Stroomafwaarts...
Cayo district
Belize
Kokkeeri
Stroomafwaarts...
We nemen afscheid van Paul, de Canadese eigenaar van het reisbureautje. Hij laat ons achter op een afgelegen plek aan de oever van de Macal midden in het regenwoud van Belize. Daar staan we dan. V., ik en een grote kano ergens ver weg van de bewoonde wereld.
Een dag eerder leek het ons een prima idee om per kano ongeveer 18 kilometer stroomafwaarts naar San Ignacio te gaan peddelen. Een relaxed tochtje met de stroom mee! Onderweg zouden we genieten van de natuur, vogels, apen en misschien wel een jaguar. Een mooi vooruitzicht, toch?
Terwijl Paul bezig is met het vastsnoeren van een grote kano op het dak van zijn busje, laten we hem enthousiast ons lunchpakket zien. Op zijn aanraden hebben we de ‘special’ bij de plaatselijke bakker laten maken. Lachend kijkt hij ons aan: ‘Great! You will love it!’ Met goede zin stappen we in het busje. Op weg naar het afzetpunt 18 kilometer stroomopwaarts. Niet beseffend hoe ver 18 kilometer op een rivier eigenlijk is. Ook niet dat een paar uur samen in een kano kan uitdraaien op een pittige relatietest… .
Beurtelings kijken we naar de kano en naar de rivier. V. en ik denken allebei hetzelfde. ‘Hoe krijg je deze zware, lompe kano in het water met ons erin?’ V. trekt de conclusie voor ons beiden; niet veel later sta ik tot mijn middel in de, toch best wel snel, stromende rivier. Ik probeer de kano in bedwang te houden terwijl V. instapt. Na wat wankele momenten zit ze achter in de kano. Nu is het mijn beurt. Via een wat grotere steen op de bodem van de rivier lukt het me in de kano in klimmen. De eerste hindernis hebben we eigenlijk vrij makkelijk overwonnen! Triomfantelijk kijk ik achterom. Laat het avontuur maar beginnen!
Dat achterom kijken blijkt niet zo handig. De stroming heeft de kano direct opgepakt en stuurt ons vastberaden de buitenbocht van de rivier in. Daar staat een mooie grote boom met, vlak boven het water, een stevige overhangende tak. Daar drijven wij recht op af. Het gebrek aan coördinatie bij onze peddelpogingen zorgt voor weinig resultaat. De overhangende tak komt snel dichterbij. Te snel. Ik kan niks anders verzinnen dan de dan de tak vast te pakken. Niet de beste keuze. De stroming sleept de kano gewoon mee, terwijl ik op mijn plek blijf hangen. V. roept nog iets over loslaten, maar het is te laat. Samen met ons rugzakje en het veelbelovende lunchpakket liggen we in het water.
Terwijl V.de broodjes redt, ga ik snel de kano achterna. Deze is vastgelopen in de oever. Met de nodige moeite trek ik de kano weer op de kant, de verwijtende blikken van V. ontwijkend. Dat we nat zijn lijkt haar niet zo te deren. V. is bezorgd over de broodjes.
Na het verplichte hozen gaan we weer op weg. Het lijkt een stuk beter te gaan. Dat geldt voor de eerste 50 meter. Dan doemt er opnieuw een obstakel op. Dit keer is het een half in het water liggende boom. Ondanks driftig gepeddel knallen we boven op de dikke stam. Daardoor verliezen we ons evenwicht en slaat de kano om. Het resultaat ken ik inmiddels; een nat pak, flink hozen en verwijtende blikken ontwijken. Tot groot verdriet van V. druppelt er water uit ons lunchpakket.
Zwijgend stappen we weer in onze kano. We hebben 100 meter afgelegd, nog 17.9 kilometer te gaan. Gelukkig zien we nu een open rivier zonder verdere obstakels voor ons. We krijgen de slag te pakken en drijven redelijk stabiel stroomafwaarts. Het lukt ons zelfs om, af en toe, de kano een door ons gewenste richting op te sturen. En terwijl de zon ons opdroogt, kunnen we nu eindelijk genieten van de omgeving. En dat doen we dan ook. Tussen de dichte begroeiing aan de oevers zien we veel vogels, horen brulapen en betrappen we een snuffelende agouti aan de waterkant. Alle eerdere ellende is vergeten.
Dan horen we in de verte het typische geruis van een stroomversnelling. Langzaam maar zeker drijven we op het geluid af. Helaas voor ons ligt het naderende gevaar net achter een bocht, waardoor we de heftigheid van de situatie niet kunnen inschatten. Sneller dan ons lief is, vinden we dit uit. Terwijl ik focus op het eerste watervalletje, ziet V .iets heel anders. ‘Koeien!’, hoor ik achter me. En tegelijk met deze wanhoopskreet verdwijnt ons prille gevoel van balans en coördinatie. De schrikreactie van V., gecombineerd met de stroomversnelling, leidt tot het onvermijdelijke. Voordat ik de kudde koeien heb kunnen zien, liggen we opnieuw in het water.
Nu is mijn beurt om verwijtend te kijken. Maar daar is geen tijd voor. De kano gaat er vandoor. Ik zwem er als een bezetene achteraan. Achter me hoor ik V. iets roepen over koeien en broodjes.
Dit keer komt een overhangende tak ons wel te hulp. De kano loopt vast. Met de nodige moeite sleep ik het volgelopen ding naar de zandbank midden in de rivier. Opgelucht laat ik me in het zand vallen. Terwijl V. het lunchpakketje inspecteert, ontdek ik dat eigenlijk op best een mooi plekje zijn aangekomen. Alleen niet helemaal op de geplande manier.
Omdat de koeien uit zicht zijn verdwenen, besluiten we hier maar te lunchen. Zachtjes biddend pakken we onze broodjes uit. Deze smaken, ondanks het water dat uit de verpakking drupt, nog goed. Ik zie V. denken aan hoe lekker ze geweest hadden kunnen zijn… .
Na deze welkome pauze duwen we de kano weer de rivier op. Geroutineerd (we hebben immers al een paar keer kunnen oefenen) stappen we in.
Wonder boven wonder verloopt het tweede gedeelte zonder incidenten. Na een paar uur drijven en peddelen komen we weer aan in het stadje. Paul staat ons al op te wachten en vraagt hoe de dag is geweest.
Tussen het lachen door horen we hem zeggen: ‘Ik organiseer deze tour al 11 jaar. Nog nooit is er een kano omgeslagen… "
Foto's
