Avondmijmering in Slovenië
Centraal Slovenie
Slovenië
Rolandmuis
Avondmijmering in Slovenië
De zon neemt traag afscheid van de dag. Mijn laatste avond in Slovenië eindigt net als mijn eerste avond hier: op een stoel in de tuin achter het huis. Alleen ontbreken nu de sterke drank en de schaal met kaas en vleeswaren waarmee huiseigenaren Bogo en Mira ons een week eerder hadden verwelkomd. Vanavond zit ik met een glas wijn en een goed boek.
Ik zou kunnen schrijven over alpentoppen, romantische meren, grotten met rivieren, treinen of een kasteel, of over hoe veilig, schoon en goed georganiseerd Slovenië is, maar ik wil van het moment genieten. Omdat geschiedenis zo boeiend is, toch een korte anekdote. Het kasteel in de grot is het kasteel van Predjama. Haar beroemdste inwoner was Erazem Lueger, een roofridder uit de 15e eeuw., die in conflict raakte met het Heilige Roomse Rijk. Het kasteel was onneembaar waarna gepoogd werd hem uit te hongeren. De grot had echter geheime uitgangen, waardoor Erazem continu eten en drinken kon laten aanvoeren. De beste man treiterde het vijandelijke leger door met enige regelmaat eten aan te bieden vanuit het kasteel, waarop hij verdacht werd van demonische krachten. Uiteindelijk werd hij verraden. Terwijl Lueger op de pot zijn behoefte deed, gaf een van zijn mannen een signaal aan de vijand dat hij daar zat. Één kanonskogel was afdoende om het tegenovergestelde van een heroïsch einde te bewerkstelligen.
Na een dag in de Julische Alpen en een frisse duik in ons privézwembad, zit ik nu dus in de tuin, ver van de bewoonde wereld in een gehucht met de onuitsprekelijke naam Vrhovje. Vanuit het kleine stadje Kamnik is het bijna een kwartier rijden over een slingerende weg, de laatste twee kilometer zijn onverhard. Door de afgelegen ligging vallen de geluiden extra op. De wind suist zacht, krekels tjirpen, een paar vogels tsjilpen, huiskat Nuti spint als ik haar aai. De geiten zijn vanavond niet hoorbaar. Het enige menselijke geluid komt van ver weg: de beiaardier vertoont zijn kunsten minutenlang. Het is klokslag … eeehm … twaalf voor negen. De menselijke invloed is ook nauwelijks zichtbaar. In het dal voor mij zie ik slechts twee huizen. Veel verder weg, aan de andere kant van Kamnik, ligt het kleine kasteel mooi te wezen bovenop een heuveltop. Verder is het groen. Groen van de bomen, groen van de struiken en planten en groen van het perfect onderhouden gras. Ik neem nog een slok van mijn wijn. Niet groen, maar rood.
Meer lezen? Bezoek mijn site: rolandmuis.wordpress.com
Foto's
