Ontmoeting met El Golfo
El Hierro
Spanje
TravelGoom
Ontmoeting met El Golfo
Waaro?
Nie daaro?
Maar Hierro!
Hij kon niet uitblijven maar de grap maakt toch een kleine glimlach.
Het thuisfront is op de hoogte van mijn veilige aankomst al leek dat toch nog even spannend.
Op de late avond is alles op zee nog eens extra zwart.
Dan zijn er plots lichtjes en die lichtjes gaan heel hoog.
Ze gaan zelfs steeds hoger en komen heel dichtbij zodat je jezelf even afvraagt of de kapitein die lichtjes ook heeft gezien.
Een half uurtje later bevestigt de wandeling over de treeplank dat dit inderdaad het geval was.
Voor alle duidelijkheid nog even.
De Canarische eilanden zijn met zijn zevenen.
Daarvan is een eiland heel klein en vaak vergeten.
En als een eiland heel klein en vergeten is dan ben ik er naar op zoek.
Dus ben ik hier, zeg maar op Texel maar dan 1500mtr hoog, en het kindje heet El Hierro.
Het enige dat ik weet tot aan mijn hotel is dat het vanaf de haven inderdaad snel omhoog gaat.
Haarspeld na haarspeld zoeven nog meer lichtjes voorbij.
Dan volgt een feeriek verlichte mist en weet je dat je hoofdstad Valverde hebt bereikt.
Als die mist er morgen ook nog is, en die kans schijnt groot te zijn, dan vraag ik me toch af of daaro niet beter was dan hierro.
Maar goed, Valverde ligt op 800mtr en aan de noordkant, doorgaans de plek waar de passaatwolken hun rustplek vinden.
We zien het morgen wel, nu eerst het dunne dekbedje dat nodig is want zomernachten op El Hierro zijn fris.
De mist is dik.
Zo dik dat, zoals een oud-Hierroiaans gezegde luidt, je bij het het verpiesen alleen maar kan horen waar het neerkomt.
Ik ga wandelen van San Andres naar Frontera.
Dat zegt natuurlijk niemand wat maar als ik u vertel dat ik El Golfo ga ontmoeten wordt het al een stuk spannender.
Voor wie El Golfo nog niet kent, en dat is beschamend, een korte beeldschets.
Neem een gemiddelde kloof in de Grand Canyon in je hoofd, knip die midden op de rivierbodem door midden en vervang een helft door een glinsterende blauwe zee.
Voila, El Golfo, halve kraterwand, ruim 1000mtr akelig steile bergwanden, overweldigende arena aan de oceaan, u hoort het al: Santorini is voor watjes.
San Andres ligt op 1000mtr midden op de voor 'de Canaries' unieke hoogvlakte van het eiland.
Op die hoogvlakte was het in vroegere winters niet echt leuk.
Daarom brachten de boeren hun geiten naar de lage vruchtbare gronden van El Golfo aan de westkant van het eiland.
Daar verbleven ze tot de lente het gras overtollig liet groeien op de hoogvlaktes en de niet ongevaarlijk klim terug begon.
Eeuwenoude caminos zijn er getuigen van en vormen nu mijn route naar beneden.
De camino de Jimana is de oudste en de mooiste en ik bid voorzichtig of ik in deze wolkenbrei nog iets van dat mooie mag merken.
Voor ik de kraterrand bereik gaat het door grasvelden vol oude bomen en stenen schuilhutten omhoog.
Een eenzame koe staart me verbaasd aan wanneer ik tussen manshoge stapelmuren naar een kleine 1200mtr klim alvorens de mirador de Jimana te bereiken.
Een overweldigend uitzicht met een volle blik over El Golfo is mijn droom.
De blik is inderdaad vol maar helaas grijs-wit en nogsteeds niet verder dan een meter of twintig.
Droombeeld in de prullenbak en huilend maar het pad vervolgen nadat ik mijn drinkflesje heb gevuld met het fris sijpelende rotswater dat onder de vele vetplanten aan de bergwand te voorschijn komt.
Over onregelmatige keien gaat het door de herders aangelegde pad meteen flink naar beneden.
Het pad, glad gedauwd door de fijne wolkendruppels, vraagt opperste concentratie om slippartijen en verzwikte enkels te voorkomen.
Die concentratie is geen probleem daar het uitzicht me niet zal afleiden.
Het eerste uur loop ik door een surrealistische wolkentunnel afgewisseld met sprookjesachtige laurierbossen waar de kronkelige met mos bedekte stammen perfect in het mistdecor passen.
Kanaries en merels vechten om de bessen in de lage struiken.
Ze zijn mijn compagnons op deze route die zich verder in een geheimzinnig doch zalige stilte voortzet.
Maar ik wil niet te lang meer wachten.
Het verlangen en ongeduld om El Golfo te aanschouwen groeit.
Ik moet een keer onder het wolkendek vandaan komen.
De bossen worden opener, het licht wordt feller, voor het eerst kan ik een stuk vooruit kijken naar hoe het pad straks verder loopt.
Mijn hoop groeit.
En de hoop wordt droom.
Mijn voeten lopen de wolken uit, het hoofd volgt snel.
Na zo'n 300mtr gedaald te zijn laat El Hierro zich voor het eerst in volle glorie zien.
In een grote boog verdwijnen de reusachtige bergwanden in de grijze lucht aan de verre horizon.
Dichterbij toont de Risco de Tibataje als hoogste en steilste wand van deze oude krater waarom een ontmoeting met El Golfo zoveel ontzag oproept.
Het besef dat de wolken de werkelijke hoogte van deze overweldigende bergkom verbergen maakt dat ontzag alleen maar groter.
Diep onder me ligt het in meerdere woonkernen verspreide Frontera, mijn einddoel al zal dat nog 2 uur afdalen zijn.
Om haar heen tonen omheinde vlakken in vele kleuren groen de vruchtbaarheid van dit gebied.
Glooiend reiken ze tot aan de zee waar een enkel visserbootje als stipje op de golven dobbert.
De Tibataje heeft geknoeid is te zien aan de kruimelige rotseilandjes die daarachter de zee in lopen.
Niet veel lager ervaar ik de gaten in de wolkenlucht.
Een prettig zonnetje begeleidt me de resterende 500mtr naar beneden.
De bossen minder dicht met zo nu een dan een prachtige oude eucalyptus langs het pad.
De beschutting van hun bladerdak en de breed uitgelopen wortels vol ruime holtes zijn een rustplaats geworden waar mensen met kaarsjes hun gelukswensen uiten.
Een 35mtr hoge eenzame den staat even later verdwaald net boven de afgelegen boerderijen boven Frontera.
Ze markeert de plek waar mijn voeten El Golfo daadwerkelijk ontmoeten.
Al is het nog een gemoedelijk half uurtje verder dalen naar Frontera's kerk en vanzelfsprekend het tegenoverliggende cafe.
Daar bestel ik tot twee keer toe El Hierro's beroemde geitenkaas met palmhoning.
Smullend op het terras gaat mijn blik omhoog, terug naar de machtige bergwand die vanaf hier onbedwingbaar lijkt.
De toppen nogsteeds verhuld in de dikke wolkenbrei.
Doch voor mij... niets 'gemist'....
Foto's
