‘Ik ga niet bij een krant werken, hier in Rusland kun je toch niet schrijven wat je wilt.’

Door: SdeBoer

Geplaatst op Jun 26, 2010

De mensen haasten zich voort. Ik loop er in een half ren-pasje achteraan. `Op ijs kan je toch helemaal niet snel lopen?” De Russen vinden van wel. Met hun norse gezichten ‘lopen’ ze over de straten, snellen zich in de metro, waar ze een boekje gaan lezen. Ze praten niet, ze zijn alleen met hun zelf. Tot ik in een huis binnenkom. “Privjet!” M’n jas wordt aangenomen, ik heb nauwelijks tijd om mijn schoenen uit te doen. Zitten, zitten, thee? “Je hebt echt betere handschoenen nodig hoor, leer is helemaal niet warm!” Kortom ik wordt vertroeteld onder Russische liefde. Een poging tot het beschrijven van een cultuur.


Negen dagen en acht nachten verbleef ik bij Dasha, een Russische studente journalistiek. Samen met haar heb ik de stad Moskou verkend. We hebben ons verbaasd over elkaars land: “hoeveel homo’s leven er dan in Nederland?” Of ik toen ik gewoon maar mijn metrokaartje aan het zoeken was op een station. Een woedende Rus drukt op een alarmbal, dat betekende volgens mij dat ik op moest schieten.

Maar het meest intrigerende vond ik nog wel ons bezoek aan de krant ‘Novaya gazeta’. Inderdaad die krant waar al zes journalisten van zijn vermoord. Eén van de redenen waarom mijn Rus zegt: “Ik ga niet bij een krant werken, hier in Rusland kun je toch niet schrijven wat je wilt.”

De redactie ligt vrij afgelegen. Eenmaal binnen merk ik dat het gebouw van binnen heel erg een huiskamer-sfeer heeft. Niks grote, dure bureau’s, computers, noem het maar op. Heel gewoon allemaal. In de hal is een vitrine met foto’s en boeken etc. van een aantal vermoorde journalisten. In de hal hebben ze een muur met artikelen waar ze trots op zijn. Bijvoorbeeld een artikel over een woonwijk die plat zou gaan, tientallen mensen moesten uit hun huizen. Volgens de krant alleen maar omdat de overheid geld nodig had.

Er is ook een plek ingericht uit eerbetoon naar de vermoorde journalisten toe, er hangen foto’s. “They are the murderded journalists, you can make photo’s,” was de inleidende tekst van de man die ons rondleid. We maakten de foto’s.