Vaak zie je van die prachtig serene beelden van verre oorden, maar dicht bij huis kun je het ook treffen. Vlak voor zonsondergang roeide je nog op Alde Feanen, over de Grutte Krite, op weg naar vogelkijkhut Ielgoes en keek je even uit op de aalscholverkolonie. Terug aan boord zie je de zilverreigers neerstrijken in de boom aan de overkant van het water. Dan valt de wind volledig weg. Er ontgaat je geen enkel vogelgeluid tot ieder rumoer verstomt. Het is stil, echt stil. De rust slaat op je over en je geeft je over aan de nacht tot de eerste geluiden klinken. Buiten zie je de zon opkomen. Het is nog steeds windstil. Boven dat spiegelende water wordt het licht. De zilverreigers gaan één voor één op de wieken. Het leven komt weer op gang. De optimisten van de zeilschool komen, vele eenmansbootjes met knettergele zeilen volgen. De jeugd kan lekker even de deur uit, naar buiten, samen plezier hebben. Er klinkt gelach, praten. Al gaat het traag, roeiend met de zeilen komen ze vooruit. Het is als roeien met de riemen die er zijn.