het moest er maar van komen! De uitleg klonk simpel: Hang horizontaal met je benen naar voren. Rem af met de dikke handschoen achter de katrol. (Anders gaat die katrol misschien over je vingers heen…)
Inderdaad, het klonk simpel. Toch kreeg ik het voor elkaar om bij de eerste oversteek langs de kabel al te draaien. Ik zoefde halverwege het traject achterstevoren verder naar de overkant…..Genieten van het uitzicht was er dus niet meer bij….Zucht!!!!.... Gelukkig had ik de reminstructie goed begrepen, dus ik kwam met een normale snelheid bij het landingsplateau aan. Ervaren Costa Ricanen wisten me handig zo te draaien dat ik snel met mijn benen op de planken stond. Mooi, dat was gelukt! Ik lachte opgelucht. De kabel was sterk genoeg en het personeel behulpzaam. Op naar de tweede etappe!
Door schade en schande wijs geworden besloot ik nu minder snel te gaan, want nog een keer draaien zou toch wel stom zijn. Inderdaad, ik draaide niet meer. Maar dankzij mijn voorzichtigheid bleef ik nu een meter of vijftig voor het landingsplateau stil hangen boven de afgrond…..Kijk, dat had ik weer…. Ook nu was het personeel heel behulpzaam. Ze hadden blijkbaar vaker dit soort minkukels als klant. Iemand kwam langs de kabel naar me toe en takelde me naar binnen. Mooi zo! Gelukt! Het werkte eigenlijk wel op mijn lachspieren. Motoriek is niet mijn “ding”…..en toch deed ik dit. “Gekke Henkie op stap!” Maar het gaf ook wel adrenaline.
Dus op naar de volgende etappe. En die ging beter! Ha ha! Ik kon het. Nu kon ik dus ook gaan genieten: van het zoeven langs de kabel en van het uitzicht! Want dat was prachtig. Nog veel spectaculairder dan de boomtopwandeling!
Halverwege de tocht moesten we een flink stuk over een heuvel lopen voordat we aan de volgende etappe konden beginnen. Onderweg mocht je bij een dikke boom als Tarzan aan een groot touw heen en weer zwaaien. Overmoedig geworden wilde ik dat natuurlijk ook proberen. “Nu ik er toch ben…..” Ook hier golden goede veiligheidsvoorschriften. Uit de boom vallen was onmogelijk dankzij een dubbele bevestiging. Maar landen na het uitbundige zwaaien viel weer niet mee. Een kleine Costa Ricaan moest me opvangen en met mijn voeten op de grond zien te krijgen. Ik was veel zwaarder dan hij, dus gleed hij aan mijn benen een stukje van de heuvel af mee naar beneden. Zo kwam ik tot stilstand. “Circus Renz was er niks bij!” Met wat hulp van derden kwamen we weer hoger op het startpunt uit. Lachend bedankte ik voor de unieke ervaring. Wat goed dat hier niemand met een video-camera stond…
De etappes langs de canopy verliepen daarna steeds beter. Heel enthousiast, door alle gekke bokkensprongen die ik onderweg gezond had volbracht, kwam ik weer terug bij de kassa. Natuurlijk kocht ik daar een herinnerings T-shirt.
Want iedereen mag het weten: I survived the canopy!
Foto's
