Belofte maakt schuld of hoe een moeder van een fobie af komt.
Aragon
Spanje
Agrotewal
Belofte maakt schuld of hoe een moeder van een fobie af komt.
Canyoning, een voor mij onbekende sport, is vooral geschikt voor mensen die graag de bergen vanuit een ander perspectief willen leren kennen. Dit was zo ongeveer de info op de camping met prachtige foto's om het geheel aantrekkelijk te maken. Ophalen van deelnemers zou ook vanaf de camping kunnen, dus dat is lekker makkelijk.
Deze vakantie is zo wie zo anders dan voorgaande vakanties omdat we voor het eerst met zijn drieen zijn. Asyenka onze dochter is zonder haar broers mee en dan moet je als moeder soms concessies doen.
Ik kan goed zwemmen, maar haat het om koppie onder te gaan. Daarom eerst maar naar het infopunt en aangegeven wat mijn beperkingen zijn. Het antwoord: mevrouw we volgen de stroom van het water en het is niet nodig om koppie onder te gaan. Een ervaring om nooit meer te vergeten. Een enthousiaste puber wil ik niet teleurstellen dus met de nodige twijfels boeken we voor de volgende dag.
Op de afgesproken tijd staat er een auto klaar om ons eerst naar Ainsa te brengen voor de wetsuits. Het aantrekken van de wetsuits is er een van grote hilariteit, we wringen ons in het rubber. En geloof me bij 40 graden en een bezweet lijf is dat een hele operatie. Ik heb wel gelijk een mooi strak lijf alleen is zo'n pak loeiheet.
Met ware doodsverachting scheurt onze chauffeur de berg op, waarbij met regelmaat het wiel waar ik boven zit boven de afgrond hangt. Zonder nog grond onder de band te hebben. Ik ga er maar vanuit dat hij dit vaker gedaan heeft en de laatste week zijn er geen auto's verongelukt anders had ik dat wel gehoord. Wat zal ik blij zijn als we er zijn. En dan als bij toverslag het eindpunt van de autorit.
We krijgen een waterdichte ton en in een straftempo jaagt de gids ons de berg af. Als een gems gaat hij de berg af. Ik zal blij zijn wanneer we het water in gaan dan kan ik eindelijk afkoelen. Het uitzicht is prachtig en dan de kloof, gelijk daalt de temperatuur.
Lachend gaan we te water. We laten ons meevoeren met de stroom waarbij we afwisselend zwemmen en waden door het koude water. Zo dat valt alles mee, Asyenka geniet, met een grote smile op haar gezicht zwemt ze pal achter me. Het is alsof ze me in de gaten houdt en aanspoort zoals ik alle jaren heb gedaan om haar aan te zetten tot grotere prestaties.
Maar dan dient de eerste vernauwing zich aan, het water perst zich met grote vaart tussen de rotswanden door. De gids doet voor wat er van ons verwacht wordt: een been aan de ene kant en een aan de ander kant van de rotsen en wijdbeens klauteren we boven het water verder. Ik ben de oudste van de groep en voel mijn zelfvertrouwen toenemen. Ik kan heel goed meekomen en het is geweldig om te doen. Wat zijn de rotsen mooi om zo te zien en het heldere ijskoude water is ook prachtig. En dan verdwijnt de rivier en klauteren we een rots op. Jee dat ziet er gaaf uit een ware stroomversnelling en een waterval, mooi om te zien hoe het water in een soort meertje neer klettert. Maar wat gaan wij hier doen? Is er een afslag die ik niet heb gezien, gaan we weer terug of moeten we een stukje over land?
Nee hoor, lacht de gids die inmiddels gewend is aan mijn vragen, we gaan springen. Jump? Mijn ogen puilen uit mijn hoofd, mijn benen beginnen te bibberen en mijn verstand zegt, echt niet, ik ga wel terug. Hij ziet mijn angst, ik begin nog even over een fobie voor water in mijn gezicht, maar er helpt geen lieve moeder meer aan. Het moet gebeuren en hij laat zien hoe. Je gooit je ton zo'n 10 meter naar beneden, vouwt je armen voor je borst en dan met de voeten naar voren springen. Vooral niet verkeerd doen want dan kan er van alles gebeuren. Ik sta boven de afgrond en kijk besluiteloos naar beneden, de anderen schreeuwen aanmoedigingen en tellen van 1 tot 10 en weer terug.
Hoelang ik daar gestaan heb ik zou het niet meer weten, vloekend, biddend en smekend in mezelf. Op het moment dat mijn dochter zegt mam je kan het, laat ik me naar voren vallen. Wat een val,ik raak het water met een vaart ongelooflijk. wat is het hier diep denk ik nog. Het water sluit zich boven mij en ik weet niet meer wat onder of boven is. Na wat een eeuwigheid lijkt kom ik proestend en snuivend als een nijlpaard weer boven. De rest van de groep staat boven aan de rots en het applaus klatert op mij neer.
De rest van de tocht gaat in een roes aan mij voorbij en inderdaad wordt mijn gezicht niet meer nat. Wanneer we voor de pauze op een mooie plek in de rivier stoppen, kom ik er achter dat je een wetsuit beter aan kunt laten want over mijn natte lijf is het een ware kwelling om al mijn vlees weer in het pak te hijsen. We klauteren en klimmen, zwemmen, glijden en soms wandelen we door een adembenemende kloof.
Na een geweldige tocht moeten we weer de berg op klimmen. Maar wat geeft dat, en dat de jeep scheurt en boven de afgrond los van de weg raakt het deert me niet. Ik heb de tocht volbracht en zou best een medaille voor moed verdienen.
Na de vakantie heb ik mezelf opgegeven voor een cursus zwemmen voor bangerikken om van mijn angst voor water in mijn gezicht af te komen. En ja dat is me ook gelukt, ik duik weer en het water boezemt me geen angst meer in.
Foto's
