Dwalen door Sevilla
Spanje
Europa
Jeroenkleiberg
Dwalen door Sevilla
De straten van Sevilla zijn verlaten als we vanaf Plaza de España teruglopen naar ons appartement in de wijk Triana. Wonderlijk hoe snel het leven uit de stad is verdwenen. Nog maar een uur geleden zaten de terrassen vol en waren de straten vol auto’s. Er werd gegeten, gedronken en gelachen. Nu is het bijna overal donker en stil. Alleen in onze straat is nog een terras waar studenten zorgen voor nachtelijk rumoer. Van ons gebouw zijn de meeste ramen al donker. We hebben goede hoop dat we ons appartement ongemerkt kunnen binnensluipen zodat we snel kunnen slapen. Maar helaas, nog voor we de sleutel in het slot hebben kunnen steken kunnen omdraaien wordt de deur opengezwaaid door een stralende Rocio, onze gastvrouw in Sevilla. Ze is wakker en heeft ons gemist. Al uren heeft ze op haar balkon op ons zitten wachten. Rocio is erg aardig, maar wel een beetje vreemd. Slapen doet ze overdag op de bank en ’s nachts dwaalt ze door het huis. Persoonlijke spullen ontbreken en alle kasten zijn leeg. In de keuken staat een koelkast met wit licht als enige vulling. Dat Rocio af en toe honger heeft begrijpen we dus best, maar dat moet geen reden zijn van de verborgen chocola te knabbelen die we hadden bedoeld als bedankje bij vertrek.
Sevilla is een stad voor levensgenieters. Met uitzondering van de veel te hete zomer is het er bijna altijd lekker weer. Spanjaarden houden van veel en lekker eten en in Sevilla houden ze zich aan deze regel. Het centrum van de stad barst uit haar voegen van de vele cafés en restaurants, waarvan de terrassen onder de palmbomen bijna altijd vol zitten. Behalve ’s ochtends vroeg, als het leven in de stad langzaam op gang komt. Als de toeristen de straten nog niet verstoppen. Dan ook is de stad op haar mooist. Mette moet naar school en daarom zitten we in alle vroegte op een nog verlaten terras in het nog stille hart van de stad. Wakker worden met ‘tosdada’ en verse koffie, terwijl de opkomende zon de historische gebouwen in een gouden licht zet.
In Sevilla kan ik uren struinen door de smalle straten van het historische centrum. Verdwalen is hier de regel en ik moet lachen om de mensen die met een kaart tevergeefs proberen de weg te vinden in de kronkelsteegjes van het autovrije Santa Cruz. De dan vaak onvermijdelijke echtelijke ruzie vind ik erg vermakelijk. Beter is het om doelloos te dwalen en te profiteren van de vele mogelijkheden om te eten en te drinken. Zo doe ik de ene naar de andere ontdekking zonder precies te weten waar ik ben. Behalve dan als ik op het gigantische Plaza de España sta. Een plein dat ’s avonds zo mooi is aangelicht dat we het samen meerdere keren bezoeken. Waar tussen de pilaren de ‘flamenco’ wordt opgevoerd tegen een achtergrond van een ondergaande zon. Waar romantische stelletjes met een roeiboot onder verlichte bruggetjes varen. Als de zon weer is verdwenen is het tijd voor tapas en cocktails. Op één van de ontelbare pleintjes in het historische hart of op een terras in zomaar een mooi verlicht kronkelstraatje.
Tevreden en voldaan lopen we terug naar huis, waar we in de stralende lach van Rocio nog net een stukje chocolade menen te herkennen.
Foto's
