Roemenië land van de gemengde gevoelens - deel I
Roemenië
Europa
Abytravel
Roemenië land van de gemengde gevoelens - deel I
Na al die jaren weet ik nog steeds niet wat ik van Roemenië moet denken, misschien is het tijd om er nog eens naar terug te gaan.
We schrijven 1978 en Roemenië is nog stevig in de ban van het communisme, een Oostblokland pur sang
Dat uit zich in allerlei kleine en grote dingen in het dagelijks leven: De soms protserige regeringsgebouwen tegenover de grauwe woonkazernes voor het gros van de bevolking; de winkelschappen waar vaak niets anders dan biscuitjes, biscuitjes en nog meer biscuitjes te vinden zijn en o ja, een enkel blikje sardientjes en -heel vreemd- een soort ovomaltine (gevitaminiseerde moutdrank in poedervorm); de lange rijen voor diezelfde winkels als daar bij uitzondering eens iets anders verkrijgbaar is en waar de mensen geduldig soms urenlang in staan te wachten om tenslotte te horen te krijgen dat het laatste stukje kaas of vlees of verse vis net aan zijn of haar voorganger is verkocht....
Maar ook in het enorme contrast in gedrag tussen autoriteitsbekleders, veelal regeringsfunctionarissen en ambtenaren, en het "gewone" volk.
Zijn die eersten vaak nors, arrogant en op het ongemanierde af, de doorsnee mens in Roemenië is een en al vriendelijke belangstelling - zij het vaak met een ongeruste blik over de schouder, want al te amicale omgang met westerlingen wordt niet op prijs gesteld- en gastvrijheid.
Laat ik je een aantal gebeurtenissen vertellen om je een beter idee te geven van de sfeer die ik er ervaren heb.
Dan beginnen we in de trein van Beograd naar București . Waar dat elders in Europa, ook niet in andere Oostbloklanden, nooit een probleem had gegeven, maak ik op deze reis kennis met een bijzonder autoritaire - en waarschijnlijk erg domme, maar dat terzijde- conducteur, die weigert te geloven dat het stempel in mijn interrailpas een geldig plaatsbewijs is, ondanks de duidelijke tekst in diverse talen - nee, GEEN Roemeens- in diezefde pas en er met mijn paspoort en interrailpas vandoor gaat en die vervolgens geen enkele taal behalve Roemeens meer lijkt te spreken of verstaan. En helaas mijn talenkennis is, ook dan al, groot, maar Roemeens valt daar niet onder.
Dus loop ik maar de hele trein door achter hem aan, terwijl ik hem in alle talen die ik wel beheers en waarvan ik veronderstel dat hij er toch iets van moet begrijpen verzoek me m'n documenten terug te geven. Dat resulteert erin dat de beste man zich steeds meer gaat opwinden, maar me uiteindelijk geërgerd de papieren teruggeeft onder dreiging me bij aankomst in Bucurest onmiddelijk te zullen overdragen aan de spoorwegpolitie. Mijn nonchalante "doe wat je niet kunt laten dan zullen we wel zien wie er gelijk heeft" weerspiegelt beslist niet mijn echte gevoel.
Dat werd een uurtje 'm knijpen en bij aankomst snel sneaky de trein uit, waar de brave man het hele voorval alweer vergeten leek te zijn- GELUKKIG!
Van Bucurest uit was mijn doel de Zwarte Zeekust en dan vervolgens verder naar Varna in Bulgarije.
Dus was Constanța de volgende stop. Helaas was de regen die al vanaf Wenen mijn begeleider was nog steeds niet gestopt, dus besloot ik het nog wat zuidelijker, oostelijker en onaardser te gaan proberen. Wat te denken van kustplaatsen met namen als Saturnus en Venus??
Een jeugdherberg, mijn gebruikelijke overnachtingsplek, was daar niet, maar met het verplicht te besteden budget van f 30/ dag dat ik tot nog toe met geen mogelijkheid had kunnen opmaken,kon ik mij vast wel de luxe van een kusthotel permitteren.
De eerste hotels waar ik het probeerde waren helemaal volgeboekt, vooral met Russen en rijkere Roemenen, dus trok ik verder langs de kust richting Jupiter, nog vol goede moed. Helaas, het was hoogseizoen ,alle Roemenen die zich dat maar enigszins konden permitteren hadden en masse besloten de Zwarte Zeekust onveilig te gaan maken, dus overal kreeg ik nul op het request.
Uiteindelijk belandde ik op de camping van Neptunus, de enige accomodatie die nog ruimte had, waar ik m'n kleine eenpersoonstentje voor nood opzette. Prijs: een belachelijke 100 Leu per dag (nog geen oude rijksdaalder), zelfs met de meest copieuse maaltijden in de plaatselijke hotels kwam ik niet aan mijn verplichte dagbesteding.
Wat erger was, was dat de hemel besloten had die nacht helemaal los te breken, ik spoelde tegen de ochtend verkleumd en nat bijkans de Zwarte Zee in.
Mijn buren op de camping, een Roemeens gezinnetje met twee dochters waarvan éen ongeveer mijn leeftijd had, zagen me beteuterd mijn tentje uitkruipen om de schade op te nemen en nodigden me hartelijk uit in hun bungalowtent te komen opwarmen.
Natuurlijk moest ik mee-ontbijten: warme macaroni met gesmolten schapenkaas begeleid door zo'n mok warme maltdrank, niet direct mijn keus voor het ontbijt, maar samen met het gaskacheltje en de gastvrijheid wel hartverwarmend.
Praten deden we in gebrekkig Duits/Engels en met handen en voeten, behalve als het over ons beroep ging: de vrouw bleek chirurg te zijn, dus over medische zaken konden we in potjeslatijn uitwisselen.
Had ik écht alleen maar dat kleine tentje bij me? geen luifel? Maar het zou de komende dagen nog wel blijven regenen! dat kon toch niet!
Dus kreeg ik een slaapplaats naast Lygia de oudste dochter aangeboden, die ik met beide handen aannam.
Samen beleefden we veel lol en maakten we het nachtleven van alle planeten in de omgeving onveilig, waarbij ik natuurlijk- zij het onder protest van mijn gastvrouw- tracteerde.
Inmiddels had ik uitgevogeld dat ik niet van hieruit per trein naar Varna kon, of het moest via Bucurest zijn, maar dat er wel een boot vanuit Constanța ging. Dat klonk ook heel aanlokkelijk, dus na een weekje planeten besloot ik weer terug te keren op aarde en die boot te reserveren.
Dat dat niet zo eenvoudig was als ik wel had gedacht en welke avonturen ik vervolgens in Constanța en langs de Albanese grens en die met voormalig Joegoslavië beleefde moet wachten tot een volgend blog, want anders ga ik die 1000 woorden verre overschrijden.....
Wordt vervolgd...
Foto's
