Maandthema Guilty Pleasures: You have 5 minutes yes!? Hurryhurry!
Spanje
Europa
Marjella
Maandthema Guilty Pleasures: You have 5 minutes yes!? Hurryhurry!
Sommige steden worden er mee overspoeld, je kunt je kont niet keren of je ziet de volgende al, je kunt geen fatsoenlijke foto meer nemen op mooie uitzicht punten.
Ik heb het over die verschrikkelijke bussen vol met Chinezen/Japanners. Van die bussen waarin ze allemaal klaar zitten met de camera om elk hoekje elk heuveltje elke poep en scheet op de foto te zetten. Als hoogtepunt hebben ze dan bij de mooiste plekjes wel 5 hele minuten om van het uitzicht te genieten en zoveel mogelijk foto's te maken.
Het start sein wordt gegeven als de busgids de magische woorden spreekt: "You have 5 minutes to take a picture, hurryhurry!!" Massaal komen al die Chinezen en Japanners de bus uitgerend, sommigen zijn al bezig met foto's maken om toch maar zoveel mogelijk foto's te hebben van dat prachtige uitzicht. Daarna worden er nog 20 foto's gemaakt van de Chinees of Japanner zelf en het uitzicht, want zo bewijs je aan het thuisfront dat je er echt bent geweest.
Dan begint de busgids te schreeuwen dat de 5 minuten om zijn en dan gaat de massa Chinezen en Japanners weer terug in de bus, terug naar hun op dag 1 geclaimde stoeltje in de bus. En van stoel wisselen is geen optie want die ene stoel bij het raam is jou stoel en je kunt niet op een andere stoel bij het raam zitten, dat is niet jou stoel.
Dan heb je ook nog de Hop on Hop off bus, zo eentje die bij elk bijzonder hoekje of gebouw stopt zodat mensen door het raam een mooie foto kunnen maken en kunnen claimen dat ze er geweest zijn. De meest erge zijn nog wel die bussen met een open dak, dat als ze stoppen je er allemaal camera's bovenuit ziet komen, allemaal tegelijk klikken en flitsen en allemaal op hetzelfde moment weer naar beneden gaan waarna de bus weer verder rijdt.
Onze bus die ons naar verschillende dorpjes zou brengen in de buurt van Lloret de Mar stond al klaar samen met de gids die ons van alles ging vertellen. Nu was onze gids de enige persoon die vrolijk was over de busrit en elke keer als ze iets wou vertellen begon ze op een te hoge toon met: "Waky Waky! Rise and shine!"
De busrit ging door allerlei scherpe bochten en om nu te zeggen dat mijn wagenziekte daaraan meewerkte, mwa het was toch wel een redelijke ramp te noemen. Ondertussen waren we alvast begonnen met foto's maken door het raam want ja die bus stopt toch nergens dus dan maar foto's door het raam. Wordt er opeens door onze gids omgeroepen dat we straks stoppen bij het mooiste uitzichtspunt op de route en we 5 minuten hebben om een foto te maken en van het uitzicht te genieten (Deja vu?!)
Het start sein was dus gegeven en als een bus Chinezen en Japanners vlogen we de bus uit om tenminste een foto gemaakt te hebben van het uitzicht. Dringen bij de rand om de mooiste foto te maken en daarna nog even een leuke foto met vriendinnen met het uitzicht op de achtergrond (Deja vu?!)
Na ongeveer 5 minuten begon onze gids te schreeuwen dat we terug moesten want de volgende bus studenten kwam er al aan en dus ging de massa studenten weer terug de bus in om hun op dag 1 geclaimde stoeltje weer te vinden, geen andere stoel want die is anders. Sommige studenten proberen het nog om van stoel te wisselen maar worden kwaad aangekeken door de "eigenaar" van de stoel. (Deja vu?!)
Later die week brengt de bus ons naar Barcelona waar we langs alle belangrijkste punten in Barcelona gaan rijden (Deja vu?!). Omdat onze bus geen open dak heeft moeten we de monumenten vanachter het raam fotograferen, maar het had hetzelfde principe als een Hop on Hop off bus, bij elk monument stonden we even stil en konden we snel een foto maken. Ook kregen we natuurlijk bij elk hoekje van de straat de uitleg waarom het zo bijzonder was en zag je bijna elke student naar de andere kant van de bus springen om toch nog even snel een foto te maken. En ik? Ik deed gezellig mee, want ja iets beters kregen we toch niet te zien, we zouden de hele dag in de bus zitten...
Mijn fanatieke foto gedrag werd overigens meteen afgestraft door mijn oude vriend wagenziekte... Dus na de Sagrada Familia en die ene beroemde straathoek in Barcelona heb ik niks meer gezien dan de onderkant van de stoel voor me.
Zo heb ik dus uiteindelijk een hele week doorgebracht als Chinese of Japanse toerist terwijl dit tegen al mijn principes ingaat.
Dus helaas kan ik niet meer zeggen dat ik nog nooit in zo'n verschrikkelijke toerbus vol met Chinezen en Japanners heb gezeten of een Hop on Hop off bus...
Foto's
