Deze foto is genomen bij Torrent de Pareis op het Spaanse eiland Mallorca, op dinsdag 29 april 2008 rond 13.30 uur.

`Terwijl mijn vader geniet van het slingeren zitten mijn moeder en ik met geknepen billen en af en toe de handen voor de ogen in de auto. We rijden over een letterlijk adembenemende kronkelweg vol scherpe haarspeldbochten, dwars door het Tramuntana-gebergte. Het hoogtepunt is het achtje, een opzienbarende stropdasknoop waarbij de weg weer onder zichzelf door draait. Direct naast de auto kijk ik recht de diepe afgrond in. Ik huiver. De oceaan strekt zich uit over de horizon. Het wateroppervlak wordt groter en groter naarmate we afdalen. Even later passeren we de zeemonding, waarop een zeilschip zijn verkenningstocht uitvoert. Via enkele tunnels door de rotsen bereiken we onze eindbestemming. Goed verborgen achter de bergtoppen ligt de op één na grootste kloof van Europa: Torrent de Pareis, een inham met kristalhelder zeewater en een prachtig strand ingeklemd tussen hoge kliffen. We ervaren een klein deel van de spectaculairste wandeling in het Middellandse Zeegebied. De reusachtige muren vol grillen reiken tot driehonderd meter de hemel in. Overweldigend. Ik ben een klein meisje, maar mijn gevoel haalt op dit moment minstens de helft van mijn lengte af. Lopend over de vroegere zeebodem verwonder ik me over het feit dat op deze kaarsrechte en kurkdroge rotswanden toch nog enkele vegetatiesoorten zichzelf levensvatbaar weten te houden in de hitte van de zon. De lichtgroene bomen hebben het uiterlijk van typische woestijnplanten. Enkele hoeveelheden zeewater hebben zich verder landinwaarts in het ravijn weten te vestigen. Midden in een van de plassen ligt een groot rotsblok. Ik klim er meteen op. De felle zon schijnt in mijn ogen en brandt op mijn huid. Mijn neus is al rood. We keren om bij het bord dat zegt dat de rotsen vanaf hier alleen toegankelijk zijn voor geoefende sporters. Het is tijd om ons op te maken voor het hachelijke avontuur omhoog. Er is maar één weg terug, dezelfde...’