nieuwe ontmoeting maar nu met herkenning.

Door: Marcelkuijper

Geplaatst op Mar 16, 2015

Armin van Buuren deel 2.

Het vervolg van de ontmoeting met Armin van Buuren.

Tussen kerst en oud & nieuw heb ik een vlucht van Amsterdam naar Vancouver.
Tijdens het instappen komt mij ter oren dat Armin van Buuren bij ons aan boord zou komen op deze vlucht.
Direct gaat mijn gedachte weer terug naar een aantal jaren terug toen ik een ontmoeting had met dhr van Buuren (zie deel 1) maar nu wist ik natuurlijk wie hij was.
Ergens tijdens deze vlucht zoek ik een moment dat schikt om dhr van Buuren weer eens aan te spreken en vraag hem (tegen beter weten in) of hij zich nog kan herinneren dat wij een gesprek gehad hadden over wie hij was?
Helaas wist hij dit niet meer en kort vertel ik wat er een aantal jaren eerder zich had afgespeeld.
Logisch natuurlijk want dit soort verhalen zijn waarschijnlijk meer regel dan uitzondering voor hem en het had toen meer impact op mij dan dat het op hem gehad moet hebben.
We praten nog even en ik ga hierna weer back to work.

Ergens tijdens deze lange vlucht krijg ik te horen dat Armin die avond een dance festival in Vancouver gaat afsluiten met 2 uren draaien.
Het is een festival dat al 2 dagen aan de gang is en hij is de slot act.
We worden met de gehele crew uitgenodigd om die avond te komen kijken en we zouden op de Vip lijst gezet worden.

Een aantal van de crewleden hoeft niet na te denken en zegt onmiddellijk toe maar bij mij is er toch nog wat twijfel.
Ik overleg kort met de andere purser aan boord en vraag hem of hij van plan is heen te gaan?
Ook hij twijfelt eraan maar we besluiten om ons aan te sluiten bij de rest van de crew.
Hoe gaan we in godesnaam de uren doorhalen na aankomst in Vancouver?
Het is er 9 uren vroeger dus het enige wat je wilt na aankomst is een douche en een lekker bed.
Dit is tevens het antwoord op mijn zorg, gewoon eerst een aantal uren gaan slapen en dan in de avond met z'n allen in een taxi springen op weg naar het festival.
Toen mijn wekker om 20u ging om op te staan voor Armin van Buuren moest een sterke wil in mij mij mijn bed uit trekken want de vermoeidheid overwon het bijna.
Gelukkig zie ik in de lobby van het hotel de rest van de crew staan die er net zo over denkt.

Twee uren later staan we voor het stadion en horen we de dance klanken buiten het stadion al van een dj die nu aan het draaien is.
Ik ben nu heeeel blij dat ik mijn oordoppen heb meegenomen want de decibellen vliegen je tegemoet.
We krijgen zonder boe-of-bah onze gratis vip kaarten en lopen het geluid tegemoet.
Binnen in de grote zaal is het redelijk druk met vrij jonge mensen dus onze vermenging in de menigte verhoogt de gemiddelde leeftijd aanzienlijk.

Al snel na onze binnenkomst begint het klapstuk van de avond want ten tonelen verschijnt in een vel wit ligt Armin van Buuren.
Zijn lichamelijk pose doet denken aan een man die 2015 jaar geleden aan een kruis werd genageld.

Er zit absoluut een opbouw in het ritme van de muziek en in de hoeveelheid geluid want waar je in het begin nog enigszins met elkaar kon communiceren is dat na een uur binnen zijn inmiddels onmogelijk.
We besluiten even weg te lopen van het podium en bij de bar een flesje water te kopen.
Hier hoor je het geluid wat minder en kunnen we praten met elkaar over wat we ervan vinden.
Ik zou zelf nooit kaarten gekocht hebben voor dit evenement maar vele anderen gelukkig wel want anders zou dit soort muziek natuurlijk geen reden van bestaan hebben.
Om mij heen zie ik jongelui dingen met elkaar doen die in een slaapkamer niet zouden misstaan maar hier is dat de gewoonste zaak van de wereld want niemand geeft er sjoege aan en blijft gebiologeerd naar het podium kijken en dansen.
Ben ik dan werkelijk de enige die dit ziet of doet de rest van de mensen alsof ze het niet zien????
Misschien vind iedereen elkaar wel erg lief op dit soort evenementen.
Ik waag mij er maar niet aan want dan moet ik thuis gaan uitleggen dat het op het evenement de gewoonste zaak van de wereld was en ik daarin mee moest gaan.
Dat gaat er thuis vast niet in (en terecht).

Het slotstuk van de avond is de live verschijning van Trevor Guthrie.
Dit is de man die samen met Armin de knaller van een hit heeft met "this is what it feels like".
Wel gaaf dat hij hier ook is want dat maakt het nummer speciaal.
Het is tevens het enige nummer van de avond dat ik ken dus mooi om mee af te sluiten.

Het grote voordeel van de vip kaarten die we hebben is dat er een aparte uitgang voor ons is en dat je de mensenstroom wat ontloopt dat door de hoofduitgang zijn weg naar buiten aan het zoeken is.
Bij onze uitgang staan tevens direct taxi's klaar dus we hoeven niet te leuren naar vervoer terug naar het hotel.
Een half uur na het concert staan we weer in de lobby van het hotel en is het tijd om te douchen en weer in bed te gaan want over een uurtje of 12 gaan we alweer werkend van Vancouver terug naar Amsterdam maar daar moet ik nu nog niet aan denken.