#1: Zakkenrollers in paleizen
Rusland
Europa
Markmywords
#1: Zakkenrollers in paleizen
Transmongolië blog 1:
"1 ding nog wel..." zegt Muk aarzelend aan de telefoon. "Ja?" Ik lig op mijn bed in mijn kamer in west Sydney, benieuwd naar wat er gaat komen. "Als we dit doen, kun je me dan beloven dat je een vriend voor me zal zijn? Ik zal namelijk echt behoefte hebben aan een vriend als ik zo lang op reis ga en ik wil niet dat er dan rare dingen ontstaan". Ik moet een beetje lachen. "Jazeker mukkie. Je hebt helemaal gelijk. Je bent ook een van mijn beste vrienden, en er zijn al jaren overheen gegaan. Ik zal een vriend voor je zijn, en geen moves maken. Ook niet voor de grap". Even is het stil aan de andere kant van de lijn. "Oké... Ja dan doen we het. Holy shit! We gaan de transmongolië express doen!".
De eerste dagen in Sint-Petersburg, waren wel even wennen. Een prachtige stad, maar het idee dat je de komende 2 maanden je alleen in landen als Rusland, Mongolië en China gaat bevinden, met een "vriend" waarmee je nog nooit op reis bent geweest, kwam wel even aan. We kozen bewust wat we aten en stelde elkaar gerust om de reisspanning wat af te zwakken. Dit lukte gelukkig snel.
"Deze maar gewoon pakken dan? Die bruine?" - "Yup!" stemt Muk in. We zijn er zojuist achter gekomen dat de meeste "Mooie metrostations" waar Moskou bekend om is, zich bevinden in de bruine lijn op de metro kaart: De cirkel die alle andere metrolijnen met elkaar verbind. Logisch ook wel eigenlijk. Onderweg naar het eerste station hebben we zitplaatsen in de metro. Ik aarzel even of ik er nog een keer over begin, maar besluit het toch te doen. "Normaal geef ik er ook niet zo om wat mensen van mij denken, maar bij jou is dat op één of ander manier vanaf het begin al anders.." Muk kijkt wat verbaasd op. "Echt? Hoezo dan?" Ik haal mijn schouders op. "Pff.. Ik weet niet. Misschien omdat ik je leuk vond ofzo. Maar ik denk dat dat wel weggaat, naarmate we elkaar nog beter leren kennen tijdens de reis." Muk knikt "Vast wel. Grappig, ik wist dat helemaal niet". De Metrostations leiden ons hierna af: Allen zijn ze indrukwekkend. Het zijn echt net paleizen! Sommige authentiek, de andere iets moderner. Kroonluchters, schilderijen, marmeren tegels en dat in contrast met de meest chronisch depressief uitziende conducteurs die je ooit zal zien. Prachtig dus! We praten, we lachen, we maken foto's, Stoppen met het maken van foto's omdat er mensen langslopen, mompelen oud hollansche scheldwoorden naar mensen die door onze foto's heen lopenn, wachten even, en maken weer foto's.
Dan besluiten we om naar het Moscow Planetarium te gaan (aanrader!). We vogelen snel uit welke lijn we moeten hebben en stappen uit op het volgende station om over te stappen. Als ik over mijn schouder kijk om te zien waar Muk blijft, zie ik dat ze terug loopt naar de metro in plaats van naar de trap. Instinctief loop ik achter haar aan. Vlakvoor dat we weer terug in de metro stappen, geeft muk nog een snel een reden voor het (voor mij nog bizarre) gedrag: "Die vent heeft in mijn tas gezeten."
Dus daar sta je dan met zijn tweeën. In een metro die je niet moet hebben, onderweg naar een station waar je niet moet zijn, naast een vent waarvan je weet dat zijn opvoeding op het gebied van "Met je klauwen van andermans spullen afblijven" niet is gelukt, en je je afvraagt of het "Niet neersteken van mensen" gedeelte wel helder is overgekomen. Hij draagt een zwart downjack en een bril. Hij ziet er niet groot en gemeen, maar ook niet vriendelijk uit. Ik check snel of ik mijn spullen nog heb. Linkerbroekzak: Camera, check. Rechterbroekzak: Telefoon met walletcase en paspoort, check. Rugtasrits: dicht. "Oké Muk, check de belangrijkste dingen: Paspoort, portemonnee, camera en telefoon." Ik zeg het bewust hard op: Paspoort is een internationaal woord en die vent mag best weten dat we hem gaan aanspreken als hij iets heeft. Juist, dat aanspreken. Hoe ga ik dat doen? Je moet niet als een jonge nerd overkomen die zijn paspoort heel lief terug vraagt. Dan zegt die kerel natuurlijk "Heb ik niet", of "No speak English". Nee. Strak aankijken, en zeggen wat je wilt. "Passport!" of "Camera!". Als hij dan nog niet breekt, kan je er altijd nog voor kiezen om hem even tegen die deur te houden, of hem ff bij dat kraagje te pakken en je knokkels naar binnen te draaien zoals bij judo. De adrenaline giert al door mijn lijf bij de gedachte. "Ik denk dat ik okay ben..." zegt Muk. Vervolgens nog iets zekerder "Ja. Als hij iets heeft, is het een rol kauwgom ofzo". Van binnen zucht ik van opluchting. "Okay". Ik kijk naar de man met de bril en vervolgens met een grijns naar Muk. "Selfie dan maar?" - "Wat?.. Oh ja oke!".
Helaas is "Selfie" een internationaal woord en draait de zakkenroller zich om zodra ik mijn telefoon pak. Op de foto is nog wel zijn jas te zien.
Als laatste tip: een fysieke confrontatie was achteraf toch geen goed idee geweest. Na de selfie sprak een vermoedelijke handlanger ons aan (wij denken met als doel ons af te leiden). Zoiets win je dus niet met zijn tweetjes!
Foto's
