Een kwartiertje cadeau

Door: Sjoerd

Geplaatst op May 4, 2010

We verlaten het luchtruim boven Denemarken en gestaag daalt de Boeing om over een minuut of twintig te gaan landen op Goteborg City Airport. We zien schepen als kleine streepjes langzaam voorbij gaan op een gelijke wijze zoals de mensen ons daar vanaf het dek kunnen waarnemen. De Zweedse kustlijn is prachtig onregelmatig en geeft ons een geweldige entrée op het land dat erachter schuil gaat. Op enkele rotseilandjes zijn al de karakteristieke Scandinavische huisjes te zien. Vervolgens komen de contouren van de stad in beeld waar we de eerste paar dagen zullen verblijven.

Ik ben geen grote fan van landingen, een onbewuste overload aan programma's als Air Crash Investigation heeft kennelijk zijn tol geëist. Het vliegen zelf vind ik prima maar ik kan er niet aan wennen dat een vliegtuig, ondanks dat het toch vrij noodzakelijk is, vlak voor een landing afremt. We naderen de landingsbaan en ik verlang naar het moment dat de wielen de grond kussen. Boomtoppen scheren in de verte voorbij, nog tien meter, nog een meter...

Het plotselinge woeste gebrul van de motoren verstomt ieder gesprek wat nog gaande was.

De beweging die het vliegtuig maakt voelt volstrekt onnatuurlijk en ik voel mijn hart kloppen als we weer hoogte winnen. Mensen kijken gedesillusioneerd om zich heen en lijken zich, net als ik, af te vragen wat er gebeurt. Ik kijk naar een steward die de rust zelve lijkt en gebaren maakt alsof dit volstrekte routine is. Op ongeveer duizend meter hoogte draait het vliegtuig weer richting de zee.

Ik ben vast niet de enige die zich afvraagt wat nu de motivatie is van de piloten om dit extra rondje te maken. Gedachten of er iets mis zou kunnen zijn met het landingsgestel maken uiteindelijk toch plaats voor de wat meligere varianten. ‘Stond er een eland op de landingsbaan‘? Ook de bekende scene van Monty Python passeert de revue. ‘Ladies and gentlemen, this is your captain speaking, there's absolutely no cause for an alarm’.

Het blijkt toch een eland te zijn. Althans, na een minuut of vijf roept de piloot om dat er zich inderdaad een obstakel op de landingsbaan bevond. We maken nog een bocht en zitten al snel weer in de gewenste aanvliegroute.

De entrée van het Zweedse landschap is zeer prettig om nogmaals te zien, maar ik voel de spanning in de cabine als de landing voor een tweede keer wordt ingezet. We remmen weer, dalen verder, boomtoppen in beeld, nog tien meter, nog negen meter, we zitten boven de landingsbaan, nog acht meter...

Exacte hoogte schatten kan ik denk ik niet zo goed meer want alsof we een flinke hup met een skippybal maken raken de wielen de baan. Ook de neus van het toestel buigt naar beneden en niet veel later worden we naar voren getrokken en komen we tot stilstand; geen vuiltje aan de lucht.
Als een collectieve zucht voel ik zowel mijn eigen opluchting als die bij mijn medepassagiers.

Als absolute anticlimax vult opeens een vrolijk deuntje de cabine en een enthousiaste stem laat horen dat wederom een vliegtuig van Ryanair ruim binnen de gewenste tijd is geland.

Ondanks de doorstart en het bijbehorend kwartiertje extra klopt dit nog ook...