De mooiste brug van West naar Oost-Europa?
Slovenië
Europa
Colombo
De mooiste brug van West naar Oost-Europa?
Een verrassend gevarieerde kennismaking met Slovenië.
Nee, het is niet het eerste wat eenieder zich misschien van een voormalig communistisch land voorstelt: Oostblokflats, treurige straattaferelen en van die zoutloze kleding om maar wat te noemen. Het bruisende terrasleven, een weelde aan cultuur en het gevoel dat je je alom te midden van eeuwen historie bevindt, geven een complete mix van Frans/Italiaans/Praagse sferen. Slenterend van het ene naar het andere gezellige terrasje kom je binnen enkele minuten langs verlichte kerken, musici aan de oever van de Ljubljanica (de rivier die door Ljubljana stroomt), het kasteel op de top van de berg en als klap op de vuurpijl ineens midden op straat een dansvoorstelling van een romantisch middeleeuws gekleed paar.
Bled met haar glinsterende meer, gondelbootjes en eilandje met kerkje erop nodigen uit tot een op en top romantisch samenzijn: met z'n tweetjes in een roeibootje het meer oversteken om bij de witte trappen op weg naar het kapelletje uit te komen. Slovenië herbergt trouwens sowieso fantastische, heldergroene meertjes en kloven die een soort "Kuifje in Amerika" gevoel geven. Na een lekker klimmetje door het bos de rots van het kasteel op, waar het ideaal gelegen terrasje op ons wachtte: zon, uitzicht op het meer en het kerkje en genietend van één van de vele heerlijke 'Bela kava' s (witte koffie/verkeerd). En oh, wat was dat kapelletje van het kasteel schitterend. Nu ik de foto terugzie met haar zwarte Madonna en roodbruine schilderingen aan de muur en het plafond, heeft het nogmaals mijn hart gestolen. Waarom trouwt niet iedereen daar in plaats van in het protserig versierde kerkje beneden op het eiland?
En we delen een nieuwe liefde....Het summum was het toch wel om steeds weer een nieuw mooi kerkje op een topje van verre te ontdekken en er dan proberen te komen. Het leverde magische momenten op, 13 kapelletjes met fraai geschilderde fresco's voerden ons eens omhoog naar een stel witte duiven die ons heel symbolisch bij een stil kerkje stonden op te wachten. Slechts één keer viel zo'n tocht tegen, respectloos was de grauwe kerk bekladderd met graffiti en tot overmaat van ramp moesten we ook nog in de regen terug. Zoals het een echte Hollander betaamt, is het dan tijd voor een lekkere warme chocolademelk. Nou, dat is dan het enige wat de Slovenen beter aan ons over kunnen laten. Er kwam geen melk bij aan te pas, leek eerder op waterige modder dat binnen luttele seconden stolde...niet om te drinken dus...Dacht de 'plantenbak-act' toe te kunnen passen, maar net zoals ik vroeger ook al nooit kon spieken, werd ik hierbij ook bijna betrapt...Dus Padja nam mijn mobiel mee naar de WC om druk telefonerend en gehaast terug te keren met de mededeling dat we toch we echt heel snel de bus moesten halen en echt niet langer konden blijven...
Natuurlijk waren er ook bergen voor mij, en wat voor ruige joekels! Na 50 haarspeldbochten op de 1615 meter hoge Vrsic-pas aangekomen, denk je wel eens even te willen parkeren om van het uitzicht te genieten, staat er een letterlijk zwart schaap voor je te mekkeren. Toeteren wordt slechts beantwoord met een groot gemopper "mehhhh...", maar uit de weg gaan ho maar....Tijdens onze klimmetjes was het verschil tussen het pad en de wilde natuur niet altijd even duidelijk. Berggeit Padja banjerde stug door op een bijna verticale grindhelling, wat ons helaas toch niet naar de bron van één
van de snelst stromende rivieren zou voeren. Padja ging verder op verkenning uit; terwijl ik lekker rustig mijn fotorolletje dacht te verwisselen, kwam er een door Padja's nieuwe Onitsuka's(wandelschoenen lagen lekker handig in de auto)veroorzaakte grindlawine naar beneden. Oeps, dit was het pad dus niet en wat je in de bergen omhoog makkelijk denk te kunnen is naar beneden stukken penibeler. Ach op je billen glijdend naar beneden is ook een heel leuke ervaring. Maar "het komt altijd goed", want wat doemde er in vol ornaat voor ons op: de Triglav (hoogste berg van Slovenië en het symbool van de Sloveense vlag). Een paar dagen geleden hing hij tot onze grote spijt nog in de wolken. Na dit gelukkige, maar ietwat spannende intermezzo, hadden we toch nog 'het pad' gevonden, klauterend over rotspartijen, langs stalen kabels en
proberen je handen niet los te laten voor een spin, kwamen we uit bij de bijzonder heldere bron. Wat een machtig gevoel is het dan om met "Staying Alive" van de Bee Gees naar 'huis' te rijden. Na twee weken hadden we dan eindelijk de ring van Ljubljana door en geslaagd voor de relatietest konden we onze lol op met de zoveelste per ongeluk geplande 'toeristische route'. Een half uur om Ljubljana heen rijden om dan toch eindelijk bij die kerk uit te komen die we al zo vaak vanaf de afslag hadden gezien, maar waarvan we ons afvroegen hoe we daar in hemelsnaam moesten komen....
Foto's
