10 seconden Rusland (mijn Grizzly Adams jongensboek) deel 2

Door: TravelGoom

Geplaatst op Oct 31, 2010

Ik moet en zal illegaal voet zetten in Rusland vandaag.
Waarom?
Ik weet het niet maar ik vermoed inmiddels dat ik niet de enige ben met deze missie.
Het jongensboek gaat verder, ik volg Grizzly Adams terug omhoog.

Het is stil in het bos terwijl we langzaam terug omhoog lopen.
Ik loop 10 meter achter Grizzly Adams aan in afwachting van wat er gaat gebeuren.
Bijna boven draait hij zich om.
‘Your car?’, vraagt hij kort.
Ik wijs een stukje terug.
‘Maybe go back two kilometers’, klinkt het iets vriendelijker.
Ik knik en gehoorzaam, loop een stukje terug en ga op een herkenbaar punt omhoog naar de weg.
Grizzly Adams is snel uit beeld, ik neem aan dat hij ook ergens en auto heeft staan.

Braaf wacht ik een tijdje maar er gebeurd niets.
Moest ik wachten of wilde hij van me af?
Moest ik misschien zelf gaan en staat hij nu 2 kilometer terug op mij te wachten?
Ik heb hem niet voorbij zien komen.
Na een kwartiertje maak ik zelf de keus en geef gas in noordelijke richting.
De kilometerteller houd ik nauwlettend in de gaten en zo zet ik de auto op de meter precies langs de kant.
Het is hier donker, veel donkerder is het bos nog niet geweest.
Ik pak de kaart er maar weer eens bij en zie dat de grens ook dichtbij moet zijn.
Ze loopt precies tussen de weg en de rivier Tana in.
Niet meer dan een paar honderd meter van waar ik nu ben.

Ik wacht maar mijn veronderstelling dat Grizzly Adams nog zal komen lijkt fout.
Ben ik in de maling genomen?
Het maakt niet uit al snap ik het niet.
Ik pak de kaart er nog een keer bij en steek dan de weg over op naar wat ik als de laatste poging beschouw.
Er is geen pad en dat is een goed teken.
De route door het gemengde bos is bijna vlak en het zich openend bladerdak maakt het langzaam lichter.
Bij gebrek aan broodkruimels moet het kompas me straks de weg terug weer wijzen.
Zo sluip ik over de rijk bemoste rotsbodem in een nerveuse stilte dieper het bos in.
Mijn ogen op scherp om het 3 meter hoge gaashek te ontwaren.
De oren scherp op elk geluid dat het vermoeden van een bruine beer doet voeden.

Het gaashek komt er niet.
Ook geen bruine beer of Grizzly Adams die met zijn knots achter een boom vandaag springt.
Net op het moment dat ik de nabijheid van de rivier Tana lijk te horen struikel ik bijna over een ijzerdraad.
Vastgenageld op paaltjes die zo’n 2 meter uit elkaar staan loopt het enkele draad op 30cm hoogte door het bos.
Het zou toch niet, denk ik bij mezelf.

Ik kijk of ik iets verderop het gaashek zie maar er is niets.
Dan zie ik het paaltje dat iets terug van het ijzerdraad staat.
Een eenvoudige stalen spies ter grote van een flinke tentharing, daarop een aluminium plaatje met de tekst ‘Kongeriket Norge’.
‘Noorwegen’ fluister ik zachtjes en besef dat ik in een niemandsland sta.
Dan staan er wellicht…
Met de ogen maximaal gefocust kijk ik over het ijzerdraad heen in de hoop eenzelfde paal te ontwaren.
Ik moet er een tiental meters voor opzij maar dan zie ik een identiek paaltje staan.

Het laatste hoofdstuk van mijn jongensboek sla ik open.
Nog even kijk ik achterom of Grizzly Adams me niet stiekem heeft beslopen en gewoon een undercover Rus blijkt te zijn.
Maar het is stil op de ruizende bladeren en de ver weg klinkende Tana na.
Dan waag ik mijn stap.
Over het ijzerdraad richting paaltje.
Hoopvol lees ik ’Rossijkaja Federatsija’, dit moet Rusland zijn dat kan niet anders.

‘Russische Federatie’ schiet het door mijn hoofd als ik de breinbreker heb opgelost.
De glimlach op mijn gezicht en de kriebel in mijn buik mengen zich.
Snel zet ik mijn illegale passen voorbij het paaltje.
Ik spring en dans 360 graden in de rondte om de grond goed te kunnen voelen.
Dan steek ik net zo illegaal de Noorse grens weer over.
Het jongensboek klap ik dicht, ik ben 10 seconden in Rusland geweest.
Yes!

Het liedje dat ik op de terugweg neurie klinkt honingzoet al is dat risicovol in een bos vol beren.
Terug bij de auto spoelt zelfs het flesje water de kick niet weg.
Dan wordt er op mijn raam geklopt.
Ik schrik en vrees, ben ik betrapt?
Grizzly Adams staart naar binnen en jaagt me wederom de angst op het lijf.
Griezel Adams zou hem beter passen denk ik terwijl ik mijn raam laat zakken.
‘You can help me?’, vraagt hij mij.
Ik frons even om de onverwachte vraag.
‘My car’, voegt hij toe terwijl hij over de weg heen wijst.
Ik slaak een zucht en moet lachen maar zorg dat hij het niet ziet om misverstanden te voorkomen.
‘You need help with your car?’ controleer ik.
Hij knikt.

Het zal een uurtje later zijn dat ik Grizzly Adams bij de benzinepomp in Kirkenes af zet.
Grizzly is geen Grizzly meer, ook geen griezel en zelfs geen held.
De roestige Fiat 500 die ik voor hem hierheen heb moeten slepen werkt op mijn lachspieren.
Gedurende mijn rol als wegenwacht heb ik continue in mijn achteruitkijkspiegel gekeken.
De aanblik van een grote stoere man bijna vacuüm in een koekblik op wielen wordt in geen Mr Bean-film overtroffen.
‘Thank you’, klinkt het beschaamd als ik hem heb afgeleverd.
‘It’s okay’, antwoord ik terwijl ik mijn sleepkabel in de achterbak leg.
Adams opent zijn autodeur en steekt voorzichtig zijn hand op als laatste groet.
‘Border not possible’ hoor ik hem zachtjes zeggen maar zijn blik verraad onzekerheid.
Even is het stil.
‘No, border not possible’, lieg ik hem terug.
Grizzly is al te klein geworden, een antiheld in mijn jongensboek.
Die 10 seconden blijven mooi van mij.