Voorbereiden of niet voorbereiden?

Door: Ilka

Geplaatst op Mar 15, 2010

De jongste ontnuchtering ligt nog vers in mijn geheugen. Weken reisde ik van zuid naar noord door Vietnam, genietend van al wat dat prachtige land te bieden heeft, maar me ook druk verkneukelend. Weldra zou ik eindelijk Halong Bay zien! Het beroemde, wonderlijke, majestueuze (en daar kan ik nog een hele rist adjectieven aan toevoegen) Halong Bay. Talloze keren had ik hunkerend naar die heerlijke plaatjes gestaard van statige karstrotsen die uit de turkooizen zee oprijzen. Wat heb ik uiteindelijk gezien? Mist. Een dikke erwtensoep waarin met enige goede wil een paar (toegegeven) statige silhouetten boven de grauwe zee doorschemerden. Pas op dag twee begon het me te dagen dat ook dit schouwspel de moeite waard was. Het was alleen niet wat de reisgidsen die ik op voorhand gulzig had verslonden, me hadden beloofd.

Een onberispelijke voorbereiding wekt al eens onberispelijke verwachtingen op. En reizen is soms minder, en soms zoveel meer. Kent u al die inspirerende foto’s van het mysterieuze Stonehenge, liefst met een paars kleurende zonsondergang op de achtergrond? Wel, op mijn foto’s is de lucht egaal loodgrijs, en er zwermt op zijn minst een klasje of acht rond de beroemde megalieten. Tegelijk had geen enkele gids me kunnen voorbereiden op die ochtend dat ik uit mijn tentje kroop in ‘the middle of nowhere’ in Tanzania, om te merken dat er een hele familie Masai zwijgend naast stond te wachten. Ze hadden een gewond jongetje bij en kwamen ons opzoeken in de hoop dat wij medicijnen bij ons hadden. We hebben ons best gedaan. Ik zal nooit weten hoe het nu met dat jongetje gaat, maar ik zal hem alleszins nooit vergeten.

Binnenkort vertrek ik opnieuw, dit keer naar Lanzarote. En nu kamp ik dus met de grote hamvraag: voorbereiden of niet voorbereiden? Vijf dagen ga ik doorbrengen op dat eiland, dat ongeveer 65 bij 21 kilometer meet. Dat is net klein genoeg om een fiets te huren en uit te zoeken wat de Engelsen bedoelen met ‘winging it’, maar net groot genoeg om nietsvermoedend op een kilometer langs een verbluffende ervaring te pedaleren.

Dit keer gaan de Lonely Planets en Trotters van deze wereld me niet meer te grazen nemen. Ik heb me het exemplaar aangeschaft met het kleinste aantal foto’s dat ik kon vinden. Ik ga niet ontkennen dat ik me al in de handen wrijf bij het idee aan vulkanische maanlandschappen en beroemde cactustuinen. Maar ik heb geen flauw idee hoe ze er zullen uitzien. Laat ze me maar verrassen. Eén ding weet ik wel zeker: ze zijn vast aantrekkelijker dan 120 pagina’s grijze tekst in een klein lettertype.