Wildwater 'Surviving Big Elly' (deel 2)
Fjord
Noorwegen
TravelGoom
Wildwater 'Surviving Big Elly' (deel 2)
‘We will get one more four, but it’s easier’.
-‘Then why is it a four’, vraag ik bijdehand.
‘Because it’s high, so work for you mister frontman’.
Ik hoor cynisme in zijn antwoord en maak de borst nog natter.
Het water wordt doodstil, bijna een spiegel. Stiltes als dit hebben iets angstaanjagends. Het water spreidt zich om vervolgens in donderende vaart over een rotsrand te duiken. Een natuurlijk stuwmeer dat de kracht verzamelt.
‘You stay down’ krijg ik als instructie mee.
De volgende ‘four’ is kort en krachtig. We zullen in twee keer naar beneden duiken en krijgen daarna nog een stuk maar hiervoor is minder behendigheid nodig dan bij de vorige ‘four’.
‘The most important is to keep the front down!’.
Als frontman zie ik als eerste hoe de rivier verderop een paar meter lager verder gaat. Tussen daar en hier de versnelling die we ‘fast, fast, fast’, naderen.
Als de punt boven de eerste diepte hangt schiet ik naar mijn plek en breng mijn gewicht zoveel mogelijk naar voren. Ik voel hoe we gaan met een ‘yeee-haaah’, van onze instructeur.
De raft duikt onder en ik duik noodgedwongen mee. De boot wordt omhoog gedrukt en ik spreid de mond voor een teug adem. Mijn timing is verkeerd, de volgende duik komt sneller dan gedacht met een grote golf Noors rivierwater in mijn mond tot gevolg.
Mijn ademnood maakt dat ik de boot niet stevig genoeg vast heb. Liggend op de punt zet ik me te laat schrap als de raft hard op het water klapt. Ik maak een salto en eindig naast de raft. Wonderlijk genoeg met mijn peddel in de ene hand en het lifecord aan de andere. Ik hang ernaast midden in het kolkende water maar heb de boot vast. Geen tijd om aan ademen te denken. Ik wil geen rotsen raken en leg me buiklings zo plat mogelijk op het water, als een klapperend zeil naast de raft. De laatste versnelling komt eraan, minder groot maar enorm in deze positie. Ik heb weer wat zuurstof tot me kunnen nemen. Ik moet de raft vast houden. Zo klots ik de volgende versnelling door, overgeleverd aan…
En dan is het rustig.
En ik kan u vertellen dat dit het engste moment is.
Na de hulpeloze secondes waarin instincten en geluk ver boven het bewustzijn stonden is het raar om plotseling vogeltjes te horen fluiten. Het is het ‘eind van de tunnel’ beeld.
Verward kijk ik om me heen en besef dan dat we weer in een ‘enjoy the view’-momentje zitten. Alles is echt, ook mijn aanwezigheid in het water. Nu pas zie ik dat ik niet als enige overboord ben geslagen. Het meisje achter me hangt met twee handen aan de raft, ze is haar peddel kwijt. Samen worden we aan onze zwemvesten terug de raft ingetrokken.
‘You’re okay?’, controleert de instructeur.
‘We can stop here’, voegt hij toe wijzend naar de oever.
‘And miss Big Elly?’, lach ik als een boer met kiespijn.
Er stroomt een peddel voorbij.
We zetten even aan en dan is de uitrusting compleet.
We weten allemaal dat Big Elly eraan komt.
Terwijl de raft uit zichzelf de weg in het snelstromende water weet te vinden bereidt de instructeur ons voor. Elly kent een lange aanloop en eindigt met een duik van drie meter waarna een scherpe bocht voor een rotswand langs volgt. Het grootste gevaar is de tegenstroom onder aan de val, veroorzaakt door de grote rotsblokken op de rivierbodem. De tegenstroom kan je terugduwen naar Big Elly en dat betekent dat de raft in luttele seconden vol water staat en het lastig wordt om daar weg te komen.
‘We need to go really fast and never stop paddling!’
Het rivierdal wordt smaller. De weg langs de Vosselva past er net langs. Voor ons doemt het voorspel van Big Elly op. Het water als kokende melk aan het eind van de V die ook nu in het water zichtbaar is. Het vervolg van de route onzichtbaar maar de bergwanden tonen de genoemde bocht. Ergens voor ons moet Big Elly zijn, dreigend hoorbaar als een colonne zwaarbeladen vrachtwagens over een wankele brug.
We versnellen.
En we versnellen extra onder het gedrilde ‘fast, fast, fast’, van onze instructeur.
We peddelen zo hard we kunnen maar ik betwijfel of het nut heeft, het water lijkt sneller te gaan.
‘Never stop paddling!’, schreeuwt de instructeur.
En dan is daar ineens Big Elly.
Met snelheid varen we boven de maar drie meter hoge maar o zo woeste waterval.
Er is geen weg terug ook niet voor de rotswand achter Elly die een schaduw werpt over de scherpe bocht voor haar langs.
‘Frontman wait, wait, wait!’.
Mijn laatste peddelslag raakt geen water meer, de bootpunt hangt al in de lucht boven Big Elly.
Het kantelpunt.
‘Down, down, down!!!’.
Ik druk mezelf op de punt, voel de zwaartekracht en de raft duikt.
Van het gevaar maak je als frontman uiteindelijk het minste mee schreef ik eerder.
De raft duikt zeker tot aan de helft het water in. Ik verdwijn volledig onderwater en voel de enorme tegendruk van de voorkant van de boot die snel weer omhoog wil komen. Ik druk en duw om te voorkomen dat de punt zich opricht en dat lukt.
We schieten letterlijk onder Big Elly vandaan in de richting van de rotswand.
‘Stop right, paddle left!’
En zo doen we het, in een scherpe bocht vlak voor de rotswand langs en dan snel een blik achterom voor een afscheid van Big Elly.
De bocht maakt dat ze snel uit zicht verdwijnt en ook haar bulderende geluid klinkt snel ver weg.
We ‘enjoyen nog wat views’ en zwemmen naast de boot voordat we bij een brug de oever opzoeken.
Als de raft op de kant ligt komt de instructeur naar me toe.
‘Easy job mister frontman’, lacht hij.
Ik zit nog in mijn post-adrinale fase en kijk hem wazig aan.
Je zou zo’n kerel toch een enorme tik op zijn kin geven.
Frontaal…
Foto's
