Roemenië: land van de gemengde gevoelens -Deel III, Opgesloten?

Door: Abytravel

Geplaatst op Jan 17, 2013

Had ik het nou goed gehoord? Werd de deur aan de buitenkant op slot gedraaid?
Met m'n nog trillerige handen van mijn net doorstane avontuur (zie deel II) kreeg ik in elk geval geen beweging in het slot...
Nu, in het donker door het raam ontsnappen, via de tuin beneden leek me geen optie, morgenvroeg zou ik dat altijd nog kunnen proberen..

Van slapen kwam natuurlijk weinig, al was het maar omdat m’n linker kaak toch behoorlijk dik, warm en pijnlijk was. Verschillende gevoelens passeerden de revue, variërend van ongerustheid “Wat nou als…” tot verontwaardiging “zijn ze nou helemaal…” en strijdvaardigheid “dat gaat ze mooi niet lukken..” En dan bedacht ik weer een ingenieuze methode om te ontsnappen.
Over de rit naar Bulgarije had ik inmiddels natuurlijk ook meer dan gemengde gevoelens…

Pas tegen de ochtend zakte ik weg in een korte , onrustige slaap…
Maar ik was al snel weer klaarwakker!
Had ik daar nou weer gerommel aan de deur gehoord, of speelde m’n verbeelding ingegeven door de stressvolle situatie me toch parten?
Door de gordijnen zag ik inmiddels de ochtendschemering doorbreken. Een blik op m’n horloge leerde me dat het al bijna half zes was.
Opschieten was dus het motto, wilde ik nog ongezien wegkomen. Snel friste ik me wat op en pakte m’n spullen bij elkaar; aankleden was niet nodig, want het had me verstandiger geleken om in geval van nood niet in pyama te hoeven ontsnappen.
Voorzichtig probeerde ik de deur…. Zou het….?
Ja! Hij gaf gewoon mee, had ik het me toch allemaal verbeeld?
Snel glipte ik langs de trap naar beneden in de hoop ook ongezien naar buiten te kunnen glippen.
Helaas, die hoop bleek ijdel. In de hal kwam de eigenaar me al breedlachend tegemoet. Had ik lekker geslapen en ging het een beetje met die wang??
Hij was al bang dat ik zijn klopje op de deur om me te wekken niet had gehoord….
Ja, ja….
Maar nu moest ik natuurlijk eerst wat ontbijten, nee de heren hadden zich nog niet gemeld, ik had dus nog best tijd voor een boterhammetje en een kop koffie.

Ik ontkwam er niet aan en ging dus maar aan het tafeltje zitten dat hij me aanwees en van waaraf ik de hal gelukkig goed in de gaten kon houden. Even later stond er een dampende mok koffie en een heerlijk broodje knoflookworst voor m’n neus.
Door de hal kon ik de voordeur van het hotel zien, die inmiddels opengezet was.
Ik kon nu dus vrij eenvoudig ontsnappen als dat nodig was…
…alhoewel… de eigenaar leek me toch geen moment uit het oog te verliezen.
Toen ik m’n ontbijtje snel naar binnen had gewerkt en op wilde staan kwam hij onmiddellijk naar me toe. Wilde ik niet nog een broodje? Of een kop koffie? Iets anders wellicht??
Nee maak je maar niet ongerust, ze zullen heus wel zo hier zijn en als het nodig is wachten ze dan wel eventjes.
Om hem weg te hebben, bestelde ik nog maar een kop koffie. Het was inmiddels trouwens al lang half zes geweest, en ook al zes uur… Zouden ze niet komen? Nou ja dan was dat dilemma ook opgelost.
Alleen , hoe kwam ik dan in Bulgarije? Maar goed dat was van later zorg, eerst maar zien dat ik het er hier verder zonder kleerscheuren afbracht..
Nog voor ik een besluit had kunnen nemen, wachten of vertrekken, stond de eigenaar alweer voor me met een tweede mok koffie, om vervolgens weer z’n stategische positie achter de balie in de hal in te nemen.
Tegen zevenen moest echter ook hij toegeven dat m’n vervoerders zich blijkbaar toch bedacht hadden en liet hij me –met tegenzin?- gaan.

Opgelucht toch wel - welke dans was ik zojuist ontsprongen?- zette ik koers naar het station. Dan toch maar de omslachtige route via Bucurest en Sofia.
Dat ook dat geen tocht zonder hobbels zou worden , had ik inmiddels natuurlijk kunnen vermoeden.
Maar dat is weer een ander verhaal…..


Wordt vervolgd….