Wildwater 'Surviving Big Elly' (deel 1)
Fjord
Noorwegen
TravelGoom
Wildwater 'Surviving Big Elly' (deel 1)
‘Big Elly?’
-‘Yes Big Elly, you will meet her later, she is our great final’.
Big Elly…
Ik weet iets van wildwatervaren. Hoe je zo’n bootje bestuurt, wat voor instructies er zijn, hoe je het water kunt lezen en zo. Ik weet ook dat je op moet letten wanneer een stroomversnelling een naam heeft. Dan is er iets mee en vaak gaat het dan niet over de natuurlijke schoonheid.
Big Elly…
Niet gewoon ‘Elly’ maar Big dus.
‘Uh, what level is Big Elly?’, vraag ik kort voor vertrek aan de instructeur.
Hij antwoordt me achteloos.
‘Elly is a five’, klinkt het tussen zijn aanwijzingen door.
Zijn antwoord galmt na.
We zijn met 2 heren en 2 vrouwen en ieder krijgt een plek in de raft aangewezen.
‘You go in front’, wijst hij me.
Als laatste klim ik aan boord, gekleed in wetsuit, stevig reddingsvest en helm, gewapend met een peddel die ik ‘whatever happens’ niet mag verliezen.
Als gezegd, ik weet iets van wildwater en zodoende ook iets van wildwaterniveau’s.
Voor een beeld: WW1 (wildwater 1) is met je luchtbed een Hollandse bosbeekje afzakken. Bij WW3 is het serieus en praten we over flinke stroomversnellingen die je bijvoorbeeld bij hoog water in de Ardennen kunt treffen. WW4 wordt voor professionals en WW5 is de buitencategorie waar je geen fout mag maken. De stroomversnellingen zijn er lang, lastig of hoog en vooral risicovol…
Je schijnt ook nog WW6 te hebben maar dat is voor euthanasiefans die met hun kano van watervallen springen.
Goed, Big Elly is een WW5 en ik zit ‘in front’.
Op het moment dat de instructeur zijn peddel gebruikt om de raft van de kant te duwen heb ik plots enorm zin om uit de boot te springen. Met de peddel links en het ‘lifecord’ over de bootrand in mijn rechterhand zoek ik geforceerd naar zekerheid. Maar dat is hier helemaal niet nodig.
We kabbelen rustig over de rivier alsof het een Zonnebloem-uitje is.
‘Relax and enjoy the view’, lacht de instructeur als hij de spanning op onze gezichten ziet.
Oja, the view.
Die view is in Noorwegen, nabij het outdoorplaatsje Voss en we varen op de Vosselva (rivier) die net twee weken daarvoor gebruikt is voor de wereldkampioenschappen wildwatervaren waar onze instructeur met zijn team overigens knap in de top 10 is geëindigd.
‘Are you ready for some practise?’, vraagt onze kapitein terwijl hij rechtop gaat zitten achter op de rubberboot.
We krijgen een aantal eenvoudige stroomversnellingen waar de afspraken en peddeltechnieken geoefend kunnen worden. Als frontman peddel ik mee maar zodra we de versnelling in varen duik ik op de punt van de raft. Mijn hoofdtaak is de punt van de raft naar beneden houden zodat we niet achterover slaan. Ik voel me vanzelfsprekend veel belangrijker dan de instructeur. Er staan levens op het spel hier dus voer ik mijn taak buitengewoon gedisciplineerd uit.
‘Go, go, down’, wordt de vaste instructie waarbij down voor mij betekent dat het lijf op de punt gaat. Nooit gedacht een boegbeeld op een rubberboot te zullen worden maar ik begrijp nu waarom aan boegbeelden in de scheepvaart zoveel waarde wordt gehecht.
De eerste stroomversnellingen zijn een makkie en vooral gezellig, er wordt zelfs gelachen.
‘This was not even a three’, legt de instructeur uit om te laten weten dat het echte werk er heel anders uit ziet.
‘Now we get a wildwater four’, voegt hij toe.
Het wordt weer stil aan boord. Bij een vier praten we niet meer over geintjes maar gaat het water echt kolken. Ik heb een keer eerder een ‘four’ gedaan en dat was heavy maar met een ongelooflijke kick. Vergeef mij het populaire Engels, is de vaktaal hier.
Okay, ik weet dus iets van wildwatervaren. En ik weet daar dan ook weer bij dat je als frontman alles net even anders meemaakt dan je peddelgenoten. Je ziet als eerste het gevaar, zoals het voorste karretje in de achtbaan, maar van dat gevaar maak je uiteindelijk toch het minste mee. Hoe dat komt vertel ik later, we moeten dit verhaal wel spannend houden nietwaar?
‘The four, you can hear it’, klinkt het licht opgewekt achter ons.
Ook de instructeur zet zich schrap zie ik in mij ooghoeken.
In de verte is het witte schuim van de stroomversnelling te zien.
‘It’s long and there are two dangerous rocks’, krijgen we mee.
De rivier is hier recht maar halveert in breedte. Het water stroomt in een grote V naar het midden waar het over ruim honderd meter versnelt. Tegen het einde steken links en recht twee ronde rotsen een meter of 3 de lucht in. Het water slalomt er in volle vaart tussendoor en wij zullen dezelfde weg moeten volgen. De rotsen raken is omslaan met deze snelheid. De concentratie verdringt de adrenaline terwijl we wachten op de volgende instructie.
‘Fast, fast, fast!’, klinkt het boven het waterkabaal uit. We maken vaart en duiken dan een meter naar beneden. De achtbaan is begonnen en ik leun op de punt nog voordat ik ‘down’ hoor.
Ik zit snel weer rechtop want dit is de enige duik. De slinger tussen de rotsen vraagt de volle aandacht. Hard peddel ik rechts mee om de raft in het midden van de stroom te houden. Toch varen we recht op de eerste rots af en ik vrees dat ik van boegbeeld tot bumper wordt gepromoveerd.
‘It’s okay’ schreeuwt de instructeur en met die woorden krijgt de raft plotseling een enorme zwaai naar links. Het water botst zo hard tegen de rots dan de terugslaande golf ons weer op de route brengt. We glijden nog geen meter langs de steenmassa maar draaien net iets teveel.
‘Stop right, stop right’, klinkt het dreigend.
Ik weet wat hij bedoeld en duw mijn peddel zo diep mogelijk het water in om tegenkracht te geven.
We schampen de rots aan de linkerkant en halen dan opgelucht adem.
‘Good job’ krijgen we complimenteus te horen terwijl het water weer rustig wordt.
wordt vervolgd, Big Elly komt eraan...
Foto's
