Road Rage
Moskou
Rusland
Markmywords
Road Rage
De vrouw achter de balie in het trein station, spreekt (net als alle andere russen) geen woord Engels. Ze kijkt lachend op als ik mijn biljet van duizend roebel vrij gewelddadig in het Russische equivalent van een OV chipkaart probeer te stoppen, terwijl ik mijmer "Dit moet hier in. Snap je?"
We komen er uit. Met Russen kom je er altijd uit. Ook terwijl ze geen Engels spreken, zijn ze zo behulpzaam dat ze niet weggaan zonder verzekerd te zijn dat het probleem wat je hebt aangekaart is opgelost. Dus mocht je zo'n Nederlander zijn die een uitgesproken vooroordeel ("Nou het is meer een gevoeletje") heeft over Russen, is hier een extra reden om je muil te houden, je thee op te drinken en maar eens wat van de wereld te gaan zien.
We komen op tijd aan in het hostel, maar besluiten toch een Uber te nemen naar het vliegveld omdat dat makkelijker is met alle spullen. Max is achterdochtig "Dat Uber, is dat betrouwbaar?". Ik haal mijn schouders op "In Amerika heb ik er super veel mee gereisd. Hier zal het hetzelfde zijn"
Dus niet veel later zitten we bij Viktor in de VW polo. Viktor oogt een beetje onverzorgd. Nou ja, veel intimiteit hadden we niet met hem gepland, dus prima.
Dan merken we in een file dat Viktor erg traag is met achter wegrijdend verkeer aanrijden. Tja. Ieder zo zijn rijstijl. Dan flikt Viktor het een keertje om zelfs niet te reageren als de auto voor ons weg rijd. Ik kijk hem aan terwijl de auto achter ons toetert en we schokkerig wegrijden. Max is nieuwsgierig als hij mijn blik ziet. "Wat gebeurde er?" Ik kijk koeltjes, maar enigszins verbaasd naar de chauffeur. Max komt nu met een wat meer gerichte vraag "Schrok hij nu wakker!?" Ik kijk naar de achterbank. "Eh.. ja. Hij sliep ja". We lachen. Het was een file. Hij is vast gewoon moe.
Als deze taferelen zich later op hoge snelheid op de rijksweg beginnen te vertonen, zit het ons wat minder lekker. Max raakt nerveus en we beginnen beide luid tegen elkaar te praten om het zielige zakje botten nog alert te houden. Max port af en toe met zijn knieën tegen de rugleuning en na een enige tijd is hij rustig, hoewel we de situatie beide, uitgesproken klote, doch grappig en eng vinden. We zijn inmiddels over de beleefdheidsgrens en schelden de zatte rus rustig de huid vol als hij weer eens onbedoeld van rijbaan wisselt. Wij snappen het nu ook wel kerel. Het is potdomme 5 uur in de middag. Jij hebt niet zomaar een "off day". Jij bent gewoon helemaal naar de gedver.
Na wat klamme handjes, wat angstzweet en een zacht tikje tegen de vangrail verder te zijn, hebben we er allebei wel genoeg van. "Ach, nog 4 kilometer. Dit redden we nog wel". En wonder boven wonder komen we heelhuids aan in het hotel. (Uber heeft trouwens alles terugbetaalt en hun excuses aangeboden).
De behulpzame dames achter de balie bieden ons aan om ons alvast in te checken. Dit lukt niet. "Why not?" vraag ik. Ze kijkt aarzelend en daarna met medelijden naar me toe. "Wrong airport".
Eerst balen, dan een lullig glimlachje tonen. "Het avontuur houd ook nooit op". Ik bied mijn excuses aan aan Max: Ik had tijdens het boeken van meerdere vluchten geen rekening gehouden met het feit dat het een ander vliegveld zou kunnen zijn.
Zodoende stappen we om half 3 s'nachts weer in een taxi. Het kan zijn dat mijn chagrijnigheid vanwege gebrek aan slaap deze herinneringen ietwat heeft gesaboteerd, maar dit weet ik er nog van: Yuri, nog zo'n onverzorgde brintabek waar 3 baardharen uitsteken en een kapsel dat eerder een ongelukje met de grasmaaier suggereert dan een afspraak met een professional.
Terwijl we de deuren open doen worden we bijna weer naar buiten geblazen door de harde techno muziek. De koffers zitten al in de achterbak en Yuri stapt in. "Where to?" "Sheremetyevo" en terwijl ik hem aankijk zie ik het; Pupillen als putdeksels: Yuri staat volkomen strak.
"Mooi" denken ik en Max. Die valt nooit in slaap.
Foto's
