Pura Vida
Caribische kust
Costa Rica
Woodstock
Pura Vida
Na een flinke busrit en een prachtige boottocht door jungle en mangrove, leggen we aan in het midden van nergens.
Project "La Tortuga Feliz". Wát een gave plek: jungle, strand en zee. Geen auto’s, asfalt, winkels, spiegels of stress. Geen toeristen hier, alleen de locals en de vrijwilligers van het project. De term bestaat nog niet, maar dit is het ultieme onthaasten.
Oprichter Paul woont in een huisje op het strand met daaromheen fruit- en palmbomen en wat cabiñas voor de vrijwilligers. Ik ben hier met 10 andere mensen van over de hele wereld. We eten ‘s morgens rijst met bonen en eieren, ’s middags rijst met bonen en salade en ’s avonds rijst met bonen en vlees of versgevangen vis.
Iedere avond gaan we in ploegen van 2 met een ‘guard’ het strand op. De wandelingen duren zo’n 4 uur. Door het mulle zand op blote voeten lopen we 15 kilometer in het donker en bewaken het strand tegen stropers. De meeste guards zijn zelf stroper geweest en kennen hun werkwijze. Soms staan we tot onze enkels in het zand. Onderweg stoppen we voor een ‘pipa’ (kokosnoot). De guard klimt dan behendig in de boom en slaat voor ons de pipa open om leeg te drinken.
De eerste wandeling zien we helaas geen schildpad, alleen sporen in het zand uit de zee. Alsof er een tractorband heeft gereden uit de zee het strand op.
Andere ploegen bewaken de ‘hatchery’, een omheind stuk strand waar de eieren worden begraven en waar ze beschermd zijn tegen ratten, krabben, vogels en stropers. Terwijl we er zitten in het donker komen locals om met ons te kletsen en ons Spaanse woorden bij te brengen.
Overdag zijn we meestal vrij om te relaxen, paard te rijden of in het illegale barretje door te brengen. Mathilda heeft hier, als de boot weer is geweest uit Bataan, bier en cola voor ons.
Overal lopen varkens, kippen, paarden en eenden gewoon los. Op vele wandelingen kom ik ze tegen en schrik me soms rot door hun aanwezigheid.
Er zijn ook dagen dat we helpen om zand te zeven of andere klusjes doen voor de hatchery.
De tweede nacht op het strand loop ik alleen met een guard en mag ik het dan meemaken: de eerste schildpad. Een adembenemende ervaring.
Ik vergeet mijn verbrande rug en gezwollen voeten als ik de enorme schildpad uit het water zie komen. Ze laat zich door de golven meevoeren en komt zo’n 15 meter het strand op. Op een afstand zien we haar ploegen door het zand en horen haar zuchten. Met haar grote voorflippers graaft ze een gat, egaal als een vaas. Ze draait zich om en wij komen dichterbij om haar aan het werk te zien. Op dit moment verkeert ze in een soort trance en is zich niet bewust van wat er om haar heen gebeurt. Ze legt 131 eieren. Een recordaantal sinds de start van het project. Er zijn 108 bevruchte eieren en 23 onbevruchte ‘nep’-eieren die ze als afleidingsmanoeuvre bovenop legt, om rovers te ontmoedigen. Uiteindelijk maakt ze het nest dicht, met veel precisie gooit ze er steeds wat zand op wat ze vervolgens aanstampt. Ze is wel een half uur bezig het nest te camoufleren. Ze draait alle kanten op en zucht en steunt van de inspanning. Haar ogen tranen.
Terwijl ze bezig is meten we haar flippers en schild. We meten een lengte van bijna twee meter van kop tot staart.
Dit gigantische dier laat een onwisbare indruk achter.
Ik probeer wat foto’s zonder flitser te maken. Als ik achter haar sta geeft ze een enorme zwieper met haar flipper zodat zowel ik als mijn camera onder het zand worden bedolven.
Na een poosje keert ze terug naar de zee. Wij graven haar eieren uit, en lopen de twee uur terug met een zware zak met eieren. Ze worden begraven in de hatchery, in een gat even diep als het nest. Over twee maanden zullen de eieren hopelijk uitkomen. Dan worden de schildpadjes naar de zee gebracht waar hen een zware strijd wacht. Slechts enkelen zullen overleven. En op enig moment in hun leven komen ze naar hetzelfde stuk strand om hún eieren te leggen. Een wonderlijke circle of life.
Op één van mijn laatste avonden vieren we feest in het barretje van Mathilda. Locals en vrijwilligers slachten een varken en roken het vlees in een kuil. We eten en dansen samen.
De volgende ochtend zwem ik in mijn eentje tijdens een enorme stortbui in de oceaan, met het strand voor mij alleen.
Mijn camera zit onder het zand en de lens onbruikbaar. (Dit wordt moeilijk te verklaren bij de verzekering in Nederland..) Ik ben verbrand, helemaal lek gestoken door de muggen, mieren en bedbugs, heb hitte-uitslag en ben ongelofelijk moe. Maar ik ben in een paradijs.
PURA VIDA!!
Nb: In Memoriam - Paul Lepoutre (~2 augustus 2007), oprichter van het prachtige project “La Tortuga Feliz” waarmee hij niet alleen voor de zeeschildpadden maar ook voor de locals het verschil maakte. En voor mij als vrijwilliger.
Foto's
