Estádio da Luz
Estádio da Luz
Parelen voor de zwijnen zou je het kunnen noemen. Ik hou het op een educatieve toer. De keuze is namelijk buiten in de regen wachten tot de rest van het voetbalminnend gezelschap klaar is met een rondleiding door het Stadion van het Licht of meegaan in de hoop op nog wat te leren. Ik kies voor het laatste, hoewel ik tot vandaag nog nooit gehoord had van SL Benfica, een voetbalclub in Lissabon. Met € 12.50 koop ik in ieder geval een uur lang respijt van de regen.
Het stadion heeft een capaciteit van 65.000 toeschouwers, dat zijn heel veel klapstoeltjes, verder zie ik gras. Niet waar legt de gids uit, dit is heilige grond, we mogen erlangs lopen, maar niet erop. Streng verboden. Langs het veld zitten vier sneue adelaars op een stokje. De keizer uit het vogelrijk is gedegradeerd tot een levende mascotte van de club. Elke thuiswedstrijd vliegt ze een rondje voor aanvang om zo een overwinning af te dwingen.
We zien de gastenkleedkamers, de douches geven nog net geen koud water. Dit gedeelte is tamelijk sober, in tegenstelling tot de kleedruimtes van de thuisclub. Deze schijnen wel een zwembad, sauna, massageruimtes en nog veel meer moois te hebben, maar dat krijgen we dan weer niet te zien. Net als de skyboxen, ook niet toegankelijk voor het toerende plebs. Verder heeft de club zijn eigen inpandige recyclingruimte, waar 80% van het afval gerecycled wordt, uniek in de wereld.
Is de rondleiding de moeite waard? Mwah, zelfs een sportanalfabeet als ik weet dat een voetbalclub een veld heeft, twee goals en een tribune. De entreeprijs was wat mij betreft beter besteed aan het laten lakken van mijn nagels of aan het adelaarsbevrijdingsfront. Daarentegen als ik naar reisgenoot J. kijk zie ik hem glunderend in de voetsporen van Portugals voetbalhelden treden.
De gids overhandigt aan het einde van de toer een heus voetbalstadionbezoekdiploma. Zelf nog even naam en datum invullen en het is klaar voor een prominente plaats in de huiskamer. Ben ik toch nog geslaagd vandaag!