Misschien ben ik wel een Madrileen

Door: DvanHolten

Geplaatst op Nov 24, 2011

Thuis, en toch 1711 kilometer verwijderd van Rotterdam. Zwervend door Madrid gaan mijn gedachten alle kanten op. Ik voel me hier goed, het voelt alsof ik hier thuishoor. Het is alsof ik geboren ben voor Tapas, de Señorita ‘s en gek genoeg zelfs voor Real Madrid, de club die ik tot vorige week verafschuwde.
Vandaag vertrek ik alweer richting Valencia, waar ik hopelijk dezelfde mooie tijdentegemoet ga. Toch ben ik blij dat ik zondag nog even terug mag komen voordat ik weer op het vliegtuig stap naar Nederland. Even een biertje drinken met vrienden die ik voor mijn gevoel al heel lang ken.

In Madrid heb je overal vrienden

Voor toeristen is er in Madrid niet veel te beleven, op het Pallacio real na zijn er vrijwel geen bezienswaardigheden van het formaat Eiffeltoren, Sagrada familia en Brandenburger tor. Toch is Madrid veel leuker om door rond te zwerven dan bijvoorbeeld Praag of Milaan.

Madrid barst van het leven. De wijken Lavapiés en La Latina zijn bezaait met gezellige tapasbars waar de Spanjaarden meer praten en drinken dan eten. Zo kun je bijvoorbeeld in de mercado St. Miguel onder het genot van een wijntje pinchos eten, maar vooral genieten van het leven dat hier altijd gezellig lijkt te zijn. in Madrid heb je overal vrienden.

De vriendelijkheid van de Madrilenen bevalt mij wel. Zoals ook het late leven, de tapas, de “Gran Via”, de talloze kleine steegjes en gek genoeg ook de Chinezen die voor een habbekrats bier verkopen op straat.

Sfeerproeven in het Santiago Bernabeu

En daar sta je dan. In het gebrekkig Spaans / Portugees probeer ik erachter te komen waar ik heen moet. Helemaal omhoog, achter het doel. Precies wat ik wil.

Bij een gebrek aan FC Barcelona in Madrid heb ik besloten om kaartjes te kopen voor Real. De club die weet ik niet hoeveel schuld heeft, de club met een aankoopbeleid waarbij Abrahmovic in het niets valt en de club die inmiddels alle Nederlanders eruit heeft geschopt. Real Madrid is misschien wel de club waarmee ik de minste affiniteit heb van allemaal.
En toch zit ik hier in het Santiago Bernabeu, omdat ik graag een potje voetbal wilde zien. Een kwartier van tevoren zit het tot aan de nok toe vol, uitverkocht. Gedurende de wedstrijd kom ik erachter. Ik ben niet alleen een Madrileen, maar ook een Madridista.

Het spel is absoluut om bij te kwijlen, en ik snap nu opeens waarom Royston Drenthe hier zo snel heen wilde. Hakjes, één-tweetjes & fenomenale steekpasses vliegen als warme broodjes over de toonbank. Niet alleen de wedstrijd (Uitslag Real Madrid 7-1 Osasuna) laat een diepe indruk op mij achter, de sfeer is zeker net zo indrukwekkend.

Waar je in de kuip constant de supporters achter het elftal hoort staan is dat hier heel anders. Het is een sfeer die niet op tv is over te brengen. Afgezien van een enkele “Puta Barcelona” geen spreekkoren, maar geklets over het vertoonde voetbal. Iedereen spreekt met elkaar over de vertoonde kunstjes, het falen van de scheidsrechter & de wissels van coach José Mourinho. Niets bombastisch in het Santiago Bernabeu, maar wel een heel warm gevoel.

Zwervend door Madrid gaan mijn gedachten alle kanten op. Misschien ben ik wel een Spanjaard en is Madrid mijn thuis. Het is iets wat ik graag geloof, al is het maar omdat de gedachte ernaar alleen al voor zorgt dat het verlies van de WK-finale opeens een stuk minder pijnlijk voelt.