Verrassingsreis deel 2
Kranj
Slovenië
Annettoz
Verrassingsreis deel 2
Na een uitgebreid pannenkoeken-a-la-Holle-ontbijt, stippelen Kisse en ik de route uit op de wegenkaart en rijden met de auto naar Kroatie! Volgens onze schattingen is het ongeveer zeven uurtjes rijden en moeten we er voor de avond kunnen zijn. Dit zou ons zeker gelukt zijn, als we niet beiden onze zwakke plek geprikkeld hadden gezien. Langs de snelweg bij Munchen zien we vanaf ver een MacDonaldsbord en we stoppen eventjes om wat te eten. Hier gebeurt er nog niks bijzonders. Kisse wordt steeds aangekeken door een kind, ik kauw op wat koude frietjes en we plegen even een plasje. Pas wanneer we weer in de auto zitten, gebeurt het. Ik start de wagen, rij netjes de oprit af en boem...Opeens raakt het ons. Een paar meter bij ons vandaan staat het reclamebord van een sportwinkel met daarop in blauwe, dominerende letters; DECATHLON.
Sinds een kampeervakantie in Biarritz zijn we verslaafd geraakt aan die winkelketen en telkens wanneer we er eentje zien, moeten we even naar binnen duiken. Zo ook deze keer. Ook al zijn we op weg naar Kroatie, een Decathlon zie je niet elke dag! We parkeren de auto voor de deur en stappen verwachtingsvol naar binnen. Hand-in-hand halen we diep adem wanneer we de geairconditioneerde drempel overstappen en de eerste opgezette tentjes met eindeloze uitbreidingsmogelijkheden zien. Meteen laten we elkaar los en rennen meteen overal omheen. Terwijl ik een van de “2 seconds air”-tentjes induik controleer ik een nieuw briljant systeem waarbij een superdun isomatje bij een slaapzak geintegreerd zit, maar ook tot een tweepersoonsbed geritst kan worden. Terwijl ik het matje/slaapzak uitprobeer staat Kisse naar een video te kijken van een nieuwe manier om je slaapzak in te pakken. Luchtvij en efficient. Het pakketje kan zo klein gemaakt worden als maar mogelijk is. Ongeacht welke slaapzak je erin propt. Even later crossen we alletwee de winkel door met de test-mountainbikes die klaar staan en nemen we even een pauze bij de test-tafeltennistafel.
Alle producten zijn zoals altijd belachelijk goedkoop, zien er stijlvol uit en hebben een paar slimme typische Decathlon-foefjes in zich! Al snel ligt mijn wagentje vol spullen, die ik eigenlijk niet nodig heb maar nu ik ze zie afvraag hoe ik ooit zonder heb gekund! Terwijl Kisse zich verdiept in de snorkelspullen en de windstopper-jassen, zoek ik twee paar waterschoenen voor ons uit omdat de zeebodem in Kroatie bedekt is met stenen. Wanneer we de tennis-afdeling bereiken, staan we al snel alletwee met een favoriet racket in handen en slaan even een balletje in de gang om ze uit te proberen. Ik wil het spotgoedkope Babolat-racket bijna niet meer terughangen, maar wanneer Kisse me wijst op mijn uitpuilende winkelwagentje besluit ik even een rekensom te maken. Al snel blijkt dat ik een grote schifting moet houden, net als Kisse trouwens die net een vrouw is wat betreft de Decathlon. Uiteindelijk besluit ik de slaapzak, de windstopper en de waterschoenen te houden. De rest gaat terug! Ook Kisse besluit voor de windstopper te gaan en zijn snorkelpakketje. Even hebben we nog op het punt gestaan om een tent aan te schaffen, waarmee ik mijn eigen “2 seconds air” kan uitbreiden, maar we gokken erop die niet nodig te hebben en later een keer aan te schaffen.
Drie uur later staan we weer buiten de sportzaak met onze armen vol toffe, nieuwe spullen en nog nagenietend rijden we verder richting de Oostenrijkse grens. De rest van de rit zingen we luidkeels mee met onze speciale roadtrip-muziek en wisselen elkaar continu af achter het stuur. We moeten nu namelijk opschieten om nog een hotel te vinden voor het donker wordt. Kroatie halen we allang niet meer, maar met een beetje geluk kunnen we goedkoop overnachten in Slovenie. Ik heb daar zes jaar geleden eens in een wit kasteel overnacht. Spotgoedkoop en superdeluxe. Helaas weet ik de naam niet meer en ook niet exact waar het ligt. Ergens langs de snelweg in ieder geval, na een DM winkel die ik goed onthouden heb. In het donker ziet alles er anders uit en op goed geluk slaan we na de DM (die er nog staat!) een keer rechtsaf en dan weer linksaf, rijden onder een tunneltje door en staan midden in de weilanden met nergens een wit kasteeltje te bekennen. Dan rijden we maar een stukje door op de snelweg tot we een ander hotel tegenkomen. Zij blijken volgeboekt te zitten, dus vraag ik naar het witte kasteel. Het zat inderdaad in de buurt, maar is al heel lang geen hotel meer. Helaas! Op hun aanraden rijden we een stukje het dorpje in, waar een oud gasthuis staat die nog bedden over heeft. Wanneer we aanbellen komt er een oude man aanstrompelen in zijn pyjama die de deur opentrekt en ons meteen een sleutel in handen duwt. We dumpen onze spullen op de kamer en gaan op zoek naar een restaurantje. Alles is al gesloten, omdat we erg laat zijn maar bij een restaurant brand er nog licht. Officieel is ook die keuken al gesloten, maar ze zijn bereid om van de restjes een goede maaltijd voor ons te bereiden. Voor een paar euro krijgen we twee flink gevulde borden met grote lappen vlees erop en een fles wijn. Dat is nou Slovenie!
Na de zware maaltijd lopen we door de weilanden terug naar ons kleine gasthuisje en laten ons neerploffen op de zachte bedden. Wat een vermoeiende, maar leuke dag! Nu snel slapen, want morgen moeten we weer vroeg op pad!
Foto's
